Misschien wel één van de moeilijkste dingen die je als moeder moet doen is het loslaten van je kinderen. Zonder dat je daar misschien erg in hebt, gebeurt dat eigenlijk al heel jong. En zachtjes aan zul je steeds verder een stapje terugdoen tot je kind zijn vleugels spreidt en het huis verlaat… Hoewel je ook dan nog altijd niet los van hem of haar bent (gelukkig maar!).
Maar hoe doe je dat: loslaten? Loslaten zodat het goed is voor je kind én het liefst ook nog zo dat je zelf ook nog gelukkig bent…
Je volwassen kind loslaten
Je baby komt volledig afhankelijk van jou ter wereld. Je belooft je kleine uk dat je er voor altijd voor hem of haar zult zijn. En uiteraard doe je er alles aan om die belofte waar te maken.
Helaas is er echter 1 dingetje waar jij je op dat moment niet helemaal bewust van bent: je kindje zal uitgroeien tot een volwassen iemand die jij uiteindelijk harder nodig hebt dan hij jou (in de meeste gevallen zal dat toch uiteindelijk zo zijn).
Natuurlijk begeleid jij je kind op weg naar zijn volwassenheid en loslaten is daar juist heel belangrijk in.
Want zichzelf tot een gezond, zelfverzekerd persoon kunnen ontwikkelen kan een kind niet als het niks mag of altijd gecorrigeerd en bemoederd wordt door een ouder.
Je kind is juist gebaat bij fouten maken en hiervan leren. En ja, daar mag jij hem uiteraard wel bij ondersteunen, maar dat is iets heel anders.
Afhankelijk van de leeftijd
Loslaten klinkt zwaar, maar is in heel veel gevallen eigenlijk gewoon ‘gewoon doen’. Als je kindje zijn eerste stapjes gaat zetten, dan ga je hem op een gegeven moment letterlijk even loslaten, zodat hij goed kan oefenen.
Dat is eigenlijk ook zo bij de overige dingen. Loslaten zodat hij goed kan oefenen. En als het goed gaat, heeft hij er weer een stukje zelfstandigheid bij.
Bij een dreumes is dat dus heel specifiek door hem alleen te laten lopen (bijvoorbeeld), bij een peuter kun je denken aan het zelf gaan spelen bij een vriendje van de opvang of de peuterspeelzaal, het uit handen geven van de zorg aan de leidsters, en hoe ouder ze worden hoe meer het ook dingen worden als ze loslaten omdat ze uitgaan of alleen op vakantie.
Wat vind je wel al goed en wat niet?
Tips afstand nemen van je volwassen kind
Loslaten is dus belangrijk voor de ontwikkeling van je kind. Dus hier wat tips:
- Probeer niet te beschermend te zijn
- Niet alles controleren (in ieder geval niet zodat hij het doorheeft…)
- Niet alles voor je kind blijven doen, zo leert het niets
- Niet alle fouten die je kind maakt voor hem oplossen. Ook dat moet hij leren
- Maar: hij heeft uiteraard wel jouw moeder- of vaderliefde nodig, dus af en toe even hem matsen is in mijn ogen helemaal niet erg….
- Zie in dat loslaten erbij hoort en juist gezond is voor je kind
- Niet te snel loslaten (niet goed voor zijn zelfvertrouwen omdat dingen dan niet lukken én kan gevaarlijk zijn)
- Geef hem recht op zijn eigen dromen. Jouw dromen zijn die van jou en projecteer je niet op hem!
- Durf toe te geven dat je kind ergens meer van begrijpt dan jij
- Durf realistisch te zijn en toe te geven dat dingen niet altijd gaan zoals jij wilt. Ook wat betreft de dingen die hij doet of die hem of jullie overkomen
- Blijf achter je kind staan, ook als dingen niet goed gaan. Boven alles heeft het een veilige haven nodig! (Stiekem ook nog als hij (zij) zelf een ouder is….)
