Skip to Content

Levensvatbaarheid baby 27 weken; ervaringen bevalling

Levensvatbaarheid baby 27 weken; ervaringen bevalling

Soms krijg ik ook de vraag of ik een verhaal van iemand anders wil delen. Een tijdje geleden kon je het verhaal lezen van Esmée die te maken kreeg met pre-eclampsia en Hellp vlak voor de vroeggeboorte.

Vandaag het verhaal van Anne-Wil die met 27 weken beviel van haar dochter Lizzy en alles wat daarop volgde. Graag wil zij haar verhaal delen. Ik mocht niets aan de tekst veranderen, dus het kan zijn dat er taalfouten instaan.

Onverwachts zwanger

Ons verhaal begint ergens begin december 2013, dat we erachter kwamen dat ik zwanger was. We kwamen terug van een citytrip naar Parijs en ik voelde me ziek, vervolgens viel ik flauw in de supermarkt. Daardoor dachten we toch maar weer eens een testje doen en JA het was dan zover☺

Ik heb de verloskundige praktijk gebeld en onze eerste afspraak gemaakt. Tijdens die afspraak bleek tot onze verbazing dat ik al bijna 11 weken zwanger was. Dit kwam voor ons als een verrassing. Want ik had tussentijds nog een bloeding en negatieve testen in handen gehad.

We waren superblij en vertelde aan onze familie en vrienden dat ik zwanger was, en het voor ons als een hele leuke verrassing kwam. Ik durfde er toen niet direct bij te vertellen dat wij na ruim een half jaar samen, al besloten hadden bewust samen voor kinderen te gaan.

Aangezien ik zelf ook wel wist dat dit snel was en we destijds nog in een klein appartement woonde. Ergens was ik dus bang voor de reacties.

Maar wij wisten het zeker, we zijn voor elkaar en onze kinderwens gegaan! Die gelukkig ook heel snel in vervulling is gegaan! Als ik daar nu een aantal jaar verder op terug kijk heb ik spijt dat ik het niet direct maar pas later heb gezegd.

Als je ouder wordt zie je in dat het onnodig was, het is ons leven onze keuze, en ieder moet gaan voor zijn eigen geluk. En minder bezig zijn met wat iedereen daarvan vind.

Het is een dochter

Maar terug naar mijn zwangerschap. Ineens was ik dus al 3 maanden. De zwangerschap verliep in eerste instantie normaal. In het begin nog een blaasontsteking gehad maar daar waren we op tijd bij. Bij de 20 weken echo zag alles er goed uit, en kregen we te horen dat we een dochter kregen! Intens blij

Harde buiken; nu al bevallen?

Later in de zwangerschap kreeg ik toch wel meer last van harde buiken en heb dit ook aangegeven bij de verloskundige, die vond dit niet zo zorgwekkend. Ik besloot ik naar mijn lichaam te luisteren en had met mijn werk overlegd wat kortere dagen te gaan draaien.

Totdat het mis ging, ik werk als schoonheidsspecialiste en was met een behandeling bezig totdat ik pijnlijke buikkrampen krijg. Tijdens het masker vlucht ik naar de wc en zag dat ik bloedverlies had.

Ik was zo geschrokken, en heb direct (toen mijn vriend, inmiddels mijn man) een berichtje gestuurd of hij dit door kon geven aan de verloskundige. Ik heb de behandeling nog afgemaakt en naar huis gegaan.

Mijn man belde me op dat de verloskundige bij ons thuis langs zou komen. Ze stuurde me eerst nog naar de dokter om te checken of er misschien een blaasontsteking aan de hand was. In mijn urine was niks te zien. Snel in de auto naar Amersfoort waar we destijds woonde, toen we eenmaal aankwamen stond ze gelukkig al voor de deur.

