Prioriteiten met kinderen

Leven met kinderen, papa of mama worden: het maakt een hoop los. En het zet je leven op z’n kop. Waar sommige dingen eerst heel belangrijk waren, worden deze opeens aan de kant gezet omdat het gewoon niet meer handig is met kinderen. Of omdat andere zaken belangrijker voor je worden.

Nu zal dat niet bij iedereen hetzelfde zijn, maar ik durf te wedden dat ook jij andere prioriteiten stelt dan voordat er kinderen rondliepen in je huis. En die prioriteiten veranderen ook nog eens per leeftijdsfase van je kinderen!

Inhoud toon

De discussie

Ik denk dat veel ouders zullen zeggen dat hun kinderen hun eerste prioriteit is. Als je op internet gaat zoeken zie je echter dat er zogenaamde deskundigen zijn die stellen dat dit helemaal niet goed is.

Niet voor jou én niet voor je kind. Je melkt jezelf uit (help jij je kind niet mee) en je kind leert dat het een prinsje is waar alles om draait.

Nu klinkt dat verwijt vaker natuurlijk. Maar volgens mij halen we nu twee dingen door elkaar. Van je kinderen je eerste prioriteit maken is volgens mij de meest natuurlijk manier van een ouder. Kijk eens om je heen: doet praktisch ieder dier dat niet? Je kind op de eerste plaats zetten en eerst aan zijn belang denken is helemaal niet hetzelfde als hem verwennen.

Sterker nog: aan zijn belang denken kan juist betekenen dat je soms behoorlijk streng kan zijn! Je kind als eerste prioriteit zetten wil helemaal niet zeggen dat je zelf tekortkomt. Ook daar ben je nog altijd zelf bij en jezelf af en toe wegcijferen is helemaal niet erg. Zeker niet voor je kind…

Maar ook: jezelf aandacht geven hoeft helemaal niet ten koste te gaan van de prioriteit van je kind. Als ik mezelf op de eerste plaats zet: ik ben moeder en een moeder wil niets liever dan dat het goed gaat met haar kinderen. Dus eh…ook dan zijn mijn kinderen mijn eerste prioriteit! 😉

Werk en kind

Voor mij veranderde er veel toen mijn oudste geboren werd. Voordat ik zwanger was werkte ik ruim vijftig uur per week. Omdat ik dat niet meer wilde doen als ik mogelijk zwanger zou kunnen zijn, was ik al gestopt met dat werk en via het uitzendbureau aan de slag gegaan.

Omdat het mijn grote wens was om zelf volledig voor de kinderen te mogen zorgen. Om inderdaad mijn eerste prioriteit bij de kinderen te leggen.

Nu zullen er moeders zijn die dat raar vinden en zeggen dat ik mezelf dus totaal wegcijferde voor de kinderen en ga die hele discussie maar opdissen.

Voor mij was het gewoon juist wat ik zelf wilde en niet wat anderen vonden dat ik moest doen. Met heel mijn hart koos ik juist voor deze beslissing. Ja, daardoor waren onze inkomsten lager dan anders en konden we misschien niet altijd alles doen wat we eigenlijk best wel hadden willen doen.

Maar ik heb wel gedaan wat ik echt wilde… en ben dus juist door deze beslissing bij mezelf gebleven.

De enige raad die ik meteen aan beginnende moeders wil geven: luister naar je hart en niet naar de normen van de mensen om je heen!

Meer keuzestress

Naast de grote dillema’s, zoals hoe lang je gaat werken als moeder, zijn er meer dingen die beïnvloed worden door je kinderen. Hierbij nog een paar voorbeelden!

Vakantie

Op vakantie met de kinderen. Als baby was het nog niet zo moeilijk, want je baby slaapt wel en hobbelt wel mee met je. Nu hielden wij al van zo af en toe een weekje bungalowpark, maar dat werd eigenlijk standaard dé vakantie toen de kinderen er waren.

Beiden zijn we geen campingmensen, maar een vakantiepark met een overdekt centrum is waar we voor gaan… Heel lang was daarbij het zwembad van doorslaggevende aard, naast het overdekte centrum. Want dat was zo leuk voor de kinderen (en oké, ikzelf genoot er ook van).

Maar de autoreis naar mijn zus in Spanje hebben we met de kinderen bewust niet gedaan. Ze woonde in een deel van Spanje waar echt helemaal niks te beleven viel. Wat ik daar met kinderen moest doen, was me echt een raadsel.

Buitenlandse vakanties zijn er uiteindelijk wel weer gekomen, maar toch altijd wel dichterbij én met de zekerheid dat er ook dingen te doen waren! Maar ook hierbij is het maar net wat je zelf wilt.

