Kind van ander corrigeren; wat als het kind van een ander iets doet wat niet mag / kan?

Iedereen krijgt er vroeg of laat wel eens mee te maken. Een situatie waarin een kind zich misdraagt. En dat kind is niet van jou, maar dat van een ander. Wat doe je dan; ga je het kind corrigeren of niet? Een rondje in mijn vriendengroep gaf een gevarieerd antwoord hierop.

Waar de één niets doet, de ander meteen het betreffende kind aanspreekt en weer een ander een middenweg tussen niets doen en de ouder zoeken dacht ik zelf ook na. Geen situatie is hetzelfde.

Maar vaak doe ik wel iets. Als eerste probeer ik op te sporen waar de ouders van ‘het kind’ zijn en dan oogcontact te maken. En als het bij ons thuis met spelen gebeurt, dan zeg ik er wel wat van. Ik merk dat ik sneller er iets van zeg als een ander kind er pijn door heeft of als het gevaarlijk is. Hoe zit dat bij jullie? En wat doe je als het betreffende kind stampij gaat maken, als in gillen en schreeuwen?

Inhoud toon

Situatie kind corrigeren thuis

Er komen gelukkig vaak vriendjes en vriendinnetjes hier spelen thuis. En dan gaat er ook heus wel iets mis met het samenspelen. Vooral als er speelgoed is wat beiden willen gebruiken, of als de één een heel ander speelplan heeft.

Laatst kwam er een nieuw vriendje en hoorde ik hem een keiharde vloek eruit knallen. Nog voor ik vanuit de keuken in de woonkamer was, papegaaide onze oudste hem na. Ik hoefde niet eens na te denken, ik zei meteen dat ik dit woord nooit meer wilde horen.

Dat we dat hier thuis niet zeggen. En of ze wel wisten wat ze zeiden?! Nou dat bleek niet zo te zijn, maar mijn reactie maakte wel dat ze het uit hun hoofd lieten om het nog een keer bij mij hardop te herhalen.

Het gekke is dat ik thuis veel makkelijker corrigeer dan in een speeltuin, krijspaleis of andere openbare plek. Dat heeft waarschijnlijk te maken met ‘ons huis, onze regels’. Die zijn duidelijk en ik kan ook goed uitleggen waarom we het zo doen.

Maar iedere opvoeding is anders. En daardoor kan het ook zijn dat wat in mijn ogen geen sociaal gedrag is, bij een ander juist als zelfstandig en zelfredzaam wordt gezien. Om maar even iets te noemen.

Hebben jullie dat ook, dat je in je eigen huis makkelijker corrigeert? Ik heb het nog niet meegemaakt dat een kind stampij gaat maken als ik wat zeg.

Maar als het zó zou zijn, dan zou ik proberen om toch rustig te blijven. De kans te geven op een time-out of een plekje om even tot rust te komen.

En het positief af te sluiten, voor allebei.

Andersom kan het ook. Op het schoolplein hoorde ik van andere moeders dat hun kind niet meer thuis wilde spelen bij (laten we hem even Jantje noemen). Omdat de moeder van Jantje erg direct was en een schreeuwende stem had.

En strikte regels die wat minder algemeen voorkwamen bij de moeders thuis. In plaats van het bespreekbaar te maken, had Jantje nu nooit meer een speelvriendje.

Teruglopend naar huis vond ik het wel een eye opener. Waar ik thuis makkelijker de grenzen aangeef en gedrag corrigeer, kan het voor ons volwassenen ook lastig zijn om tegen de moeder van Jantje te zeggen hoe haar corrigerende manier overkwam op hun kind.

Situatie gedrag corrigeren in de speeltuin

Vorige week was ik met de jongste twee kinderen in de speeltuin in het bos. Het was er nog best druk, veel ouders die om de speeltoestellen stonden of op een bankje zaten. Eén klimtoestel is altijd favoriet, die met de grootste glijbaan. Het ideale eraan: hij is open dus je kunt als ouders alles zien.

De glijbaan is tot 6 jaar. Op deze middag was er een grote jongen die op de glijbaan zat, hij zag er duidelijk ouder uit dan 6 jaar. En die daar bleef zitten. En zitten. Erachter een hele rij van jonge kinderen, die elkaar gingen duwen.