Vroeggeboorte 27 weken

Eenmaal thuis ontdekte ze bij mij ontsluiting en pleegde een telefoontje met het WKZ in Utrecht met de uitleg dreigende vroeggeboorte…. Ik bleek 1 cm ontsluiting te hebben met 26 weken en 6 dagen.

Ik barstte gelijk in huilen uit, ik was zo bang voor wat er zou gaan gebeuren. 3 dagen ervoor keken we nog het programma kleine baby’s grote zorg wat opgenomen wordt op de NICU in het WKZ, waarop ik nog zei: wat erg, laten we hopen dat het ons nooit overkomt!!

En nu ging ons waarschijnlijk hetzelfde overkomen. Het was zo vroeg dat ik ook nog geen geboorteplan had geschreven.

We moesten gelijk in de auto op weg naar het WKZ in Utrecht. We zaten met de rillingen en tranen in de auto, gelukkig waren we hier binnen 15 min. Ik werd opgenomen en kreeg weeënremmers en de prikken voor de longrijping van de baby.

Inmiddels liep mijn ontsluiting op. Ik ben op donderdag opgenomen en uiteindelijk is onze dochter Lizzy op zondag 23 maart 2014 geboren.

Het is soms echt nog als de dag van gister hoe ik dat allemaal voor me zie. Ze was zo klein maar al zo mooi! Daar werd ze dan opgevangen in een steriele zak en gelijk bij me weg gehaald. Ik had haar amper gezien! Ik was zo verdrietig….

Mijn man was met haar mee tijdens alle controles en voorbereiding voor de IC. Iets van een uur later zat ik daar dan in een rolstoel naast de couveuse op de Intensive Care naar mijn dochter van amper een kilo te kijken.

Op de NICU

Lizzy heeft het gedurende de ziekenhuisperiode eigenlijk heel goed gedaan, natuurlijk een lange weg met ups en downs , maar ze was ontzettend sterk. Totdat er een infectie om de hoek kwam kijken.

Mijn man en ik waren bezig met ons te desinfecteren en klaar om de NICU op te gaan. Totdat we zagen dat de gordijnen dicht zaten en er een paar artsen met het zweet op hun voorhoofd bezig waren om acute beademing aan te leggen. Wij werden de gang op gestuurd.

Dan stort je wereld echt in… het idee dat je je kind kwijt raakt. Met dat ik dit typ krijg ik er weer kippenvel van.

Gelukkig is ze erboven op gekomen. We beseffen ons maar als te goed dat dit ook heel anders had kunnen aflopen. Na 7 weken in het WKZ te hebben gelegen werd Lizzy overgeplaatst naar het meander ziekenhuis in Amersfoort. 

Dit was een hele spannende en ingrijpende reis voor zo’n kleintje in de couveuse. Eenmaal daar was Lizzy 34 weken en 2 kilo waardoor ze over mocht in een bedje. Een hele mijlpaal op dat moment.

Toen wij s’avonds naar huis gingen om te slapen (wat al heel naar is om je kind telkens achter te moeten laten) en de volgende ochtend terug kwamen. Ontdekte we ZELF dat ze een grote brandblaar op haar o zo kleine beentje had.

De verpleegkundige had een hele grote fout gemaakt met het kruikje in haar bedje en het niet eens opgemerkt. Alsof het nog niet erger kan allemaal… gelukkig heeft ze er geen infectie van gekregen. Maar ik blijf er boos en verdrietig over.

Naar huis!

Met 40 weken op de teller mocht Lizzy eindelijk naar huis! Wat een feestelijk moment was dat. Maar tegelijkertijd ook heel spannend, want nu moesten we het zonder de controle van de alarmpjes en piepjes doen. De eerste nacht hebben we naast haar bedje op de grond geslapen om te controleren of haar ademhaling goed was!!

Vlak voor het vertrek naar huis kregen we te horen dat Lizzy liesbreukjes had (dit komt vaak voor bij prematuurtjes) dus we moesten ook vlak na thuiskomst terug naar het WKZ voor een operatie. 