Er zijn nog altijd mensen die met kinderen gewoon de wereld rond gaan zeilen. Of dat wel of niet kan, ik denk dat niemand daar een oordeel over kan geven. Want iedere situatie is immers weer anders.

In deze gevallen zal er veel afhangen van de karakters van zowel de ouders als de kinderen! Ben je snel in de stress? Dan zou ik het niet doen. Is je kindje niet helemaal gezond, dan uiteraard zeker niet. En dan heb ik dus wel de neiging om te zeggen: zolang ze maar het belang van het kind vooropstellen…

Een school uitkiezen

Ook zo’n leuke: een school kiezen voor je kind. Nu zal je bij een basisschool nog vooral letten op jouw wensen wat betreft levensvisie en manier van lesgeven. En uiteraard de plek van de school. Maar bij een middelbare school komen naast jouw visies ook die van het kind zelf te staan.

Hij of zij zal er immers heen moeten en je kind is op een leeftijd dat hij/zij al heel goed aanvoelt wat het wel of niet aanspreekt. Samen beslissen, dus. En ja, dan kan jouw prioriteiten opeens heel erg moeten veranderen.

Waar jouw prioriteit bij de basisschool bijvoorbeeld juist lag bij een vrije school zonder religieuze opvattingen, is je kind op elfjarige leeftijd aan het rondkijken bij de middelbare scholen en heel erg gecharmeerd van een traditionele, Christelijke school.

Welke visie heeft dan je prioriteit?! Hier hebben we de kinderen zelf laten kiezen (uiteraard met onze supervisie…), maar ze kozen alle vier voor dezelfde school. Juist de school die in mijn ogen het minst aansprak qua gebouw en originele ideeën qua lessen.

Oké, ze hebben het er alle vier naar hun zin (gehad), voor zover je dat van een puber en hun school kunt zeggen dan natuurlijk. Dus ze hebben het goed uitgekozen.

De tandarts

Ook de tandarts was ooit zo’n dingetje. Ik zat prima bij mijn tandarts en mijn man was bij de zijne gebleven. Tot de kinderen ook op de tandartsstoel moesten en bleek dat de dame in kwestie totaal niet kindvriendelijk was (mijn tandarts). We zijn sindsdien overgestapt naar de tandarts van mijn man, ook ik.

Wel of niet ergens heen gaan

Mijn sociale leven heeft best wel een aantal jaren op een laag pitje gestaan. Mijn kinderen waren zeker weten mijn eerste prioriteit. En aangezien er een paar behoorlijk overstuur raakten van een oppas…of simpelweg huilend in bed lagen te wachten tot ik thuiskwam, was voor mij de lol er wel van af.

Dus gingen we omstebeurt op stap. En toen ze eenmaal allemaal op school waren en manlief toch doordeweeks een dag thuis was: lekker de stad in onder schooltijd voor een bakkie koffie op een terrasje. Met een beetje handigheid kom je er dan ook wel!

Wat zegt de professional?

Volgens de psycholoog Carl Pickhardt zouden de kinderen niet eerste prioriteit moeten zijn; maar juist de derde. Je zou namelijk zelf altijd op de eerste plaats moeten staan – en daarna je relatie.

Volgens hem is het beter voor de ontwikkeling als moeders meer nog aan andere dingen denken dan constant aan het goed opvoeden en het verzorger van een kind.

Hij legt het uit. “Als je kind altijd op de eerste plaats staat en je van je eigen geluk en je relatie geen prioriteit maakt, wordt vroeger of later iedereen ongelukkig.” Ook voor alleenstaande ouders heeft hij een tip: “Zorg ervoor dat je in dat geval investeert in relaties met vrienden en familieleden!”

Toch zijn veel moeders het er niet mee eens: zij vinden het ‘belachelijk dat hij iets belangrijker durft te noemen dan hun eigen kinderen’.

Een andere psycholoog reageert wél begripvol op de stelling van Carl. Zij zegt: “Er is niks mis met een ouder die af en toe eens een dagje voor zichzelf neemt of een ouder die eerst zelf een kop koffie maakt en dan pas een flesje melk.

Op de lange termijn is een ouder die goed in z’n vel zit het aller belangrijkst, voor de moeder maar ook voor het kind.”

Moederschap

Author
Recent Posts

Volg me via:

Wil Cats

Schrijfster at geWILde teksten

Wil is een trotse moeder van vier puberende / volwassen jongens en vindt haar vreugde als beheerder van een 'vrolijke veestapel' in het bruisende gezinsleven en haar liefdevolle huwelijk.

Daarnaast is ze een gepassioneerde schrijfster, ze jongleert moeiteloos tussen de chaos van opgroeiende jongens en de serene wereld van woorden. Haar pen danst op het papier, gedreven door passie, en het favoriete onderwerp van deze woordkunstenaar? Ongetwijfeld: kinderen!