Skip to Content

Trots op mijn kinderen & gezin

Trots op mijn kinderen & gezin

“Mam, hoeveel last heb je nou van kleine kinderen, als ze steeds willen laten zien wat ze kunnen?”

Deze vraag kwam uit het niets van mijn dochter afgelopen week. Hoe bedoel je?, vroeg ik. “Nou, moet je steeds maar kijken naar hun kunsten en wat ze kunnen, moet je heel de tijd daar naar kijken? Is dat niet ontzettend lastig of vervelend?“

Nee, lieverd! Kinderen zijn nooit lastig! Het is juist leuk om naar je kind te kijken en te zien wat ze allemaal al niet kunnen en durven. Je vindt het juist super zelfs en je kijkt stiekem al de hele dag naar ze, wat ze doen hoe ze spelen en zo. Nee kinderen zijn echt geen last. Het maakt je alleen maar trots en je wilt het liefst nog meer zien en genieten.

Na dit pedagogisch verantwoord beantwoord te hebben, slaakt dochterlief een zucht en gaat weer verder aan haar schooltaak. Terwijl ik haar bezig zie, voel ik het ook weer opeens, die trots.

Wat een heerlijkheid om naar je kind te kijken, om te zien hoe het opgroeit en dingen voor elkaar krijgt. Hoe het op een eigen wijze nadenkt over de wereld en hoe het allemaal beter kan.

Ik denk nog even wat langer na over haar vraag. Nee echt niet, waarom begint ze überhaupt op zo’n manier haar zin…..”hoeveel last heb je daar nou van?” Hoe komt ze daarbij? Graven in mijn geheugen……heb ik ze ooit het gevoel gegeven dat ze mij tot last zijn?

Ik hoor haar vaak hardop nadenken, over wat voor soort moeder zij later voor haar kinderen zal worden. Vaak haalt ze dan herinneringen op over hoe ik op haar reageerde in bepaalde situaties en dat zij dan waarschijnlijk wel hetzelfde zal zijn.

En zo fantaseren we samen door over later, met meerdere anekdotes en liggen we vaak in een deuk samen. Echte genietmomentjes, die ik koester en waar ik blij van word en helemaal rustig word, ook van binnen in mijn hoofd. Het is goed hier. Dit hier thuis is een veilige haven, waar het goed is.

Het gras is niet altijd groener bij de buren

Tuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn. Ja het opvoeden en grootbrengen van kinderen gaat met vallen en opstaan. Je schiet weleens uit je slof en kan niet altijd maar de liefdevolle opvoeder zijn.

Je bent wel eens gestresst, met een te kort lontje en reageert geïrriteerd zonder het soms door te hebben. Dan zie je op televisie ineens een mooi voorbeeldig gezin met een soort hoog sound-of-musicgehalte.

Of je zou willen dat je net zo kon reageren als Mary Poppins, die altijd maar vrolijk huppelt en zingend alle leed wegwerkt.

Maar helaas, de werkelijkheid is anders. Het gaat er in de echte wereld anders aan toe, dan wat ze je voorschotelen met films en boeken.

En echt geloof me, ook al hoor je nooit iemand schreeuwen of huilen of met de deuren slaan bij de buren……ook daar gaat echt wel een keer iemand tekeer. Je hoort het misschien niet, maar het gebeurt, ongetwijfeld. Daar is het gras echt niet groener…

Met je beide benen op de vloer

En ja, de laatste weken hebben we veel narigheid op de televisie gezien. Veel jongeren die plunderend door de straten van hun eigen stad de boel kort en klein sloegen. Heel naar om te zien en dan kijk je met verbazing naar je eigen kroost. Stel je voor dat zij daar tussen zouden lopen, dat kun je je bijna niet voorstellen.

Gelukkig maar en het brengt je tegelijkertijd weer met beide benen op de vloer. Zo kan het dus ook hè?! Maar gelukkig is dat niet aan de hand. En daar knijp je je dankbaar voor in je handen.