Om dan weer mee te lopen om je kleine meisje onder narcose te brengen is dan eigenlijk de druppel van alles. Je kan het niet meer aanzien… Gelukkig is ze uiteindelijk goed genezen van de operatie.

Weer in het ziekenhuis

Totdat Lizzy in juli het entero virus kreeg en weer een week in het ziekenhuis terecht kwam. Weer zaten we dagenlang aan een ziekenhuisbedje met zorgen om je kindje.

Na het eerste jaar

Eenmaal thuis is het sindsdien alleen maar in een stijgende lijn gegaan

 Deze hele periode had natuurlijk zijn nasleep, De nazorg voor te vroeg geboren kinderen is zo georganiseerd dat we in het eerste jaar niet naar het gewone consultatiebureau gingen maar zij thuis kwamen.

Dit om ons te begeleiden, maar ook omdat te vroeg geboren kinderen veel vatbaar zijn dan op tijd geboren kinderen. Lizzy kreeg extra vaccinaties en blijvende controles in het ziekenhuis tot haar 5e levensjaar.

Maar naarmate ze ouder werd, werd ze ook minder vatbaar voor alles, en dus minder snel ziek. Ze ontwikkelt zich nu volgens de boekjes! En is een super vrolijke eigenwijze peuter van 3! Daar zijn we heel dankbaar voor!

Toch heb ik wel gemerkt dat als je eenmaal in de ziekenhuisperiode zit van ruim 14 weken en alles wat je daarin mee maakt, van BPEP tot CPEP tot volledige beademing. sondes, flowsnor, transfusies, kleine hersenbloeding, hartslagdalingen en eigenlijk teveel om op te noemen.

Dit is niet te beschrijven, en alleen te begrijpen wanneer je dit zelf hebt meegemaakt.

Oorzaak vroeggeboorte

Er is nooit een duidelijke oorzaak geweest voor de vroeggeboorte, wel enig teken van infectie in mijn placenta maar dat was het dan. Inmiddels is Lizzy ook grote zus geworden van Lenn.

De 2e zwangerschap ben ik heel goed begeleid in het WKZ en ik had er vertrouwen in. Het is nog even heel spannend geweest vanaf 25 weken een verkorte baarmoedermond. Even waren we bang om weer in dezelfde nachtmerrie terecht te komen.

Met bedrust en wekelijkse proluton injecties vanaf week 16 heeft de kleine man het gelukkig volgehouden tot 37 weken en 2 dagen. In mijn kraamtijd heb ik nog wel wat tranen gelaten hoe het alles is verlopen.

Als ik het dagboek en foto’s van de NICU terug lees en kijk, rollen de tranen ook over mijn wangen. Van verdriet, maar vooral ook grote dankbaarheid dat ik nu een gezin heb met 2 gezonde kindjes en een lieve man!

Achteraf besef je dat je ondanks de intense zorgen die je hebt in zo’n heftige situatie, toch continu doorgaat, je krijgt een soort oerkracht om te vechten voor je kind. De klap en het besef wat je allemaal hebt meegemaakt komt pas later.

Vandaar dat ik jaren later graag mijn verhaal wil vertellen om het weer een beetje meer af te sluiten. Vergeten doen we het nooit maar wel genieten van de goede afloop!

Omschrijving van de afbeelding

Floortje
  1. Christine Stadman says:

    Nu zijn ze in de medische zorg verder dan
    30 jaar geleden in die 30 jaar terug is mijn zoon geboren toen ik 26 weken en 5 dagen zwanger was was ik bij mijn schoonzus.
    Na dat ik die nacht niet echt goed geslapen had werd ik s’morgens al op tijd wakker en zei tegen mijn man dat ik weeen had wat hij niet direct geloofde. Ik ben naar beneden gegaan en het telefoonboek gepakt en op zoek nar eenverloskundige

Comments are closed.