- Een eigen gezin? Besef dat hij het daar voor het zeggen heeft en niet jij…
Kijk naar je kind
Allereerst zal je goed moeten kijken naar je kind zelf. Houd altijd de veiligheid in de gaten. Een klein kind alleen bij een sloot laten spelen is simpelweg vragen om moeilijkheden, dat heeft niets meer met loslaten te maken, maar hetzelfde kind wel alleen bij een vriendje laten spelen is juist goed.
Wat zal je kindje al kunnen, al begrijpen en hoeveel verantwoording kan je kind al aan? Twijfel je over iets, dan zou je kunnen zoeken naar tussenvormen.
Wil je kind niet met jou meer mee op vakantie, maar zie je het echt nog niet zitten dat hij alleen thuis blijft? Zoek dan een tussenvorm, zoals wel mee op vakantie, maar dan met een vriend erbij (en hen dan ook hun eigen activiteiten laten doen) of laat hem die week doorbrengen bij een vriend thuis.
Of probeer het eerst eens door 1 nachtje weg te blijven en laat hem maar bewijzen dat hij oud en wijs genoeg is!
Zelfstandig werken
Eén van de dingen die regelmatig gebeuren is het controle gedrag van ouders wat betreft schoolwerk. Ook daarin zal je ze jouw vertrouwen moeten geven.
Ze moeten toch echt zelf leren hoe ze taken moeten maken, zowel op tijd als correct, en ook mogen ze leren dat fouten maken mag. Zit er dan ook niet continue achteraan als ze gewoon lekker gaan op school.
Uiteraard informeer je hoe het gaat, maar dat is iets heel anders dan controleren, dat is gewoon interesse tonen, wat de kinderen ook nodig hebben. Gaan er dingen niet goed of vragen ze om hulp, dan wordt het een ander verhaal.
In het laatste geval is het heel goed van het kind dat het zelf om hulp vraagt. Dat is immers geen vorm van zwakte, maar juist ijzersterk dat het om hulp durft te vragen!
Kijk samen met je kind wat er aan de hand is, probeer te helpen maar niet alles uit handen te nemen (hij moet het immers wel zelf leren) en stimuleer hem! Geef hem vertrouwen door juist niet alles van hem over te nemen!
Gaat het mis op school, dan mag je uiteraard ingrijpen. Indien nodig zal je dan wel over kunnen gaan op controleren en eisen stellen, maar ook dan: als je kind laat zien dat het beter gaat, geef hem dan ook weer ruimte!
Zorgen maken over je volwassen kind
Je zorgen maken om je volwassen kind is een natuurlijk en blijvend aspect van het ouderschap, zelfs als ze ouder en onafhankelijker worden. Of het nu gaat om hun gezondheid, carrière, relaties of algemeen welzijn, ouders blijven vaak betrokken en bezorgd over het welzijn van hun kinderen.
Het is belangrijk om een gezonde balans te vinden tussen bezorgdheid tonen en hen de ruimte geven om zelfstandig te groeien. Communicatie speelt een sleutelrol bij het uiten van zorgen en het aanbieden van steun.
Verstoorde relatie ouder met volwassen kind
Een verstoorde relatie tussen een ouder en een volwassen kind kan een hartverscheurende en complexe situatie zijn.
Oorzaken van een verstoorde relatie kunnen variëren, zoals meningsverschillen, onbegrip, veranderende levensomstandigheden of zelfs diepgewortelde familieconflicten. Het herstellen van zo’n relatie vereist vaak geduld, empathie en open communicatie van beide kanten.
Het is belangrijk om naar elkaars standpunten te luisteren en te proberen tot een wederzijds begrip te komen. Soms kan professionele begeleiding, zoals familie therapie, ook helpen bij het aanpakken van diepgewortelde problemen en het herstellen van de band tussen ouder en kind.
Ongeacht de oorzaak van de verstoring, is het belangrijk om te onthouden dat er altijd hoop is op herstel en verzoening als beide partijen bereid zijn eraan te werken.