Moeilijke tijden

Corona brengt een vervelende tijd met zich mee. Veel spanning en stress, zorgen en vooral ook gedoe. De lockdown zorgt ervoor dat we thuis zitten, niet meer zomaar de straat op kunnen, winkelen moet online of slechts bij hoge nood in je eentje, de sportclubs en verenigingen hebben de deur al een tijd moeten sluiten.

Verjaardagsfeestjes komen nergens meer voor, je kunt niet even naar de film, met vriendjes afspreken gaat ook moeizaam. En dat vergt veel, voor iedereen. Voor jong en oud. Iedereen is het zat, we willen weten waar we aan toe zijn.

Plannen maken, vooruit kijken, iets positiefs horen. We snakken er zo hevig naar. En het komt in kleine porties onze kant op, maar het gaat niet snel genoeg. Het frustratiepeil is bereikt.

Vooral ook bij jongeren. Dat moeten we niet onderschatten. Jongeren hebben zich maanden, misschien wel jaren geleden, al een doel gesteld en werken hier bikkelhard aan om dat te bereiken.

Ze gaan er voor naar school, ze werken hard op weg naar hun toekomst en ineens is die toekomst weg, ineens is de opleiding die ze volgen of willen volgen een onzeker goed. Hoe ziet de wereld eruit na Corona?

En het is niet alleen een vraag voor ons hier in Nederland. Het is wereldwijd! Onvoorstelbaar, maar helaas waar. Elk land heeft hier mee te maken, elk land staat voor het zelfde vraagstuk en werkelijk niemand op de hele aardbol weet het. Het enige wat we weten of krijgen te horen is “we gaan het zien”.

Dat is geen houvast, dat is een strootje. Daar kun je niet op bouwen. En die onzekerheid breekt je op, je raakt in paniek en gaat misschien daardoor verkeerde dingen doen.

Het is niet goed te praten, die rellen, maar het is in mijn ogen een grote schreeuw van kinderen, een luide HELP, ik weet het niet meer!

Wat te doen?

Hoe kun je kinderen dan helpen? Je kunt moeilijk zeggen “het komt goed”, want je weet het niet. Ja vast uiteindelijk wel, maar dat is te abstract voor kinderen en jongeren. Pas als je met 100% zekerheid kan zeggen dat het volgend jaar maart voorbij is, dan mag je zoiets zeggen. En tot die tijd niet, gewoon niet.

Wat wel belangrijk is, is om te blijven praten. De wereld verandert en we zitten nu middenin deze ommekeer. We moeten nú beter nadenken en handelen over het klimaat, anders is het te laat. Dat besef heeft nu inmiddels bijna iedereen.

Betrek jongeren hier in. Praat met hen, wat vinden zij van dit onderwerp. Hoe denken zij hier over? Misschien weten zij wel een oplossing voor dichtbij.

Dan kan je als gezin zijnde al het een en ander toepassen om duurzaamheid in gang te zetten.

Want alle beetjes helpen en als je van huis uit meekrijgt dat je goed voor de wereld moet zorgen en goed moet zijn voor alles wat er op deze wereld groeit, bloeit en leeft, dan neem je dat mee voor de rest van je leven en geef je dit weer door aan anderen.

Een soort sneeuwbaleffect die hopelijk alleen maar groter en groter wordt en nooit zal kunnen smelten.

Trots

En als er dan een subliem idee komt uit het gesprek wees er dan zichtbaar trots op. En pas het idee het liefst direct toe als dit mogelijk is. Maar laat vooral zien dat je de mening van je kind oprecht waardeert. En wees trots!

Het is echt niet niks wat er de laatste tijd op het bordje van de kids neergelegd wordt. Niet meer je sociale contacten hebben, je vermaak in je vrije tijd, je hobby niet meer kunnen uitoefenen, geen sport waar je nog heen mag, ja zelfs je leraar op school mis je….. Ronduit waardeloos.

Kinderen moeten deze tijd nemen zoals het is. Dan mogen ze ineens weer wel naar school en na een paar maanden weer niet, dan mogen ze weer wel, maar alleen met strenge maatregelen, we lopen in rijen achter elkaar in de gangen alsof we in een gevangenis zitten. Soms nog met mondkapje op ook.

