Het knaagt wel een beetje aan me dat ik een stereotype ben geworden: zo’n thuismoeder die niet buitenshuis werkt, hoogopgeleid maar nu vooral luiers aan het verschonen. Ik identificeer mij echt wel als feminist en dit ‘mag’ eigenlijk niet. Ik moet ambitieus zijn, mijn plek in de maatschappij veroveren.
Maar toch kies ik ervoor thuis te zijn en dan ook maar meteen wat meer in het huishouden te doen. Wat ouderwets van me, dat kan toch niet meer?
Achtergrond & Opleiding
Om mijn keuze te begrijpen moet je misschien ook wat meer van mijn achtergrond weten. Ik ben namelijk misschien wel bewust niet zo ambitieus op carrièregebied. Ik ben hoogopgeleid en heb ook zeker op mijn niveau gewerkt, met veel plezier.
Maar in een paar jaar tijd heb ik ook meermaals langere tijd (maanden) ziek thuisgezeten bij verschillende parttime, maar wel veeleisende en stressvolle banen.
Ik heb over mezelf geleerd dat ik veel stressgevoeliger ben dan ik zou willen zijn en dat een fulltime hoge functie op dit moment niet haalbaar is, niet gezond en gewoonweg niet vol te houden, hoe graag ik het ook zou willen.
Thuismoeder financieel haalbaar?
En toen kreeg ik mijn prachtige zoon. Ik had mijn man er al op voorbereid dat ik na de bevalling niet meer zou willen werken, als dat financieel haalbaar zou zijn. Aanvankelijk leek hij dat wat lui van me te vinden, maar dat kwam vooral omdat hij nog geen realistisch beeld had van het ouderschap.
Op een dag dat ik alleen thuis ben bij mijn zoon, doe ik véél meer dan hij op zo’n dag voor elkaar zou krijgen. Op die dagen heb ik op een half uurtje tot een uur ’s avonds na continu in mijn eentje de zorg voor mijn mannetje – ook ’s nachts, ik doe in principe elke nacht.
Daarbij doe ik huishoudelijk werk, werk ik wat vanuit huis en schrijf ik regelmatig een gastblog. Ik zou het veel complexer en belastender vinden om ook nog opvang te regelen en zelf buitenshuis te werken, gelukkig hoeft dat niet.
Hoe zit dat dan met carrière?
Ik voel ook een soort rebellie tegen het idee dat iedereen, en vrouwen in het bijzonder om onze achterstand in te halen, carrière moet maken, veel geld moet verdienen en zichzelf in het werk constant moet bewijzen, ontwikkelen en verwezenlijken. Ik vind geld niet zó belangrijk, ik voel me niet pas meetellen als ik interessant en relevant werk doe.
Dat bepaalde banen slechter of zelfs niet betaald worden, betekent toch zeker niet dat ze minder belangrijk zijn? Ik vind het namelijk de allerbelangrijkste baan ter wereld om zelf bij mijn kind te zijn, om te verzorgen en op te voeden. Die wil ik helemaal niet uitbesteden.
Wat mij betreft kan mijn man dat net zo goed doen. Misschien gaan we ook nog wel een keer wisselen. Maar ik geef ook borstvoeding en vind dat belangrijk, gekolfde melk is toch anders dan aan een zachte warme borst, en lange tijd kolven op het werk is ook een flinke belasting.
Alles bij elkaar opgeteld, met mijn stressgevoeligheid erbij, is dit de beste oplossing voor nu. En ik werk nu ook vanuit huis, dat zal ik in een later stadium waarschijnlijk nog meer gaan doen of wel weer buitenshuis werken.
Let op: Als je er voor kiest om thuis te blijven heb je in principe geen recht op een uitkering, uitzonderingen daar gelaten.
Hoe zit dat dan met stereotypes?
Maar ik wil mijn zoon en eventuele volgende kinderen wel heel graag meegeven dat vrouwen gelijk zijn aan mannen, dat vrouwen net zo goed en in dezelfde functies kunnen werken, leiding kunnen geven, geen probleem.
En ik geef nu niet een heel goed voorbeeld, wat dat betreft. En wanneer ik werk, doe ik dat voornamelijk in enigszins ‘vrouwelijke’ functies: in het onderwijs, in de zorg.
