Een kind: tegenwoordig krijgen we nogal eens om onze oren geslingerd dat we ze te veel pamperen, dat we ze behandelen als prinsjes en prinsesjes. Terwijl er aan de andere kant, naar mijn bescheiden mening, juist zoveel van ze wordt gevraagd. Waar is de tijd gebleven dat kinderen inderdaad nog gewoon kind mochten zijn?
En nu ik er over nadenk: eigenlijk is het eerste punt daar ook op van toepassing. Want nemen we door die overbezorgdheid van onze kant ook niet de kans bij ze weg dat ze zich zelf kunnen ontwikkelen…op een natuurlijke, dus kinderlijke manier? Met andere woorden: mag een kind gewoon kind zijn?
Te veel verplichtingen
Onze agenda’s zitten nogal eens vol. Dat is ons eigen probleem, want we kiezen immers zelf voor al die verplichtingen. Natuurlijk zijn er dingen waar je niet onderuit kunt, maar wees eens eerlijk, er zijn ook heel veel dingen die we enkel en alleen doen omdat we het leuk vinden of omdat we bang zijn dat er anders commentaar komt.
Nu is dat dus een eigen geschapen probleem, alleen hebben we daar ook onze kinderen mee. Zij moeten immers meehollen in ons systeem.
Op tijd uit bed, want papa moet je nog voor zijn werk naar de opvang brengen. Vanuit de opvang word je naar school gebracht, daar mag je vooral braaf luisteren en verplicht lief zijn voor je klasgenootjes.
In de pauze naar de tussenschoolse opvang (zelfde verhaal: verplicht met andere kinderen optrekken) en daarna weer naar school.
Uit school moet je hier of daar spelen, want mama is nog aan het werk (of wéér die opvang) en als mama er wel is gaan jullie linea recta naar het zwembad voor zwemles. Thuis eten en naar bed. En snel, want er moet nog vergaderd worden door mama en papa moet gaan sporten… Oma past wel op, maar die wil wel dat je dan al braaf op bed ligt.
Met andere woorden: je eigen tijd bestaat niet! Extreem? Ben bang dat bij veel mensen het toch wel die kant opgaat op veel dagen. Burn outs komen veel voor bij volwassenen door zo’n levensstijl…
Wanneer mogen de kinderen gewoon zelf bepalen waar en met wie ze mogen spelen? Even heerlijk lui lummelen omdat ze gewoon moe zijn. Even huilen omdat ze verdrietig zijn zonder dat iedereen ze uitlacht?
Te veel mag niet…
En dan nog ons eigen gedrag. We zien inderdaad vaak veel te veel beren op de weg. Laat ze maar eens lekker door de modder kruipen. Gewoon een keer stiekem belletje lellen.
Lekker luid gillen en krijsen: lekker toch als je gewoon even al je emotie mag laten gaan! En dus lekker hard lachen en schreeuwen naar elkaar maakt het spelplezier lekker ongedwongen.
Natuurlijk zitten buren daar niet op te wachten. Maar aan de andere kant: het zijn kinderen! Laat ze dan alsjeblieft ook gewoon eens kind mogen zijn!
Er zijn ook nog altijd middenwegen te vinden. Zowel op het gebied van beschermen als in bijvoorbeeld die geluidsoverlast.
Natuurlijk gaat veiligheid voorop, maar je kunt wel zoeken naar situaties waar zij gewoon heerlijk kunnen klauteren en klimmen, waar ze gewoon vies mogen worden en ga zo maar door, maar het wel min of meer veilig is!
En wat dat schreeuwen betreft: je kunt ze leren dat ze in de straat of ’s avonds bijvoorbeeld niet te hard mogen schreeuwen. Maar neem ze regelmatig lekker mee naar het strand, het bos of een ander heerlijk speelterrein waar ze gewoon wel zich volledig mogen uitleven. Dus ook met geluid…
Te veel etiketjes?
Waar ik zelf nogal boos om kan worden zijn de etiketjes die kinderen zo snel opgeplakt krijgen. Ik zeg hier zeker niet mee dat bepaalde aandoeningen niet zouden bestaan, maar sommige mensen zijn wel dusdanig overijverig dat het echt nergens meer op slaat.
