Bang om vader te worden; tips voor aanstaande papa's- Mamaliefde.nl

Een onderwerp dat totaal onderbelicht is. Oké, langzaam, heel langzaam komt er iets op gang. Maar kom op, het is anno 2019! Mannen zijn vaders, en papa dus geen oppassers op hun eigen kind.

Vrouwen worden mama en daar is een hele wereld aan hulp, advies, medeleven, babyshowers en weet ik wat om hen te ondersteunen. Waarom komt dat ‘gedoe’ niet wat sneller op gang voor vaders?

Het enige verschil is dat mannen het kind niet in hun buik hebben en niet hoeven te bevallen; klein detail, maar verder geen verschil. Zowel papa’s als mama’s dragen verantwoordelijkheden, moeten er ‘s nachts uit, doen alles voor dat eerste lachje, en ga zo maar door.

Note: mijn man leest deze blog mee.

Inhoud toon

Waar zijn de papa’s?

Om eerlijk te zijn: ik voel me een beetje op verboden terrein. Hoezo ga ik even een blogje schrijven over papa-angsten? Alsof ik daar iets vanaf weet.

En toch sprak het onderwerp mij direct aan. Ik zal nooit vergeten dat ik behoorlijk zwanger in de auto zat en er een Prenatal-vrachtwagen het kruispunt overstak.

Terwijl ik verliefd naar die baby op de zijkant keek, bromde manlief: ‘Zie je nou wel, allemaal roze en mamagedoe. Waarom doen ze nou nooit eens wat voor vaders? Ik krijg toch ook een kind!’

En hij had helemaal gelijk. Sindsdien valt me pas op hoe weinig vaders in het ‘normale baby-wereldje’ belicht worden. Behalve dan weer bij papaklassen. Dát vind ik zo’n raar fenomeen.

Ik zou me oprecht beledigd voelen als ik naar een mamaklas zou moeten gaan tijdens mijn zwangerschap. Waarom moeten mannen dat dan wel? Ze zijn echt niet dom of zo.

Of nog eentje: hoe positief mensen zijn dat mijn man af en toe op stap gaat met onze dochter zodat ik kan werken. En natuurlijk, dat ís ook positief en superfijn. Maar ik vind het toch raar dat daar zoveel aandacht aan gegeven wordt. Ik werk elke dag vanuit huis, met onze dochter naast me, zodat manlief kan werken. Is ook superfijn en positief, maar over zoiets wordt nooit iets gezegd. Oftewel: het vaderschap mag nu eindelijk weleens normaler gevonden worden.

Papa-angsten

Ik schrik nog meer als ik het internet in duik: Google maar eens op papa-angsten. Je vindt niets. Misschien drie websites.

En ja, gelukkig zijn er genoeg vaders die je kunt volgen via YouTube, Instagram en papa’s die eigen blogsites hebben. Maar daar gaat het niet per se over angsten. Je kunt er zelfs onzeker van worden; het ziet er allemaal zo mooi uit bij een ander, ook al is het een eerlijk kanaal.

6 weken na de bevalling mocht ik bij de verloskundige op na-gesprek komen, over hoe ik de bevalling had beleefd. Superfijn vond ik dat! Naar mijn man werd niet gevraagd. De kraamverzorgster deed dat trouwens wel.

Gewoon tijdens het aardappels schillen: ‘Hoe heb jíj het nu beleefd?’, vroeg ze aan mijn man waar ik niet bij was. Wat een topmens.

Want er zijn veel vaders met papa-angsten. Misschien wel allemaal. Is ook logisch toch? Wat moet je nu ‘opeens’ met zo’n minimensje wat plast en poept, moet drinken en heel hartverscheurend kan huilen?

Heel lang… Daar zit, sta, loop je dan zonder enige ervaring. Als vrouw bel je je moeder, zus, buurvrouw of misschien wel allemaal. Maar als man doe je dat niet.

Want stel je voor dat ze denken dat je het niet aankan. En dat bedoel ik níet sarcastisch.

