Skip to Content

Lelijke baby; wat als je je baby niet mooi vind?

Lelijke baby; wat als je je baby niet mooi vind?

En dan sta je tegenover een trotse mama, met haar pasgeboren kindje en je wilt zo graag iets liefs zeggen…maar deze baby is allesbehalve mooi. Daar sta je dan en je weet even echt niet wat je zeggen moet.

Herkenbaar? Het kan je zomaar overkomen. Wat zeg je in zo’n geval?

Hoe voorkom je zo’n ongemakkelijke situatie omdat het natuurlijk wel opvalt als je niet meteen allerlei kreetjes van verrukking uitslaat als je de baby ziet… Waarvoor je hier handige tips tegenkomt. Maar nog erger: wat doe je als het je overkomt bij je eigen baby?

Wat is lelijk?

Allereerst is het natuurlijk maar de vraag wat je onder lelijk verstaat. Wat de één een ontzettend knap kindje vindt, zal de ander afdoen als ‘gewoon’.

Maar eigenlijk zullen de meeste baby’s je zo vertederen dat je helemaal niet denkt in termen van knap of lelijk. Het is gewoon een mooi kindje, klaar!

Maar oké, soms, heel soms, kan het wel gebeuren dat er een baby is waarbij het niet zo simpel ligt. En toch: eigenlijk is het heel ‘lelijk’ van ons om een baby als niet mooi te omschrijven.

Want ieder leventje is mooi, ook al staan de oogjes misschien niet helemaal recht, is er een neusje waar je niet omheen kan of heeft het nu al de nodige rimpeltjes waardoor het gezichtje iets nors krijgt (om maar iets te noemen).

Overkomt het je dat je een kindje echt niet mooi vindt? Door je te focussen op het leventje voor je en niet hoe het kindje er nu echt feitelijk uitziet, kan je vooral het mooie wezentje zien wat iedere baby toch is!

Een pasgeboren baby zit in de kreukels…

Misschien ook iets om even bij stil te staan als je bevalt en je baby bij je wordt neergelegd: het zegt nog helemaal niks over hoe je baby er echt uitziet. Iedere pasgeboren baby heeft kreukels.

Ooit hoorde ik iemand een opmerking maken, die ik wel lief vond klinken: ‘hij moet nog worden uitgepakt’. Tja, zoiets. Een pasgeboren baby moet inderdaad nog even ‘zijn rimpeltjes gladstrijken’…

Dat geldt dus ook als je al heel vroeg op kraambezoek gaat. Een iets oudere baby zal al snel iets gladder en daardoor misschien knapper zijn.

Maar kijk dan eens naar dat lieve, hulpeloze van een pasgeboren baby. Daar zit toch een vertederende schoonheid in!

Wat zeg je bij een ‘lelijke’ baby?

Je kunt jezelf natuurlijk ook een andere vraag stellen: waarom zou je de nadruk moeten leggen op het uiterlijk van de baby? Waarom moet je dingen zeggen als ‘wat een mooierd’.

Houd het gewoon op ‘wat een schatje’ en je hebt geen woord gelogen. Klets lekker een beetje tegen de baby en je kan het ook omzeilen. Feliciteer de ouders uitbundig met hun lieve kindje, met dit grote wonder en dat soort dingen. Je hoeft helemaal niet te benoemen dat je het kindje wel of niet knap vindt.

Zo voorkom je dat je keihard staat te liegen (wat ze misschien wel doorhebben) en je hoeft de trotse ouders ook niet te krenken wat gebeurt als je eerlijk bent. Wil je toch graag iets meer zeggen?

Kijk dan gewoon eens goed naar het kindje. Er is altijd toch wel iets te vinden wat je wel mooi vindt. Die mooie blauwe oogjes, die kleine vingertjes, de hoeveelheid haartjes of misschien wel een bepaald trekje op het gezichtje.

Help, ik vind mijn eigen baby ‘lelijk’

Heb je moeite met het uiterlijk van je eigen baby? Dan wordt het weer een heel ander verhaal. Want dan is het geen kwestie meer van ‘niet weten hoe ik me moet gedragen’, maar kan er schuldgevoel aan te pas komen.

Natuurlijk kijk je als ouder anders naar je eigen kind dan een ander. Maar dat wil niet zeggen dat je zelf dus niet ziet dat jouw kindje niet echt knap is.

Moet je je daar schuldig om voelen? Welnee, je stelt gewoon iets vast. Iets wat helemaal niks zegt over hoeveel je van je kindje houdt. Je bent gewoon eerlijk, niks meer en niks minder.

En zelfs al is je baby niet de knapste van de hele wereld, nog altijd kan jij wel gewoon smoorverliefd op je ‘lelijke’ baby zijn. Dat gaat immers over iets heel anders dan een uiterlijk.

Schuldgevoel

Als moeder zal je niet snel zeggen dat je je baby niet knap vindt. Je hoort de opmerkingen van anderen over je baby, waarbij je je afvraagt of zij dan echt niet zien dat je kind gewoon niet knap is. Of je hebt heel duidelijk door dat ze keihard staan te liegen.

Meestal zal je ze gewoon hun gang laten gaan. Maar jij kan ondertussen wel jezelf schuldig voelen. Hoeft echt niet! Het is veel belangrijker dat je van je kind houdt. Dat is waar het om gaat!

Wel of niet erover praten?

De vraag is dan hoe eerlijk je hierin wilt zijn naar jezelf toe of naar anderen. Naar jezelf toe moet je gewoon eerlijk zijn. Hoe harder jij dit wilt wegstoppen, hoe meer het juist in je rond blijft zingen en het met je op de loop gaat.

Juist dan zal er een schuldgevoel in je blijven hangen. Wat dus gewoon niet nodig is. Met wie je er wel of niet over wilt praten zal voor iedereen anders zijn.

De vragen die je hierbij je zelf kunt stellen zijn:

  • Heb ik er behoefte aan om erover te praten?
  • Zo ja: is het een probleem? Met wie kan ik daar dan rustig over praten?
  • Bedenk tegen wie je het wel en tegen wie je het beter niet kunt zeggen. Echte roddeltantes kan je misschien beter even niet in vertrouwen nemen, want het verhaal breidt zo uit tot een ontaarde moeder zijn die niet van haar kind houdt terwijl je alleen maar zei dat je hem niet zo heel erg knap vindt…
  • Heb je er echt last van? Het kan natuurlijk zo zijn dat je, ondanks dat het niet hoeft, er echt last van hebt. Natuurlijk kan je daarover praten met professionals. Zeker als je er moeite mee hebt om het aan bekenden te vertellen.
Wil Cats
Volg me via:
Latest posts by Wil Cats (see all)