We weten waar we het voor doen, het gaat om de veiligheid, om de gezondheid voor iedereen en toch blijft het bizar dat dit zo moet. Maar we hebben het maar te doen.

En juist daarom moeten we extra trots zijn op onze kinderen. Ze doen het maar! Ze kruipen elke dag weer achter dat saaie beeldscherm om op tijd in te loggen bij de juf of meester, ze doen toch braaf het huiswerk wat ze gekregen hebben, ze leren toch voor al die proefwerken.

Wees trots dat ze dit al zo lang vol weten te houden, ondanks alles wat ze missen. Vertel het ze, ze zullen het misschien niet direct laten blijken, maar dat waarderen ze echt. En ze groeien ervan, allemaal, jong en oud!

Kinderen zijn geen lastpakken, echt niet. Het zijn slechts de kleine versies van jezelf……extra reden dus om trots op te zijn. Want ja, ook jij wordt nu zomaar voor de leeuwen gegooid.

Ook jij moet het nu maar gewoon doen, je baan, je huishouden, je sociale leven, je opvoeding en nu ook nog leerkracht zijn. Ook jij krijgt dit op je bordje. En jij hebt geleerd je bordje leeg te eten, zonder tegen te sputteren. Ook daar mag je dus trots op zijn! Vergeet het niet!

Belangrijk

Kinderen groeien en maken op alle fronten diverse ontwikkelingen door. Die ontwikkelingen lijken als vanzelf te groeien, maar dat is niet waar. Ze hebben jou nodig om te groeien, niets gaat vanzelf.

Door kinderen eten, drinken, een veilig thuis, liefde en aandacht te geven help jij hen met groeien. Trots zijn op je kind en dan ook echt zichtbaar trots zijn, helpt je kind nog beter te groeien.

Het geeft je kind een positief gevoel, het maakt je kind sterk. Je kind voelt zich gewaardeerd en vooral ook gezien. Je merkt op wat het doet en je laat horen dat het goed is wat je ziet. Het kind krijgt er ook een beter zelfvertrouwen van en zal hierdoor steviger in zijn/haar schoenen staan.

Belonen

Hoe laat je je kind zien dat je trots ben?

  • Dat zit ‘m soms al in iets kleins. Een schouderklopje, een opgestoken duim, een grote glimlach op je gezicht. En uiteraard kun je het zeggen. Uitspreken dat je zo trots bent en waarom je zo trots bent. Zodat het kind weet, wauw daar ben ik dus echt goed in!
  • Soms kun je ook iets groter denken. Maar niet gaan overdrijven hoor, pas op want dan kun je dat niet lang volhouden financieel.
  • Vroeger mocht ik als kind altijd met mijn rapport langs de buren en dan kreeg ik als beloning een klein geldbedrag. Daar moest ik meteen aan denken toen mijn oudste voor het eerst uit school kwam met zijn rapport…. Nee dit verhaal krijgt hij (nog) niet te horen, dat zal ik niet goedkeuren, gelukkig is dat niet meer van deze tijd.
  • Wij belonen ze uiteraard wel met een klein bedrag en daar zijn ze ook tevreden mee.

Verbaasd dat ze waren

Ik legde uit dat ik zo trots was op hun grote broer, dat hij het zo goed doet op school, maar dat ik tegelijkertijd ook net zo trots ben op hen, hoe zij het doen met school en huiswerk en op tijd naar bed gaan om weer fris en fruitig op tijd in te loggen. Dat ze dat allemaal zo zelfstandig kunnen en mij bijna niet nodig hebben.

Dat ik het ook zo bijzonder te doen heb met de jongste, die nu als brugger meer thuis is dan op school terwijl dit één van de grootste veranderingen van je leven is en ook omdat groep 8 ook al zo raar moest worden afgesloten.

En omdat de oudste een vervolgopleiding moet kiezen zonder fysiek op die school rond te mogen lopen maar af moet gaan op een online open dag. Ga d’r maar aan staan….. Ik sta niet graag in jullie schoenen op dit moment.

En daarom ben ik zo onwijs trots en dat mag gezegd worden!

Sterker nog…. Dat moet!

Moederschap
Isabell
Latest posts by Isabell (see all)