Ondankbaar
Het kan ontzettend moeilijk zijn om te dealen met een ondankbaar volwassen kind.
Na jaren van zorg en opoffering kunnen ouders zich gefrustreerd en gekwetst voelen wanneer ze merken dat hun volwassen kind ondankbaar lijkt te zijn voor alle inspanningen en steun.
Het is belangrijk om te onthouden dat dit gedrag niet noodzakelijk een reflectie is van jouw ouderschap, maar eerder een fase kan zijn die je kind doormaakt.
Het kan helpen om open en eerlijk te praten over gevoelens en verwachtingen, en te proberen de situatie vanuit het perspectief van je kind te begrijpen. Soms kan dit leiden tot meer begrip en het herstellen van de relatie.
Teleurgesteld in je kind
Het kan een diepgaande emotionele ervaring zijn om teleurgesteld te zijn in je volwassen kind. Als ouder heb je vaak hoge verwachtingen en dromen voor je kinderen, en wanneer die verwachtingen niet worden waargemaakt, kan dat pijnlijk zijn.
Het is belangrijk om te onthouden dat volwassen kinderen hun eigen keuzes en levenspaden hebben, en die kunnen soms afwijken van wat jij voor hen had gehoopt.
Het is normaal om teleurstelling te voelen, maar het is ook een kans om open en eerlijke communicatie te bevorderen en te proberen de situatie te begrijpen vanuit het perspectief van je kind.
Het behouden van een sterke emotionele band kan helpen bij het omgaan met deze teleurstelling en het herstellen van de relatie.
Het huis uit
De allergrootste stap zal zijn als je kind daadwerkelijk uitvliegt naar zijn eigen stekkie. Gelukkig groei je mee in zijn ontwikkeling en komt dit dus niet zomaar uit de lucht vallen, maar heb je al elke keer een beetje meer losgelaten.
Laat je kind weten dat je er voor hem bent als hij je nodig heeft! En geniet van het geluk van je kind!
Heb je hier zelf problemen mee? Praat erover met je partner, vriendin of eventueel een coach of huisarts. Maar leg jouw zorgen niet op de schouders van je kind!
Daarnaast is ze een gepassioneerde schrijfster, ze jongleert moeiteloos tussen de chaos van opgroeiende jongens en de serene wereld van woorden. Haar pen danst op het papier, gedreven door passie, en het favoriete onderwerp van deze woordkunstenaar? Ongetwijfeld: kinderen!
- Muziekinstrumenten voor kinderen; welke, waarmee beginnen etc. - 17 April 2024
- Fijne motoriek peuters - 16 April 2024
- Divali - 14 April 2024
Gerelateerde berichten:
Nestklevers en boemerang kinderen; wat als je volwassen kind nog thuis woont of weer thuis komt wonen?
Gemiddelde leeftijd uit huis; hoe oud moet je kind zijn?
Wat regelen als je kind uit huis gaat om op zichzelf te wonen vanaf welke leeftijd?
Tips voor het moment dat jij je kind emotioneel moet loslaten als ze gaan studeren
Hallo andere mama’s,
Hier nog eentje met verscheurende hartpijn.
Ik heb mijn kinderen, zoon en dochter, alleen opgebracht. De papa keek nauwelijks om, heb er dikwijls zelf voor gezorgd dat ze contact bleven houden.
Heb het heel moeilijk gehad alleen, gevecht om hen alles te kunnen bieden, ja normaal!
Ben momenteel herstellende van chemotherapie en helemaal nog niet hersteld. Mijn dochter gaat nu heel onverwacht het huis uit en ik ben er innerlijk kapot van.