Het trapje naar de glijbaan raakte overvol en het duurde niet lang meer of er zouden kinderen van de trap afvallen. En als ze elkaar gingen trekken of duwen nog eerder..

En niemand van de ouders zei er iets van. Op een gegeven moment werd het me te bar en ben ik toch naar boven geklommen. Om te vragen of er iets was en of hij misschien niet naar beneden durfde.

‘Nee, ik zit hier lekker. Moeite mee?’ vroeg hij. ‘Nou eigenlijk wel. Fijn dat je mijn gedachten zo kunt lezen. Het is geen zitbaan, maar een glijbaan. Als je niet gaat glijden, zul je eraf moeten.’

Geen vader of moeder te bekennen waar ik oogcontact mee kon maken. Uiteindelijk ging hij, omdat een vader van een ander kind er ook genoeg van kreeg.

Toch merkte ik dat ik het zowat spannend vond om tegen een jongen van 12 zoiets te zeggen. En daar voelde ik me stom om, want het is nog een kind!

Tips om gedrag bespreekbaar te maken

Spreek het gedrag aan wat je niet prettig vindt, niet het kind.

Ik zie dat je andere kind duwt. Duwen doet een ander kind pijn / geeft een onveilig gevoel en dat doen we hier niet. Of: dat wil ik hier niet zien.

Of wil je daar mee stoppen? Ja zo zie je maar dat het ook met je opvoedstijl te maken heeft.. Als je direct bent zul je eerder zeggen: Stop met duwen!

Geef je grenzen rustig en duidelijk aan

Even een paar voorbeelden:

Je kunt je jas hier ophangen (en wijs meteen de kapstok aan) als je geen tapijt van uitgegooide jassen op je vloer wilt 😉
We kiezen iets om te spelen. En als we dat af hebben ruimen we het op. Daarna kunnen we een ander spelletje kiezen.
Samen spelen is gezelliger als niet (of alleen)

Al deze regels zijn positief geformuleerd. Op de Pabo leerden we om het woord niet of geen te vermijden.

Dus niet: niet je jas op de grond gooien! Niet alles uit de kast trekken. Niet zelf alles bepalen.

Overleg eens met de ouders van het speelvriendje. Hoe denken zij over bepaalde zaken?

Dat kan ook helpen om je voor te bereiden op een speelafspraakje. Als je weet dat het speelvriendje / vriendinnetje komt, dan weet je ook waar ouders anders over denken / instaan. En dat is prima. Maar jouw huis, jullie regels.

Een ‘wildvreemd kind’ corrigeren: rustige stem en positief

Als je ziet dat een kind in de supermarktkar een hele lading wijnflessen wil ommaaien zeg je er natuurlijk iets van.

Probeer het eerst via de ouder, is deze er niet dan spreek je het kind aan. Ik denk ook vaak vanuit mezelf. Zou ik willen dat mijn kind aangesproken wordt op dit gedrag? Ja? Nou dan spreek ik je aan.

Als ouders kunnen we elkaar juist helpen. Want je kunt niet alles zien en in de gaten houden. En hoe fijn is het dan als een andere mensen je kind corrigeren en zo meer leert over hoe het in deze wereld hoort te werken?

Discipline

Author
Recent Posts

Mirjam de Stigter

Tekstschrijver at Tekstbureau Schrijfkameleon

Mirjam is al meer dan een decennium getrouwd met haar jeugdliefde. Samen zijn ze de trotse ouders van drie prachtige kinderen: twee zoons (2015 en 2020) en dochter (2017). Haar hart ligt in het basisonderwijs, waar ze al ruim 12 jaar haar passie volgt. Mirjam heeft zowel als leerkracht als intern begeleider waardevolle ervaring opgedaan.

Naast haar toewijding aan het onderwijs, floreren Mirjams creatieve kanten. Lezen en schrijven vormen de kern van haar grootste hobby, en het feit dat ze deze passie kan uiten in deze blog vervult haar met vreugde. Het schrijven voor verschillende bureaus geeft haar de kans om haar horizon te verbreden en kennis verder te verdiepen.

Je kunt haar het beste omschrijven als enthousiast, lief, duizendpoot, creatief, vrolijk en met name dol op het stimuleren van de ontwikkeling van ieder kind.

Latest posts by Mirjam de Stigter (see all)