Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen

Een bekende uitspraak, die mij nog weleens voor mijn voeten werd geworpen door bekenden met grote kinderen, op momenten dat ik mijn angsten uitsprak toen de jongens nog klein waren: ‘Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen!’

Of op een andere manier: ‘Wacht maar tot ze groot zijn!’ Wat ik bloedje irritant vond trouwens. En eigenlijk geef ik mezelf nog altijd gelijk…

Inhoud toon

De angst om je kind blijft gelijk

Of ik nu als jonge ouder bang bent dat mijn kind iets overkomt is toch echt hetzelfde als dat ik bang bent dat mijn kind iets overkomt als ze inmiddels groot zijn.

Natuurlijk snap(te) ik ook wel dat er dan gedoeld werd op zaken als uitgaan en drugs en drank en al dat soort gesnor. Dat je ze in hun jonge jaren nog veel meer onder je eigen hoede hebt en dus meer zelf in de hand hebt en ga zo maar door.

Maar als jonge moeder met een ziek kind doe ik net zo weinig als een moeder met een zieke puber. En de angst bij water met een uk is net zo reëel als de angst met een puber met een brommer…

Oké, bij laatstgenoemde heb ik dat misschien helemaal niet zelf in de hand en bij water moet ik gewoon zelf oppassen.

Maar het probleem is wel dat mijn uk ook vliegensvlug is… of ook wel eens ergens gaat spelen en ik dan de zorg dus uit handen moet geven. Hoe let zij op als er sloten in de buurt zijn als ze buiten gaan spelen, bijvoorbeeld. Ik heb er echt wel eens een moeder op aan gesproken (tja, je zal maar hyper zijn…).

En toen waren de kleine kinderen groot

En zoals gezegd, mijn idee is nog altijd hetzelfde. Ook al zijn drie van de kinderen officieel geen kind meer en is de jongste inmiddels ook een kop groter en hard op weg om als man door het leven te gaan. Nu moet ik zeggen dat ze geen van allen zich misdragen hebben (tot nu toe 😉), uitgaan doen ze toch echt wel.

Alleen op vakantie bijvoorbeeld ook. Om nog maar te zwijgen van toch echt wel zelfstandig deelnemen aan het verkeer op een brommer, in de auto of wat dan ook.

Gelukkig heb ik hier geen drugsproblemen en de drank wil dan wel van de partij zijn bij feestjes en uitgaan (ik beken, daar ben ik minder blij mee, maar ja, wij waren ook ooit jong…), het blijft binnen de perken. Ik mag me dus gezegend voelen en ben zeker dankbaar dat heftige problemen als drugs mijn deurtje nog altijd voorbij gaan…

Maar wat er mee bedoeld wordt

Uiteraard snap ik wel wat er mee gezegd wil worden. De zorgen om je kleintje draaien inderdaad vaak om niet willen slapen, om niet willen eten, om bange buien, driftbuien en overal aanzitten en … nou ja, vrij huiselijke probleempjes eigenlijk.

Terwijl de grote kinderen je in angst doen laten zitten omdat ze (te) laat thuiskomen en jij je al van alles inbeeldt wat er fout kan zijn gegaan.

Omdat ze hun kop in de wind kunnen gooien en hun schoolprestaties nergens meer op slaan. Omdat ze in aanraking kunnen komen met de meest gure types. Omdat ze onder invloed van foute vrienden ook de verkeerde dingen kunnen gaan doen. En waar je bij je kleuter nog invloed hebt op de vriendjes, heb je dat bij pubers toch niet echt meer.

Waar je kinderen naar Spanje gaan voor een zuipvakantie (al zullen ze dat natuurlijk nooit echt zo benoemen, maar jij weet wel beter), waren ze als kleintjes altijd dichtbij je in de buurt en vond je het al niet goed als ze om nog een glaasje limonade vroegen.

‘Nu neem je maar gewoon een glas water…’. Om nog maar te zwijgen over drugs en buitensporig gedrag op het gebied van seks of de angst dat zijzelf misbruikt worden op wat voor manier dan ook. Je wordt er akelig van als je dit alleen al leest….

Op naar Azië

En dan komen ze opeens thuis met het verhaal dat ze een wereldreisje aan het plannen zijn. Een half jaartje naar Azië, een tussenjaar die langs meerdere continenten leidt, een jaartje werken in Australië. Zucht. Natuurlijk.

Tegenwoordig heel normaal. Maar moeders blijft, naast het heerlijk vinden voor het kind én hem/haar groot gelijk geven, achter met de vraag dat het allemaal toch maar goed mag gaan (en stiekem de angst dat kindlief daar blijft vanwege een opgedoken lokale liefde).

Ik hoor en zie het zoveel om me heen! Mijn oudste was het huis al uit toen ook hij een paar maanden naar Azië vertrok.

Groot gelijk en ik heb echt genoten van de foto’s die ik via Polarsteps kon volgen. Maar wat was ik verdrietig toen ik hem uitzwaaide en wat voelde ik me trots en gelukkig toen hij weer naast me stond op Schiphol!

Houden deze zorgen ooit op?

Eh, nee, ben bang van niet. Als het goed is worden ze zelfstandiger en daarmee ook wijzer. Zullen de rare fratsen minder worden en ook zij zich meer bewust worden van alle gevaren.

Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Maar ze zullen ook steeds meer hun eigen leven gaan leiden, waardoor je nog minder weet. Heel gewoon, heel gezond. Nu kan dat aan de ene kant betekenen dat je dus ook minder doorhebt wat voor enge dingen ze dan doen, aan de andere kant kun je daar ook juist door in de angst raken.

Waarom hoor ik maar niks? Waar hangt hij nu weer uit? Tja, loslaten heet zoiets, maar je blijft toch moeder, niet waar?

Daarnaast blijf je willen (uiteraard) dat het goed gaat met je kind. Dus zijn zorgen blijven jouw zorgen. Het vinden van een huis (wat nu zo erg speelt), van een nieuwe baan of problemen met de relatie. En later als hij of zij zelf ouder is: ook de zorgen om deze kleinkinderen.

Maar ach: het hoort erbij en niets of niemand ter wereld haalt het bij het geluk van moeder zijn!

Moederschap

Author
Recent Posts

Volg me via:

Wil Cats

Schrijfster at geWILde teksten

Wil is een trotse moeder van vier puberende / volwassen jongens en vindt haar vreugde als beheerder van een 'vrolijke veestapel' in het bruisende gezinsleven en haar liefdevolle huwelijk.

Daarnaast is ze een gepassioneerde schrijfster, ze jongleert moeiteloos tussen de chaos van opgroeiende jongens en de serene wereld van woorden. Haar pen danst op het papier, gedreven door passie, en het favoriete onderwerp van deze woordkunstenaar? Ongetwijfeld: kinderen!