TTough love betekenis unconditional love

Het moederschap is niet altijd even makkelijk, dat zal iedereen met je beamen. Niet alleen als je dreumes dreinend op de grond van de supermarkt ligt en weigert verder te gaan, of als je ontdekt dat ze met stift de onderkant van de tafel ‘mooier’ hebben gemaakt.

Er zijn gewoon van die situaties dat hart en verstand tegen elkaar in gaan. Dat je weet dat het omwille van je kind beter is om a te doen terwijl je hart schreeuwt om b te doen. Tough love noemen ze dat in Amerika, want soms kan liefde best hard zijn.

Inhoud toon

Wat is Tough love?

Tough love is een Amerikaans begrip dat zich niet makkelijk laat vertalen naar het Nederlands. Het komt er eigenlijk op neer dat je, ondanks dat je van iemand houdt, je omwille van zijn of haar bestwil toch soms streng moet zijn en moet doorzetten. Dat je hart en verstand niet op één lijn zitten.

Omdat je aan de ene kant het liefste iemand zou willen knuffelen maar tegelijkertijd beseft dat dat op dat moment niet het beste is. Als moeder kom je in de opvoeding regelmatig tough love momentjes tegen… Niet voor niets is het Nederlandse spreekwoord ‘zachte heelmeesters, maken stinkende wonden’.

Huilen bij afscheid op school

Nu heb ik gelukkig kinderen die over het algemeen vrij makkelijk afscheid nemen op school. Zelfs toen ze voor het eerst naar school gingen, waren zoveel andere dingen interessanter. Zo heel af en toe komt het echter voor, bij de oudste, dat ze spontaan in huilen uitbarst als ik haar een afscheidskus en knuffel geef en zich aan me vastklampt omdat ik niet mag weggaan.

Waar tough love vandaan komt geen idee. Laatst was het weer zo ver. Ze had zelf haar jas opgehangen, tienuurtje in de bak gedaan en de klas ingelopen. Dus liep ik achter haar broertje aan. Nadat ik van hem afscheid had genomen loop ik haar klas nog even in voor een laatste knuffel en kus en toen was het raak…

Uit ervaring uit de kinderopvang weet ik dat hoe moeilijk het ook voelt, het beter is om dan toch ‘snel’ afscheid te nemen in plaats van te blijven plakken / terugkomen.

Net alsof je een pleister van de wond aftrekt. Dan kan de juf (of pedagogisch medewerker) zich over het kind ontfermen en vaak zijn de kinderen zelf het hele voorval binnen een minuut weer vergeten terwijl jij zelf blijft malen.

Dus speel ik de moeder die duidelijk aangeeft laatste knuffel, afspreekt nog even bij het raam te zwaaien en dan wegloopt. Al werd dat nu een korte sprint omdat ze achter me aan kwam. Wel netjes tot de grenzen van de deur van de klas. Voor het raam zie ik haar dan staan met een rood gezicht vol tranen.

De juf zag het, dus ging kijken wat er aan de hand is, omdat dit een vrij uitzonderlijke situatie was. En deed de deur even open zodat we nog een keer konden knuffelen.

Maar daarna moest er toch echt afscheid genomen worden, ik blaas nog twee handkusjes want aan de ene kant wil ik haar natuurlijk het liefste knuffelen en gewoon weer meenemen naar huis.

Aan de andere kant weet mijn verstand dat dit het beste is, om haar zo in de handen van haar juf achter te laten en weet ik dat ze vijf minuten later vrolijk zal spelen en het alweer helemaal vergeten is.

Als ik wegloop van het schoolplein voel ik me toch wel heel erg schuldig, in mijn hoofd zie ik de ogen van de andere moeders prikken. Dat ik een ontaarde moeder ben die ondanks dat het kind huilt toch ‘gewoon’ weggaat.

Leren fietsen

Zo zijn we druk bezig met onze zoon te laten fietsen, leren fietsen is eigenlijk niet juist. Want dat kan hij al een jaar, ook zonder zijwieltjes. Hij vindt de step echter veel leuker en heeft dus geen zin om te fietsen. Nu ging hij ook pas net naar school en kan hij makkelijk achterop de fiets.

Nu hij ouder wordt en zijn vriendjes wel gewoon zelf fietsen, vond ik het tijd worden om dit weer op te pakken. Op zijn kleine fietsje ging dat echt niet meer, die was gewoon te klein. Nu hadden we al wel een slag groter in huis, scheen het zonnetje en hadden we de woensdagmiddag om te oefenen.

Toen begon het drama, ik had hem al verteld dat we zouden gaan oefenen zodat hij zich er op voor kon bereiden. Maar zodra hij de fiets zag leek er iets in hem te blokkeren. Aan de ene kant denk je dan ‘volgende keer beter’ maar aan de andere kant, als je nu ‘weer’ toegeeft dan komt het er nooit van.

Je moet dan altijd afwegen; blijf je dwingen, omkopen, lief smeken of boos worden en dat allemaal tegelijk of zet je de fiets weer weg…

Als je dan toch doorzet en hij niet doorheeft dat je hem helemaal niet meer vasthoudt en er vandoor fietst haal je stiekem adem, toch goed geweest. Daar tegenover staat dan echter dat hij wel heel boos is als hij dat merkt en direct stopt met fietsen en van mening is dat hij het niet kan.

Het is net dat laatste stapje dat hij het zelfvertrouwen krijgt dat hij het kan. En ook al maak je foto’s en filmpjes om dat te laten zien… Het wil er nog niet in dus voorlopig nog blijven oefenen.

Discipline

Opvoedingsstijlen

Author
Recent Posts

Linda van Aken

Publisher at Mamaliefde

Linda is de oprichter van Mamaliefde.nl. In het dagelijks leven is ze getrouwd en moeder van een koningskoppel.

Met een achtergrond als pedagoge is Linda goed thuis in de theoretische aspecten van het ouderschap. Toch erkent ze dat in de praktijk, als moeder, de dingen soms net iets anders uitpakken. Daarnaast heeft ze een zwak voor kwalitatief speelgoed.

Linda heeft een passie voor reizen en ontdekt graag nieuwe plekken en probeert de vele werkuren te balanceren door kostbare quality time door te brengen met haar gezin.

Het zijn deze persoonlijke ervaringen die haar inspireren om te schrijven, en daarom behoren gezinsgerelateerde onderwerpen tot haar favorieten. Spontane acties schuwt ze niet; Linda staat altijd open voor een beetje avontuur.

Latest posts by Linda van Aken (see all)