Een rijtje veel voorkomende angsten:

Laat ik hem niet vallen?
Komt het nog goed met mijn vriendin/vrouw?
Zijn we papa en mama en ook nog vriend/vriendin?
Kan ik wel het goede voorbeeld geven?
Kan ik de verantwoordelijkheid wel aan?
Ik ben bang om saai te worden…
Hoe doen andere vaders dat?
Heb ik nog tijd voor mezelf?
Hebben we nog tijd voor elkaar?
Kan ik wel goed genoeg voor mijn gezin zorgen?
Redden we het financieel gezien?
Kan ik nog met vrienden weg?
Wat als ze gaan puberen?
Hoe zullen ze terugkijken op mij als vader?
Zal ik geen fouten maken in de opvoeding?
Hoe vindt mijn eigen vader dat ik het doe?

Lijken me geen onlogische vragen. Maar wie heeft er oog voor? Wat zou het ontzettend gaaf en normaal zijn als vaders een apart gesprek hadden bij de verloskundige, voor en na de bevalling.

Ik denk dat vaders zich erkend zouden voelen en het veel voor hen zou schelen. Ik durf zelfs te wedden dat vaders op die manier meer betrokken zouden zijn.

Praten over papa-angsten

Veel psychologen zien vaders die vastlopen in deze angsten of nare gevoelens blijven houden omtrent de bevalling. Veel vaders zeggen dat alleen al erover kunnen praten hen helpt.

Je hoeft je dan ook nooit te schamen voor papa-angsten. En anderen hebben het recht niet om er lacherig over te doen.

Als een moeder na de bevalling nachtmerries heeft van haar bevalling, slaat de maatschappij haar armen om haar heen. Als een vader hetzelfde heeft, zeggen de meesten: kom op, het is toch goed afgelopen? Dat. Is. Zo. Raar.

Ben je onzeker, krijg je dingen niet uit je hoofd of heb je op een andere manier ergens last van omtrent het vaderschap: zoek hulp.

Schaam je niet, wees jezelf en kom voor jezelf op. Laat de mensen die het niet snappen deze blog maar lezen.

Oog voor vaders

We kunnen op allerlei manieren meer oog voor vaders hebben.

Om te beginnen:

Voor de vrouwen: geef je man de ruimte om ook echt vader te zijn. Hij moet het net zo goed leren als wij. Dus als wij altijd verschonen, moeten we ook niet verbaasd zijn dat hij niet goed kan verschonen bijvoorbeeld. Het spijt me, het klinkt onaardig en cliché, maar het gebeurt zo vaak en ik sta voor deze blog even aan de papakant. (weet je nog, mijn man leest mee, nee ik meen het ook echt). Geef hem de plaats die hij als vader verdient, ook bij de verloskundige of op het geboortekaartje. Bijvoorbeeld: Vader, moeder en kind maken het goed. Want hé, als vader is zo’n bevalling ook nog al schokkend, intens, spannend en alles bij elkaar.
Organiseer je een babyshower voor haar? Organiseer dan een dadchelor voor de vader.
Reageer minstens zo enthousiast en uitgebreid richting de vader als richting de moeder, als je hoort dat ze zwanger zijn/de eerste echo/de gender reveal/de geboorte/de eerste stapjes/etc.
Neem je een welverdiende reep chocola voor de kersverse mama mee? Neem dan ook een biertje voor de vader mee, geloof me: dat kan hij gebruiken. Mijn man kreeg er één van het kraambezoek en hij is die persoon er nog steeds dankbaar voor; en nee, mijn man zit niet om aandacht verlegen maar gewoon een stukje erkenning in zo’n periode is fijn.
Ben je een vriend van de kersverse vader? Plan dan direct het eerstvolgende mannenavondje; dat vooruitzicht kan hij ook gebruiken. En nee, dat stopt echt niet na de geboorte van je kind, zolang je het zelf maar in je agenda zet.
Neem de aanstaande/kersverse/jarenlange vader serieus.
Vraag ook af en toe serieus hoe het gaat;
En doe verder gewoon lekker normaal, zoals je ook deed vóór het babygebeuren.

Author
Recent Posts

Martine Pieters-de Wit

Martine maakte op koningsdag 2018 haar entree in de wereld van het ouderschap. Met de komst van haar kindje kwamen er duizend en één nieuwe vragen en keuzes op Martine af. Gelukkig kon ze deze vragen en keuzes onderzoeken samen met mamaliefde.nl. Met enthousiasme deelt Martine via deze blog haar zoek- en ontdekkingsreis in de babywereld. Haar bijdragen zijn doorspekt met persoonlijke ervaringen, waardoor lezers een glimp opvangen van de betoverende en soms uitdagende reis die het ouderschap met zich meebrengt.

Latest posts by Martine Pieters-de Wit (see all)