Tropenjaren; betekenis wat zijn ze en tot welke leeftijd duurt dit?

Tropenjaren, dat klinkt toch heerlijk. Een bounty-achtig eiland, cocktail in je handen, een hangmatje en de zee op de achtergrond. Daar wil je eigenlijk wel jaren vertoeven. Maar in werkelijkheid zijn deze jaren niet zo idyllisch.

De tropenjaren binnen je gezin worden ook wel: bijzonder zwaar, slopende jaren genoemd. Hmmm… dan vond ik mijn eerste fantasie bij het woord tropenjaar toch aantrekkelijker klinken.

Ik weet nog goed dat ik tijdens een meekijkouderdag op de school van mijn dochter zat te knikkebollen. Ik had een zware nacht achter de rug met onze vier weken oude zoon en zat op een kleuterstoeltje te kijken hoe mijn dochter liedjes zong in de kring.

Wat was ze trots dat haar moeder ook kwam kijken. Even alleen maar aandacht voor haar. Ik kan me dat verlegen zwaaiende handje nog goed herinneren. En wat ik me ook nog goed herinner was dat ik in de middag wilde slapen. Alleen dacht mijn zoontje daar anders over. Hij wilde maar niet slapen.

Mijn middelste peuter lag op bed en dat was het uitgelezen moment voor mij om ook mijn ogen toe te doen. Gelukkig dat ik op dat moment niet in de spiegel keek, want de tranen zaten in mijn ogen en de wallen hadden zich ook onder mijn ogen genesteld.

Om maar niet te spreken over mijn wilde haren en kleding vol met melk, die tijdens de boertjes mee naar buiten kwam, en kwijl. Van het (soms zo zoete) ventje wat alleen maar bij mama op schoot wilde slapen. Ik was op. En een uitzicht op een slapende zonnige toekomst leek heel veel ver weg.

Inhoud toon

Wat zijn de tropenjaren?

De tropenjaren. Wie kent ze niet? Elke moeder moet er doorheen. Het ene moment als je er midden in zit ga je maar door. Het is wat het is. Maar als je een paar jaar later terugkijkt dan denk je: Hoe ben ik in hemelsnaam door die tropenjaren heen gekomen?

Het zijn de jaren van de eerste levensfase van je kinderen. De fase waarin kinderen nog afhankelijk van je zijn en er van alles van jou als moeder wordt verwacht. Je weet wel, al die ballen in de lucht houden.

Wanneer is er zicht op het einde van de tropenjaren?

Hier lopen de meningen van diverse moeders uiteen. De één vertelt je dat na het eerste levensjaar de tropenjaren wel voorbij zijn. Maar de ander geeft aan dat de tropenjaren pas voorbij zijn als alle kinderen vier jaar zijn en dus op school zitten.

Er is geen éénduidig antwoord op te geven. Ik denk dat je het voor jezelf het beste kunt meten aan de onderstaande symptomen. Merk je dat daar een dalende trend is ingezet? Dan werk jij zeker weten toe naar een einde van de tropenjaren.

Symptomen

Chaos in huis

Je kijkt eens om je heen en je weet niet waar je de volgende stap moet zetten. De grond ligt bezaaid met Duplo, knuffels, auto’s en pannetjes. Het huis is ontploft door het speelgoed. En niet alleen je huis is ontploft.

Ook in je hoofd is het een chaos. Want je moet nog een waslijst aan dingen regelen vandaag.

De was moet nog opgevouwen worden, je moet nog boodschappen halen, je moet alweer verzinnen wat je vanavond wilt eten, je moet nog een afspraak plannen met je vriendin en je moet nog iets knutselen voor Vaderdag namens je kindje.

Chronisch slaapgebrek

0:23 1:13 2:45 3:56 5:01 6:45 dit zijn de uren die je hebt gezien de afgelopen nacht. En dat is niet eenmalig. Zit je in de tropenjaren dan kan het zo maar eens gebeuren dat je deze uren vaker per week zult zien.

Is het niet door de jongste baby die voeding nodig heeft, dan zorgt je peuter er wel voor dat hij in de nacht in zijn bed heeft geplast. En zo kom jij wel aan jouw chronisch slaaptekort.

Huilbuien

Gebrek aan slaap zorgt ervoor dat je labieler wordt. Je reageert heftiger en de tranen zullen sneller vloeien. Soms overzie je het allemaal niet meer en dat zorgt ook voor huilbuien.

En als je dan ook nog de hele dag in de weer bent met een baby die alleen maar bij jou wil zijn dan mag je zeker even door de bomen het bos niet meer zien.