Het vertaalwerk dat ik nu doe is misschien in de basis wel genderneutraal, al zijn het tot nu toe romans duidelijk geschreven voor een grotendeels vrouwelijk publiek, net als deze blogs.
Nu denk ik dat kinderen in het begin de thuisblijvende ouder juist meer als de baas zien, want ja, ik weet wat er allemaal mag en moet, heb thuis het overzicht. Maar later gaan ze toch vooral doen wat ze zien, en ik wil wel dat ze weten dat er veel meer variaties mogelijk zijn. Dat lijkt me moeilijk met alle stereotypen.
Ik wil graag dat mijn zoon goed leert praten over en omgaan met zijn emoties, leert dat stoer zijn niet zo belangrijk is en dat het normaal is dat mannen net zoveel huishoudelijke en verzorgende taken hebben in huis.
En als ik een dochter zou krijgen, wil ik dat ze weet dat zij net zo goed als jongens bij de politie of brandweer kan gaan, dat ze dokter kan worden in plaats van verpleegster, dat ze net zoveel oefent met ruimtelijk inzicht als jongens en bètavakken niet afschrijft omdat ze denkt dat ze het niet kan.
Hoe krijg ik dat voor elkaar? Veel met mijn kinderen hierover praten lijkt me een goed begin. Maar ik heb meer voorbeelden nodig, denk ik, van mannen en vrouwen die tegen de stereotypen ingaan. Ik ken wel veel ambitieuze vrouwen, misschien wel meer dan mannen (en meer mannen die het soms juist aan ambitie ontbreekt dan vrouwen).
Maar de meeste vrouwen die ik ken, werken in de zorg of het onderwijs. Ze zijn er wel, de vrouwelijke arts, ergens in mijn netwerk een vrouwelijke IT’er, veel vrouwelijke leidinggevenden en ondernemers. En ik ken zat mannen in het onderwijs en in de zorg (zoals ook mijn man) of met een artistiek beroep. Oké, misschien komt het wel goed.
Dan kan ik mijn kinderen daarnaast meegeven dat het óók oké is als ze juist iets stereotypebevestigends willen doen, zoals ik nu doe.
Als ze de keuze maar weloverwogen nemen en zich niet onnodig laten beperken, ook niet door de waarde die door de maatschappij aan het werk wordt gegeven in de vorm van loon of aanzien.
Ik ga mijn best doen om hen in hun ontwikkeling zo breed mogelijk ruimte te geven, veel verschillende opties te laten zien en wellicht juist wat te stimuleren daar waar ze snel roepen dat dat iets voor jongens dan wel meisjes is. En gewoon meekijken naar waar ze goed in zijn en wat ze leuk vinden.
Welke waarden vind jij belangrijk om aan je kinderen mee te geven en hoe doe je dat?
Carrière
- 4 tips om te balanceren tussen moederschap en carrière
- Werkende moeders; huishouden & opvoeding combineren
- Zwangerschapsverklaring voor werkgever
- Zwangerschapsdiscriminatie
- Stoppen met werken na kinderwens
- Minder werken of stoppen na zwangerschapsverlof
- Thuiswerken als alternatief kinderopvang
- Thuiswerken met kinderen
- Werken na zwangerschap; omscholen of herintreden
- Herintreden als moeder
- Outfit sollicitatiegesprek
- Digital Nomad lifestyle
- Jezelf blijven ontwikkelen
- Studeren als moeder
- Journals en planners voor moeders
- Vruchtwater verlies herkennen; hoe ziet gebroken vliezen eruit? - 1 January 2021
- Eerste stapjes baby; wanneer / welke leeftijd leren lopen - 15 December 2019
- Zwemband baby; is babyfloat, swimtrainer of zwemring gevaarlijk? - 8 December 2019
Hoi! Je geeft dit aan in je verhaal: ”Maar ik wil mijn zoon en eventuele volgende kinderen wel heel graag meegeven dat vrouwen gelijk zijn aan mannen, dat vrouwen net zo goed en in dezelfde functies kunnen werken, leiding kunnen geven, geen probleem. En ik geef nu niet een heel goed voorbeeld, wat dat betreft”.