Zou hele dagen kunnen wenen…
Hallo moeders, hier mijn verhaal. Ik heb 3 hele leuke en zelfstandige volwassen kinderen. Vanwege de scheiding ben ik moeten verhuizen en heb hun oude nest moeten verlaten. Ik struggle met het gevoel dat ik in de wachtstand sta wanneer ze mij komen bezoeken of wanneer ik ze zie. Zelf zijn ze blij dat ik niet meer alleen ben en ze hebben zelf een heel druk leven met werk en sociaal leven. We hebben zeker een goede relatie met elkaar maar ik zou ze wat vaker willen zien (soms zit er wel 4 tot 6 weken tussen) en/of dat ze wat meer met me delen via telefoon (bellen / of appen) de oudste woont in Argentinië dus dat is al helemaal een verhaal apart dat ik haar weinig zie maar zij deelt wel veel met mij. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn dat ze het goed maken en dat er niets is tussen ons maar het gemis van mij kant is er nu eenmaal.
Heel herkenbaar allemaal. Mijn zoon is totaal losgeslagen. Doet rare dingen, drinkt ineens veel alcohol ook voordat hij moet werken en stapt dan in de auto als bijrijder maar wel met een vriendin die rijd en ook een aardige slok op heeft., gaat op de meest vreemde tijden uit. En dat is nu net het probleem, die vriendin. Heel bezitterig en claimt alles. Ze wordt op een presenteerblaadje door hem gedragen en alles betaald hij voor haar, hij geeft ineens zoveel geld uit aan onnodige dingen. Daar uit eten, daar lunchen, daar weer iets halen etc. Zo was hij nooit, hij was zuinig en wilde doorstuderen, wilde een mooie auto een mooi huis en ga maar door. Nu wil hij ineens niets meer alleen maar aan haar vast plakken. Vreselijk. Ik heb hem alleen opgevoed vanaf dat hij 4 jaar was, wij waren heel erg close en deden alles samen. Nu is dit plot voorbij en valt hij regelmatig tegen mij uit en schreeuwt dan. Ik moet zeggen dat ik dan best bang ben. Ik loop op mijn tenen, slaap niet, eet nauwelijks, huilbuien, ben kapot. En wat mis ik hem, zelfs als hij om mij heen loopt, het is kil en afstandelijk. Sta op de wachtlijst voor hulp, ik kan niet anders.
Hoi alle mama’s, ik voel soortgelijke dingen als jullie. Maar wat ik ook voel als ik bij mijn eigen moeder ben is dat ik soms graag wil dat ze wat zelfstandiger is. Of juist als ik dan iets voor haar doe, daar ook blij mee is. Ik probeer dan ook zo te denken later” bij mijn eigen kinderen ga ik zo laat mogelijk leunen. Zo lang mogelijk mijn eigen ding doen. En dat begint al in hun puberteit maar krijgt pas goed vorm als ze volwassen zijn en hun eigen weg gaan. De realiteit is dat je steeds minder belangrijk wordt. Dat is ook logisch denk ik. Leuk is het niet als je merkt dat ze wegdrijven. Sterkte iedereen bij dat proces. Het hoort hij het moederschap. Wat kan helpen denk ik, is dat het niet persoonlijk is. Een schoonmoeder die eerst favoriet is, dat zakt ook wel weer. Als ze zelf kids krijgen begrijpen ze je beter en komt er een evenwicht. Dikke knuffels voor alle moeders die zo betrokken zijn en het prima gedaan hebben! X
Ook ik lees dit forum en zou het fijn vinden als we elkaar als moeders meer steun zouden kunnen geven. Zouden we niet een besloten fb groep kunnen maken? Als er interesse is hoor ik dat graag.
Mijn zoon is net op kamers en ik mis hem erg. Wordt er zelfs een beetje depressief van, we deden zoveel samen, nu heeft ie net tijd om een keer te komen eten en vliegt daarna weer weg🥲.
Mijn zoon is 22 en woont samen met een meisje die erg veel psychische problemen heeft en daarbij borderlner is en narcist.
Ze is erg claimend en bezitterig.
Wij herkennen haar gedrag en wat dat op mijn zoon doet met zijn geld en leven.
