Skip to Content

Het gras is niet groener aan de overkant; van relatie tot gezin

Het gras is niet groener aan de overkant; van relatie tot gezin

Het gras lijkt altijd groener aan de overkant. Als er een ding is waar vrijwel alle moeders wel mee te maken krijgen is dat onzekerheid. In meer of mindere mate komen er tijdens de opvoeding van de kinderen van die momenten waarop je denkt ‘Doe ik het eigenlijk wel goed?’, omdat je het gewoon op dat moment even niet meer weet. Heel menselijk natuurlijk.

Ik ken geen één moeder die niet het beste wil voor haar kind, of vader natuurlijk. Maar toch, is daar die valkuil waar je soms in trapt.

Gras groener

Naar mate de kinderen ouder worden en opgroeien lijken die zorgen ook alleen maar toe te nemen. In het begin zijn ze nog klein en onschuldig, ze zijn volledig van je afhankelijk en vinden het heerlijk om door je gedragen te worden.

Al zullen er dan ook momenten zijn dat je droomt van een ononderbroken nacht of niet weer die vieze spuitluier. Als ze ouder worden veranderen die ‘zorgen’ en vergeet je ze al snel. Het was eigenlijk allemaal maar korte termijn.

Naar school

Maar ja, als ze opgroeien moet je ze ook steeds meer los gaan laten. Op een dag gaan ze naar school en zien ze de juf langer dan dat ze thuis zijn overdag.

Voor je het weet zijn er ook de eerste vriendjes en vriendinnetjes, in het begin nog dat meisje en jongetje waar ze die dag mee hebben gespeeld maar al snel verschijnen er voorkeuren en komen ze mee spelen.

De wereld van je kind is een stuk groter geworden en draait niet alleen maar meer om het gezin thuis. Ook andere personen spelen vanaf dat moment een rol in de ontwikkeling.

De grote verschillen

Op een gegeven moment gaan er dingen opvallen. Je eigen referentiekader wordt ook een stuk groter, en hoe je het wendt of keert. Je gaat toch de kinderen onderling vergelijken.

Want je wil natuurlijk dat je kind wel zijn best doet op school en met de avi-test blijkt dat kind A al in avi m5 zit terwijl jouw eigen zoon nog in e3 leest.

Of je merkt dat je kind minder vriendjes en vriendinnetjes heeft en nauwelijks uitgenodigd wordt voor kinderfeestjes. Of die speelt piano, zit op voetbal en speelt in landelijke musicals terwijl jouw eigen kind nog ploetert voor zijn A-zwemdiploma. En ga zo maar door.

Zorgen

Vanaf dat moment beginnen de zorgen. Niet omdat je kind perse raketgeleerde moet worden, zo realistisch ben je ook nog wel. Maar je wil natuurlijk wel dat je kind een goede toekomst heeft. Zonder te moeten doemdenken vraag je je af wat dat voor de toekomst gaat betekenen.

Want een drop-out leerling of slachtoffer worden van loverboys dat wil je natuurlijk ook niet voor je kind. Je weet dat je hem of haar niet oneindig kan beschermen.

Maar toch wil je gewoon dat die basis goed zit. Dat je kind zelfverzekerd is en zichzelf durft te zijn. Het gaat niet meer om vannacht of morgen, maar over de lange termijn.

Stiekem doen we het zelf ook

Als ouders spelen we daar stiekem zelf ook wel een rol in; we delen trots de cito-score van ons kind in groep 8, foto’s van de behaalde zwemdiploma’s, of die verre reizen die we gemaakt hebben.

Niet om een andere moeder de ogen uit te steken en onzeker te maken, maar omdat we trots zijn op onze eigen kroost. En misschien wel een beetje om jezelf ervan te overtuigen dat je toch wel iets goed hebt gedaan. Ook al zijn het niet eens je eigen prestaties.

Ieder huisje heeft zijn kruisje

En daar op sociale media waar al die berichten en foto’s worden gedeeld, zie je ook de verhalen van andere moeders voorbij komen. Die mooie en bijzondere verhalen van ouders die trots zijn op hun kind.

En dan lijkt het net alsof de hele wereld het perfect voor elkaar heeft, behalve bij jullie thuis. Terwijl dat echt niet zo is. Je bent echt niet de enige!

Zodra je met andere ouders in gesprek komt merk je dat er overal een verhaal is. Of het nu gaat om de onderlinge relatie tussen ouders, de leerprestaties, sociale vraagstukken, gezondheid, geldzorgen of… Vul het maar aan. Ieder huisje heeft zijn kruisje.

Zodra je met andere ouders gaat praten en je openstelt hoor je vanzelf dat andere ouders ook worstelen met bepaalde dingen. Maar ja, wie gaat daarmee te koop lopen?

Moeten we dan maar overal zomaar over praten, en alles uit de taboesfeer halen? Dat zou heel fijn zijn, dan zouden we ons misschien niet meer zo onzeker voelen. Maar of dat heel realistisch is?

Dat betwijfel ik.

Daarom is het goed om af en toe gewoon te horen dat je niet alleen bent, je goed bezig bent en ooit op een dag zijn ze volwassen en hebben ze hun eigen gezin. Maar dan zijn er vast wel weer heel andere zorgen ;-)

Daarom dat programma’s zoals een vol huis ook zo fijn zijn om naar te kijken. Dan weet je tenminste dat je niet de enige bent waar het soms net even wat anders gaat.

Moederschap
Linda van Aken