Maar ik vind dat je juist een heel goed voorbeeld geeft. Het is een weloverwogen keuze en op dit moment is dit het beste voor jou en je gezin en past deze keuze het beste in deze levensfase. Daar is toch niks mis mee? Het zou niet eens verantwoord hoeven worden (begrijp me niet verkeerd, ik vind jouw verhaal heel goed ) . Het is gewoon een van de vele opties waarvoor je kiest in het ouderschap. Dat zou dan niks zeggen over bijv. gelijkheid tussen man en vrouw. Deze keuze moet er gewoon zijn, ik zou willen dat elke ouder deze keuze zou hebben, zeker in de eerste levensjaren van de kinderen. De rust die het met zich meebrengt binnen een gezin, dat is heel belangrijk en ook voor de ontwikkeling en toekomst voor de kinderen denk ik dat het alleen maar gunstige effecten met zich meebrengt. Een gezin is de hoeksteen van de samenleving. Ouderwets, maar naar mijn mening 100% waar.
Je twijfelde je… aan of je het wel juist deed. Wel feministisch genoeg. Nou dat doe je zeker! ;) je stopt namelijk wanneer jij dat wilt. Overlegt met je man maar hij luisterde goed naar jouw punten. Ook al dacht hij er anders over in het begin. Moeder zijn is ook een fulltime baan. Zeker als je het alleen doet maar ook als je man veel weg is.
Ik snap je frustratie. Mijn moeder zit in het onderwijs en zei niks anders dan dat we onszelf (financieel)moesten redden. Niet afhankelijk worden. Altijd voor jezelf zorgen.
Heel leuk enz.. maar ik vond een man met een mening dat een vrouw er was voor de kids en hij er voor het geld en het werk. Old skool dus. Iets wat ik niet gewend was. Als ik het huishouden een keer niet doe dan hoor ik daar niks over. Hij ziet het wel maar snapt ook dat het druk is met 3 kids onder de 4. En dat je daar dus ook al zat aan hebt.
Hij werkt veel en ik doe dus alles in de nacht en overdag. Mijn taak is om te zorgen voor het huishouden de kinderen en mijn man. Maar vooral voor mezelf. Ik doe liever de eerste dan de laatste. Maar door juist de laatste te doen kan ik de rest alles geven. Ondanks dat ik misschien afhankelijk ben, ben ik volledig vrij in opvoeding, school, activiteiten met de kids en geld.
Ik heb niks tegen werkende moeders. Ook die moeten er zijn! Ik heb alleen wel erg te doen met slapende kinderen in de klas. Kinderen waarvan de ouder ze vergeet op te halen bij school. Ze als ze ziek zijn niet thuis kunnen zijn omdat papa en mama werkt. En ik heb veel moeite ermee dat kinderen te weinig thuis kunnen spelen met een vriendje omdat ze zo vaak op de opvang zitten.
Ik ben trouwens een aanhanger in het achtervolgen van je dromen. Waar een wil is een weg. Ik wilde een groot gezin. En daar zal ik alles aan doen om dat te kunnen en hopelijk te mogen krijgen. Het belangrijkste is dat iedereen blij is met zichzelf en elkaar. Van elkaar houd en helpt. Ruzie mag en is juist goed… maar goedmaken ook.
Hoe doen jullie dat met inkomsten dan, als thuisblijvende moeder? Ik merk met een kind van 4, die net naar school gaat dat het best lastig is om bijpassend werk te vinden. Daarmee bedoel ik, werk waarbij ik toch genoeg thuis kan zijn voor me kind zonder dat hij naar een BSO hoeft. Maar nu wij denken aan een 2e, word dat wel steeds lastiger ben ik bang voor in de toekomst. Ik neem geen kinderen om ze bij iemand anders onder te brengen maar je moet bijna als vrouw zijnde ook werkzaam zijn om een beetje knap rond te kunnen komen en zo heb ik zelf ook mijn eigen vaste lasten waarvan ik niet wil of kan vragen dat mijn man die betaald..
Ik snap t wel. Al mijd ik het beestje een naam te geven. Mijn meiden leren hun mannetje te staan maar dat je met teamwork meer bereikt.