Mijn huidige partner heeft 5 jaar in zo’n relatie gezeten en was toen hetzelfde als mijn zoon
Zijn ouders en zussen konden hewaarschuwen maar dit hielp niet ,bij mijn zoon ook niet
Het niet willen zien,boos worden op mij dat ik hem niet los laat etc
mijn zoon liegt heel erg tegen mij om van alles, als het escaleert en ik vraag waarom hij liegt geeft hij aan dat hij 22 is en dat ik hem moet loslaten.
Ik voel me gefaald als moeder weet niet wat ik moet ben erg verdrietig!
Mijn zoon en zijn vriendin hebben veel ruzie
Ben bang dat ik mijn zoon straks niet meer zie
Afstand nemen is juist heel makkelijk voor mij. Ik (man) kom uit een vechtscheiding. De oudste zoon heeft mijn achternaam al niet meer. Doordat moeder de omgangsregeling niet nakwam heb ik ze al 5 jaar niet gezien. Ik heb geen band meer met ze. Ze heeft ook de voogdij afgepakt (doordat ik ze door haar niet meer zag). Het is ook net alsof ik mijn kinderen al ben verloren.
Is dat erg? Nee. Als ik de kinderen nog zou zien, dan maken moeder en ik toch ruzie en ik wil dat ze gelukkig opgroeien. Ik heb 0 ruzies gehad met mijn ex de afgelopen 5 jaar. Haar kinderen (eigenlijk ook de mijne) hebben 5 jaar geen ruzie meer meegemaakt. Ik wil geen ruzie en wil dat ze opgroeien in vrede. Dus het is ook tactisch. Ik wens ze het allerbeste toe en dat leven hebben ze zonder mij.
Af en toe moet je de kinderen loslaten als het beter is in hun belang. Succes met loslaten. Kijk naar de situatie en denk in het belang van je kind.
Groetjes,
Erik
O, wat herken ik dit.
Ook ik heb nu een uitwonende dochter van 19. Ze was altijd al een meisje dat wat in haar eigen bubbel leeft, niet zo mededeelzaam. Toch merkte ik dat ze wel behoefte had aan leuke vriendinnen, maar op de een of andere manier lukte dat niet zo goed. Alsof ze al bang was voor de afwijzing, ging ze het contact niet aan. Ook thuis was ze veel op haar kamer. Bij familie uitjes zag ik mooie kantjes van haar: ze kan heel leuk met kinderen overweg. En met dementerende ouderen. Ik denk dat dat voor haar veilig voelt. Deze mensen hebben meestal geen dubbele agenda.
Nu heeft ze een vriend en nadat ze ons had laten kennis maken met hem, was ze na een maand al helemaal in zijn wereld getrokken. Hij is lief en zorgzaam en ook een beetje bezitterig, maar ik zie niet echt beren op de weg met hem.
Wat ik wel zie en wat mij pijn doet, is dat ze nu heel veel bij zijn moeder is. Ze is 1x in de week tijdens het avondeten bij ons. Daarna zie of hoor ik haar niet.
Ook ik krijg geen antwoord op appjes. Ik vraag oa wat ze willen eten. Geen antwoord. Dat ik een pasje heb gevonden. Geen antwoord.
Ik heb dat ook al eens uitgesproken dat ik dat lastig vind. Ze geeft dan aan dat ze het druk heeft en dat is ook zo. Ze werkt zichzelf een slag in de rondte.
Ik denk dat ze zich door mij geclaimed voelt. Terwijl ik dat niet zo bedoel. Ik vind het natuurlijk leuk om leuke dingen met haar te doen, maar ze is heel onduidelijk in wanneer. Ze zegt dat ze nooit tijd heeft. Terwijl ik zie en hoor dat ze veel bij de moeder van haar vriend is. En dat doet mij zeer.
Ook heb ik haar gevraagd of ze zich stoort aan mij en of ze dat kan benoemen. Misschien kan ik daar dan iets aan doen. Maar ook daar krijg ik geen duidelijkheid over.
Kortom:
Ik voel me afgedankt, wat zij waarschijnlijk zo niet bedoelt.