Laat de tranen maar even de vrije loop. Het hoort bij de tropenjaren. (Vergeet dan niet tissues op je boodschappenlijstje te zetten 😊)

Vergeet alles

Denk je dat het na de bevalling wel beter zal gaan met je geheugen? Nou vergeet het maar. Je geheugen is niet één, twee, drie terug. En je moet nogal wat onthouden.

De afspraak met het consultatiebureau, cadeautje kopen voor opa, voorbereiding voor de vergadering donderdag enzovoorts.

‘Anita’ bestaat niet meer

Anita? Wie is dat? In de tropenjaren word je voornamelijk: Mahaaaamaaaa… genoemd. Kinderen hebben je nodig. En het liefst sta je de hele dag tot hun beschikking. Natuurlijk hebben de kinderen jou nodig en ik weet dat jij er voor ze zult zijn.

Je houdt van deze lieve wezentjes. Tegelijkertijd houd jij ook van jezelf.

Maar in de tropenjaren staan je kinderen even op nummer 1. Dat neemt niet weg dat je geen tijd voor jezelf moet inplannen. Tenslotte moet diezelfde ‘Anita’ als mama voor haar kinderen zorgen.

Tips om deze periode te overleven

Pak je slaap

Een inkoppertje, maar wel heel belangrijk. Probeer waar mogelijk je slaap te pakken. Slaapt je kind even om 11:00 uur, ga jij dan ook even op de bank of in bed liggen. Laat die stofzuiger gewoon even links liggen en pak je rust.

Het geeft niets. Niemand zal je vreemd aankijken.

En als ze dat wel doen, dan is dat hun probleem. Ga ook bijtijds naar bed. De verleiding is groot om, als je op de bank zit, een serie te bingen. Maar je hebt op dit moment je slaap harder nodig.

Praat erover

Er zijn moeders die energie voor tien hebben en zelfs in de tropenjaren nooit zullen klagen. Maar dat betekent niet dat jij geen gemengde gevoelens mag hebben over de tropenjaren.

Jij mag ook gerust balen dat je geen energie over hebt om met je vrienden af te spreken. Dat je graag wilt dat je partner ziet dat jij het moeilijk hebt.

En de enige manier voor hem of haar om daarachter te komen is door erover te praten. Het lucht al zoveel op als je iemand naar je luistert. Je partner, moeder of vriendin. Doen hoor!

Stel prioriteiten

In mijn hoofd wilde ik alles perfect doen. Maar met die perfectie liep ik mezelf voorbij. Ik vond het belangrijker om mijn huis gedweild te hebben, dan dat ik even ging opladen om de middag door te komen.

Gelukkig kwam ik bijtijds tot dit inzicht en heb ik in de tropenjaren ook met een tijdschrift in het zonnetje gezeten. Een juiste beslissing. Het dweilen kwam in het weekend wel weer als mijn man ook thuis was.

Het is een fase

De mantra van elke moeder. Het is een fase. Ja, allemaal leuk en wel. Maar als je middenin die fase zit heb je daar soms niets aan. Je wilt namelijk een einddatum van die fase weten.

Maar niemand kan dat voor je uitstippelen. Dus tot die tijd moet je het echt doen met: het is een fase. Het gaat voorbij.

Doe iets leuks samen

Mijn man was vaak de pineut met mijn uitbarstingen als ik het even niet meer trok. Ik voor- en tegenspoed zullen we maar zeggen 😊. Maar dan moeten we ook zorgen voor voorspoed. Dus is het belangrijk om samen leuke dingen te doen.

Ga met z’n tweeën uit eten of wandelen. En blijf in de buurt van je huis als je dat een veilig gevoel geeft. Want de eerste keer je baby uit handen geven aan opa, oma of de oppas is best spannend.

Het kan je een geruststellend gevoel geven dat je binnen een kwartier thuis bent als er wat aan de hand is. Wel zo prettig voor jullie avond als iedereen ontspannen is.

Doe iets leuks alleen

Net zo belangrijk is het om iets leuks voor jezelf te doen. Ga met een vriendin op pad of ga aan de slag met diamond painting. Het maakt mij niet uit. Als het maar iets is waar jij blij wordt.

Lach erom

Als ik echt mijn hoofd amper boven water kon houden, dan schoot ik in de lach met mijn man. De één had met lipgloss de wastafel proberen roze te verven, de volgende liep met zijn natte broek vol urine de trap af en de middelste vond het grappig om een stukje van haar eigen haar af te knippen.

Op dat moment vliegen mijn emoties alle kanten op en restte mij niets meer dan om hard in lachen uit te barsten en te roepen: “Oh help, wat voor kinderen hebben wij op de wereld gezet!?”

Het lachen maakte het allemaal een stuk lichter. Waardoor mijn reactie ook een stuk milder was, heel fijn voor de kinderen.