Ik heb wel voorbeelden dat de juf echt vond dat het kind ADHD had, maar (gelukkig) de professional die hem onderzocht niet (tot twee keer toe, volgens mij!).
Hij weigerde hem dus medicatie voor te schrijven, wat de juf (en school) wel wilden! Want: ‘ze kon niet met hem overweg…’. Ja, hij was druk en luisterde niet altijd even goed. Maar dat is nog niet meteen ADHD!
Kinderen mogen dus gewoon niet meer ‘gewoon’ druk zijn, anders krijgen ze direct het etiketje opgeplakt. En dat geldt natuurlijk voor meer etiketjes. Gewoon verlegen zijn is al bijna onmogelijk tegenwoordig.
We willen dat ze allemaal aan bepaalde normen voldoen en anders klopt het niet. Wat een onzin. En vooral ook: wat geef je zo je kind mee? Je deugt niet zoals je bent?
Nogmaals: natuurlijk zijn er wel degelijk kinderen met problemen, waarbij het etiketje zeker waardevol is.
Maar bij die gevallen dat een kind gewoon zichzelf is en dus alleen maar niet geaccepteerd wordt door de omgeving, omdat zíj er niet mee overweg kunnen (helaas heb ik die indruk regelmatig): help die mensen er omheen dan en laat het kind alsjeblieft gewoon kind zijn, gewoon zoals hij of zij is.
In het boek: ‘Jongens zijn ’t’ van Angela Crott vertelt een deskundige net zo’n verhaal. Hij moet een jongen diagnosticeren vanwege zijn gedrag, terwijl hij niks anders deed dan zich gedragen zoals de deskundige dit zelf vroeger ook deed.
Het boek gaat, zoals de titel al doet vermoeden, over de problemen van de maatschappij met jongens. Echt jongensgedrag past niet meer in ons ideaal plaatje. Het gaat hier en daar wat ver, denk ik, maar ze heeft wel degelijk een punt!
Maar hoe dan wel?
Goed, een kind een kind laten zijn. Zichzelf mogen zijn, mogen spelen en hier ook tijd voor hebben. Dus niet de hele dag vol plannen met verplichtingen.
Lekker buiten ravotten en vies mogen worden. Niet altijd even braaf hoeven zijn, maar best wel af en toe een beetje ondeugend (uiteraard leer je ze om lief, beleefd en respectvol te zijn…).
Ook gewoon eens niet met schoolwerk, zwemles en verplichte speelafspraken bezig zijn, maar lekker doen waar hij of zij op dat moment zelf zin in heeft. Niet steeds geparkeerd worden met een beeldscherm (wat ze zelf vaak helemaal niet erg vinden) omdat pa en ma geen tijd hebben, maar lekker zelf mogen spelen.
En gaat dat niet lukken vanwege jouw agenda? Dan wordt het toch tijd dat je die agenda anders gaat invullen. Gaat het niet lukken vanwege jouw bezorgdheid? Zoek dan naar plekken waar jij je wel veilig bij voelt en je kind toch gewoon zijn gang kan gaan.
Gaat het niet lukken omdat andere mensen dan commentaar geven? Hmm, natuurlijk houd je rekening met buren, maar zij mogen nooit verwachten dat je kinderen muisstil zijn.
En bij zogenaamde goedbedoelde (?) adviezen van jouw ouders of kinderloze vrienden: duw ze eens een goed boek onder hun neus! Of dit artikel 😉
Daarnaast is ze een gepassioneerde schrijfster, ze jongleert moeiteloos tussen de chaos van opgroeiende jongens en de serene wereld van woorden. Haar pen danst op het papier, gedreven door passie, en het favoriete onderwerp van deze woordkunstenaar? Ongetwijfeld: kinderen!
- Wat als je kind zwemles niet leuk vindt en wil stoppen? - 7 September 2024
- Wat zijn voorbeelden van ontwikkelingsgerichte activiteiten voor peuters en kleuters? - 29 August 2024
- Tips voor als je kind niet wil eten op school - 25 August 2024