Ik weet niet meer zo goed hoe ik het contact met haar moet gaan vormgeven.
Met de moeder van haar vriend ga ik dit niet bespreken. Zij is een eenzame vrouw die het heerlijk vindt dat haar enig kind een lief meisje heeft gevonden en dat dan ook nog eens zo vaak bij haar is. Daar mag alles en kan alles. (Roken, drinken, geen grenzen).
Misschien heb ik haar te vaak gevraagd hoe ze zich voelt, omdat mijn moeder mij nooit vroeg hoe het met mij was. Wss ben ik aan het overcompenseren en ik ben bang dat ik voor mijn dochter als niet gezellig wordt gezien.
Heel blij dit te lezen.. De herkenning! Mijn oudste wil heel graag uit huis en ik gun hem ook zo zijn eigen plek.
En het is zo moeilijk voor ze tegenwoordig om iets betaalbaars te vinden. Dus dubbel allemaal. Ik zie zijn behoefte en de teleurstelling dat dat niet zo geregeld is. Probeer maar eens een leuk betaalbaar huis te vinden. En aan de andere kant vind ik zijn drang om uit huis te gaan ook moeilijk. Idd is dat een eind van een gezin. Niet meer samen onder 1 dak. Dat voelt als een amputatie. Maar het is een noodzakelijke en het is zoals het hoort dus support ik hem daarin. Maar diep van binnen schreeuwt alles het tegenovergestelde. Luister het lief van Brigitte Kaandorp maar eens ‘was ik maar een portugese. Liefs
Beste Marian, wat voel ik met je mee. Ik heb zelf ook veel moeite met dat loslaten alhoewel ik probeer om het niet te laten merken. Ben ergens ook heel trots op mijn kinderen en fijn dat ze het goed doen en leuk hebben maar als ik diep in mijn hart kijk…. ik vind het maar niks. Een kind uit huis voelt als een groot gat in je buik, daar kan geen hobby of werk ( en ik heb leuke hobbys en werk) tegenop. Die leuke gezellige tijd, het samen zijn komt niet meer terug en daar mag je best verdrietig om zijn zonder jezelf bezwaarlijk te voelen. Komt ook allemaal wel weer goed, de tijd heelt…
Beste Marian, dapper van je om je verhaal achter te laten ; ik heb al veel soortgelijke artikelen gelezen maar er reageert bijna nooit iemand. Alsof ze niet gelezen worden, of dat er niemand is die er toch wel moeite mee heeft. Het voelt een beetje eenzaam, alsof je de enigste bent en het is ontmoedigend te reageren (vind ik). In de betreffende teksten wordt er altijd vrij zakelijk geredeneerd, maar aan ons gevoel wordt grotendeels voorbij gegaan. We moeten het ook altijd maar “perfect” oppakken en/of doen, dat doen goede moeders nu eenmaal, toch? Ik kan me zo goed inleven hoe je je voelt… Heb een iets oudere zoon en maak zelf ook een moeilijke, verdrietige periode door. Persoonlijk zou ik veel baat hebben dit te kunnen bespreken met “lotgenoten”, maar krijg die helaas niet gevonden. Hoe fijn zou het zijn je hart te luchten, samen te relativeren, elkaar te steunen en erover te kunnen lachen? Van moeder tot moeder. Mijn ervaring is dat mijn partner het emotionele aspect minder goed begrijpt, misschien logisch ; vaders laten al eerder los. Het zorgt dus niet alleen voor verdriet, maar ook voor een eenzaam gevoel. Ik stuur je een omhelzing op afstand.
Mijn dochter is 19 en zit al een jaar in Australië. Laatst appte ze me of ik niet meer zoveel wilde appen omdat ze te druk en/of te moe was om er op te antwoorden. Ik heb me dus voorgenomen om pas als ik twee weken niks van haar gehoord heb te appen. Dat is nu drie dagen geleden en ik mis haar zo…
Ik doe wat goed voor haar is maar ik voel me er zeker niet gelukkig bij.