Geniet van deze fase

En hoezeer deze fase ook de energie uit je doet wegebben. Des te meer je deze fase gaat missen straks. Want ze halen zulke leuke streken uit, ze willen zo graag op jouw schoot zitten te kroelen en ik verzeker je.

Ooit kijk je met weemoed terug op deze periode en zou je willen dat je kindje te hele dag door jou gedragen wilde worden. Want die puber wil later niet meer de hele dag op jouw schoot liggen 😊.

Wat ik niet ga missen aan de tropenjaren

Tandjesleed

Wat een drama is dat zeg; het doorkomen van tandjes. En als je denkt dat je het hebt gehad, dan komt de volgende. Echt troosten kun je ook niet, althans natuurlijk kun je knuffelen en het proberen te verzachten, maar het wegnemen is niet mogelijk.

Van Marije mag de volgende geboren worden met een volledig gebit. Fons is al daaaaagen aan het krijsen door die rotkiezen.

Gebroken nachten

Die wallen onder de ogen komen er niet voor niets. De cyclus van kinderen is nog vrij kort en dat betekent dat er ook midden in de nacht gedronken moet worden. Soms heb je geluk en val je direct weer in slaap, maar er zijn er ook genoeg dat je echt wakker bent en niet meer in slaap valt.

Eén van de redenen waarom ik voorlopig geen baby meer hoef. Ik houd van mijn nachtrust. Ook Miriam haat de gebroken nachten en het verschonen van luiers.

Luiers

Fleur mist de luiers en de flesvoedingen ook niet. Want wat is het fijn als ze gewoon zindelijk zijn en op de wc plassen en poepen. Bij het ene kind gaat dit van de ene op de andere dag, bij het ander heeft het wat meer voeten in de aarde.

Maar uiteindelijk kom je er wel. En dan kun je de luiers voorgoed gedag zeggen. Scheelt ook in je portemonnee!

Krijsende baby’s

Je hebt huilen en je hebt krijsen. Huilende baby’s zijn al niet fijn, maar voor Lisette gaat het nog een stapje verder. Het gekrijs en dat je niet snapt wat ze hebben. Je werkt dan het hele lijstje af om één-voor-één alles uit te sluiten, maar het blijft een raadsel wat er aan de hand is.

En uitleggen kunnen ze het voorlopig nog niet. Als ze ouder worden kunnen ze ook fysiek worden als ze gefrustreerd zijn en er niet uitkomen.

Reflux baby

Naast krijsende baby’s heb je ook nog refluxbaby’s. Marije had een refluxbaby. Die ze niet zal missen. Ze kon 8 keer per dag zijn kleding verschonen, zelf 5 keer een andere outfit. Of 3 rompers ondergekotst in de mand kunnen gooien voordat hij schoon bleef en een broek aan had.

Nageltjes knippen

Iets waar heel veel frustraties over zijn is het knippen van de nageltjes. Je wilt ze niet te lang laten worden, want dan verzamelen ze niet alleen maar veel vuil, het kan ook best pijn doen. Marije haat het nog steeds. De eerste keren scheurde of beet ik ze af. Dat scheuren ging heel makkelijk trouwens, haha. Niet dat je denkt aan bloedend vlees enzo. Ik durfde niet eens te knippen.

Schuldgevoel

Als moeder wil je natuurlijk het beste voor je kind. Maar je bent ook een mens, dus dat zit er niet altijd in. Soms doe je dingen waar je achteraf spijt van krijgt, of bedenkt dat je dat toch beter op een andere manier had kunnen doen. Schuldgevoel dus.

Fleur mist dat schuldgevoel als jonge moeder ook niet. Ze weet nu dat de andere moeders ook maar wat doen en dat je gewoon op je gevoel moet vertrouwen. Nicole heeft dat schuldgevoel nog steeds, ook al weet ze het wel. Die onzekerheid komt ook door de gezondheid van haar zoon.

Babytijd kan me gestolen worden

Cassandra mist niet veel aan de babytijd. Het was continue ziekenhuis in en uit met opnames, controles, huilbaby ook van zo’n 18-20 uur per dag… geen kraamtijd gehad.

Dus eerlijk gezegd ben ik maar de verbitterde moeke? Babytijd kan me gestolen worden. Nu haar dochter ouder is probeert ze er dus veel meer mee te doen.

Wel of geen middagslaapje

Als kinderen ouder worden krijg je heel andere uitdagingen, na de regeldagen, het ‘s nachts doorslapen, komt er een moment dat ze soms wel een middagslaapje nodig hebben, maar op andere momenten het gewoon niet willen.

Dat je als ouder ook niet meer weet hoe of wat. Of dan breng je ze naar bed en trekken ze alles uit de kast omdat ze niet willen slapen. Vooral het laatste half jaar voor de kleuterschool was volgens Fleur drama.

Peuterpuberbuien

Of wat dacht je van ‘even’ met je peuter boodschappen doen. Gegarandeerd dat dat drama wordt. Het liefste probeerde ik dat altijd te plannen op de momenten dat manlief thuis was, of als ze op school / peuterspeelzaal zaten. Ook Cassandra mist dit niet.

Het spartelen op de grond in een winkel en dan hysterisch krijsen. Dan schaam je je kapot. Terwijl je stiekem toch ook wel weet dat je echt niet de enige bent. Maar je voelt je dan zo’n slechte moeder.

Waarom

Kinderen zijn nieuwsgierig en willen graag alles weten. Dus stellen ze regelmatig de vraag waarom. Nicole vindt dat ook vreselijk. Dat continue “waarom”. En dat waarom gebeurt ook vaak als in “WAAROM?” of “WAAROM MOET IK DAT?”

Slecht eten

Tot slot het slechte eten. Vaak gaat het in periodes. Het ene moment eten ze alles, en het andere moment vissen ze alles er uit. Zelfs de meest kleine ieniemienie dingetjes. Losse snoeptomaatjes worden er dan wel gegeten, maar als het in de pastasaus zit is het ‘vies’.

Ook heb je kinderen die heel weinig eten. Cassandra vindt het heel erg lastig dat haar dochter zo slecht eet, en dat al driekwart jaar.

Wat ik wel ga missen aan de tropenjaren

Baby knuffelen

Natuurlijk het allermeeste het knuffelen van je baby tijdens de eerste tropenjaren. Vooral die newborn baby’s, Aaah. Mijn dochter heeft die fascinatie niet van een vreemde en ook ik heb die genen geërfd van mijn moeder.

Gelukkig heb ik nu twee baby’s in de omgeving, dus dat komt wel goed! Ik ben trouwens niet de enige. Ook Lisette mist het kroelen met een babytje. Fleur vond dat heerlijk en kon uren zitten met zo’n klein hummeltje op haar arm / buik.

Dat zo net in een holletje past. Net als Miriam die het eindeloos knuffelen zal missen, gelukkig is haar peuter ook nog groot fan van knuffelen.

Nicole zit nog midden in de tropenjaren maar zegt daarover “Maar wat ik nu al mis is het echte knuffelen met een newborn. Ligt meneer bij me dan hoppa koppie omhoog.. zich echt overgeven en op mij liggen is er amper nog bij..”

Alle eerste keren

De eerste keer dat ze naar je kijkt, lacht, herkent, omdraait, je vinger grijpt, in eigen bedje slaapt, nacht doorslaapt, vaste voeding, tijgeren, kruipen, stapjes en ga zo maar door.

Met een baby zijn er zoveel eerste keren, zoveel momenten dat je trots kan zijn. Die eerste keren blijven natuurlijk, maar er zit veel meer tijd tussen.

Wandelwagen

Natuurlijk zijn er ook praktische dingen om te missen. Zo mist Lisette de kinderwagen. Daar kon je zoveel zooi onder gooien en aan hangen. Het was even uitpakken en weer inladen, maar je had er heel veel voordeel aan.

De verwondering

Heerlijk is het om te zien hoe blanco kinderen nog zijn. Geen idee hebben van hoe of wat, maar gewoon lekker zichzelf zijn en kunnen toegeven aan hun impulsen. Ze weten nog van geen kwaad en alles is nieuw voor ze. Of het nu de blaadjes aan de bomen zijn, een spin in een spinnenweb of het licht dat aan- en uitgaat.

Ook Cassandra geniet ervan dat haar dochter zo leergierig is… ze wil echt alles weten. Voor kleine kinderen zijn zelfs de kleinste dingen die voor ons doodnormaal zijn, heel bijzonder. En dat mis ik toch ook wel.

En waarschijnlijk is het zo, dat als ze eenmaal ouder zijn en de tropenjaren achter je liggen je vol weemoed terugkijkt op deze periode en je mijmert naar de tijd dat ze nog maar een baby of peuter waren ;-)

Author
Recent Posts

Anita Schokker

Blogger at Mama in de val

Anita is een trotse mama van drie fantastische kinderen, van 7, 4 en 1 jaar oud. Haar dagen zijn gevuld met avonturen en knuffels, en ze geniet van elke fase, wetende dat het over een jaar weer helemaal anders zal zijn.

In 2017 ontdekte Anita haar passie voor schrijven, een uitlaatklep die haar in staat stelt de vele facetten van haar leven als moeder met epilepsie te verkennen.

Met een mix van inspiratie, humor, eerlijkheid en een vleugje directheid deelt ze haar belevenissen op een manier die zowel herkenbaar als uniek is.

Latest posts by Anita Schokker (see all)