Tafelmanieren voor kinderen in Nederland & België

Tafelmanieren: voor de één overbodig gezeur, voor de ander een belangrijk gegeven. Uiteraard ben je zelf als ouder degene die bepaalt hoe veel tafelmanieren je kind moet hebben. En welke. Maar misschien is het ook wel een vorm van rekening houden met anderen.

Ben je eens ergens anders, dan is het wel fijn als ze niet alles en iedereen tot last zijn omdat ze totaal geen manieren hebben. Welke tafelmanieren zijn er belangrijk? Hoe ver ga je hierin?

Inhoud toon

Wat zijn tafelmanieren?

De regeltjes die gelden als je eet, dat is kortweg de omschrijving van tafelmanieren. Weten wat wel en niet mag tijdens het eten, weten hoe je eet en bijvoorbeeld of je wel of niet al van tafel mag.

Waarom zou je tafelmanieren aanleren?

Meestal wordt het eten met kinderen met tafelmanieren er een stuk prettiger op. Als ze tenminste die tafelmanieren al hebben.

Moeten ze het juist nog leren, dan kan eten een hel worden. En ben je geneigd om op te geven. Logisch, maar niet altijd handig. Want een keer uit eten gaan of bij opa en oma gaan eten is veel fijner als de kids weten hoe het moet.

Niet omdat ze nu voorbeeldig en keurig moeten zijn (welnee, het zijn en blijven kinderen!), maar wel omdat naar een kind kijken die met volle mond staat te schreeuwen nu niet bepaald fijn is…om maar een voorbeeld te noemen.

Hoe begin je met tafelmanieren aanleren?

Eigenlijk moet je daar helemaal niet te moeilijk over doen. Er zijn gewoon regels aan tafel, klaar. En die regels pas je aan, aan de leeftijd van je kind. Word het met de paplepel ingegoten, dan heb je de minste moeite om het je kinderen aan te leren. Dan wordt het net zoiets als leren lopen.

Laat je je kinderen eerst maar gewoon alles doen en ga je opeens paal en perk stellen, dan zul je zien dat dat niet zomaar even geaccepteerd wordt.

Je kind is het niet gewend en doet het helemaal niet verkeerd om jou te pesten, maar omdat hij automatisch het andere gedrag laat zien

. Of hij pikt simpelweg niet dat hij opeens niet meer zomaar van tafel mag en gaat je juist wel heel bewust uitdagen. Van jongs af aan consequent in deze regels zijn kan het een stuk makkelijker maken.

Maar uiteraard, zoals gezegd, moet het wel aangepast zijn aan dat wat het kind kan. Van een kind van twee verwachten dat het niet smakt, is natuurlijk een beetje te veel van het goede.

Of van een vierjarige verwachten dat het rustig aan tafel blijft zitten terwijl de volwassenen vier gangen naar binnen zitten te werken, is ook zoiets.

Natuurlijk is dat niet te doen! Maar je kunt ze wel leren dat de kinderen aan tafel blijven zolang de kinderen nog eten, bijvoorbeeld. Zo leren ze toch de regel, maar dan wel op een aangepaste manier.

Nog een ding om bij stil te staan: de motoriek van je kind! Verwachten dat hij met bestek eet is leuk, maar moet het kind ook wel kunnen!

Hoe ver ga je?

Dan komen we uit bij de regels die voor jou belangrijk zijn. Het is en blijft nog altijd jouw kind en jouw leefregels. Maar hierbij ook een beetje bedenken hoe anderen het fijn zouden vinden, is niet zoetsappig.

Het is misschien zelfs wel ‘even aan je kind denken’. Als hij thuis gewoon mag boeren en scheten laten terwijl je eet, zal hij dit ook bij een vriendje doen. En daar misschien wel niet meer welkom zijn. Help je daar je kind mee?

Uiteraard hoef je je kind echt niet de hele etiquette uit zijn hoofd te laten leren, maar de normale basisregels moet toch te doen zijn. En dat zijn, denk ik, heel logische regels.

Welke regels kun jij je kinderen leren?

Uiteraard kun je zelf nog heel andere regels hebben, waarvan jij het zelf fijn vindt dat ze zich daaraan houden. Bij ons thuis is het gewoon dat er gebeden wordt (voor wie daar behoefte aan heeft) en pas daarna gaan mensen van tafel af. Ook die niet bidden. Maar uiteraard is dat een heel persoonlijke regel.

Algemene regels zijn toch wel:

Niet met volle mond praten
Niet gooien met eten
Geen telefoon onder het eten. (Vroeger was die telefoon misschien wel de krant…)
Niet smakken of slurpen
Geen andere onsmakelijke geluiden
Je eet met mes en vork (de warme maaltijd)
Niet met je handen eten (maar dat kan per soort maaltijd verschillen…). Trouwens, volgens de etiquette die ik ooit op school moest leren op een vervolgopleiding, werd verteld dat kip juist wel met de handen gegeten moet worden! Geen idee of dat nog steeds als netjes wordt gezien, maar grappig vond ik hem wel…
Je gaat niet van tafel tot iedereen klaar is.

Hoe pak je het aan?

Natuurlijk kun je er als een boze heks bovenop zitten, maar laten we niet vergeten dat eten leuk moet blijven! Een kind zo frustreren dat het die frustratie aan eten koppelt en daardoor niet meer eten wil, dat moeten we niet hebben, toch? De sfeer aan tafel moet er dan ook niet onder lijden.

Let gewoon simpel op de volgende punten:

Geef het goede voorbeeld! Kinderen kopiëren je en leren daardoor het juiste gedrag!
Nieuwe vaardigheden aanleren? Maak er eerst een soort spel van. Met mes en vork eten is best lastig als je dat niet gewend ben!
Geef complimenten bij de dingen die goed gaan
Weersta de verleiding om zelf op je telefoon te kijken als die afgaat! Als jij het mag, mogen zij het ook!
Blijf kalm en optimistisch
Bedenk voor je zelf welke regels je het belangrijkst vindt en de rest is winst…die komen vast ook ooit wel goed
Heeft je kind zelf ideeën als het ouder is? Luister ernaar! Als hij bijvoorbeeld vindt dat er meer aandacht voor elkaar moet zijn kun je daar best een mooie tafelregel van maken! Hij voelt zich gehoord en zal dan ook meer zijn best willen doen voor jouw regels…
Is je kind ouder, ga met elkaar in gesprek waarom bepaalde dingen fijner zijn als je ze volgens de regels doet

Bedenk dat je kinderen kinderen zijn en echt niet alles vlekkeloos zal verlopen. Dat geeft niks. De regels zijn er om de mensen te dienen en niet andersom!!!

In dit boek hier vind je meer informatie over tafelmanieren.

Sociale vaardigheden

Author
Recent Posts

Volg me via:

Wil Cats

Schrijfster at geWILde teksten

Wil is een trotse moeder van vier puberende / volwassen jongens en vindt haar vreugde als beheerder van een 'vrolijke veestapel' in het bruisende gezinsleven en haar liefdevolle huwelijk.

Daarnaast is ze een gepassioneerde schrijfster, ze jongleert moeiteloos tussen de chaos van opgroeiende jongens en de serene wereld van woorden. Haar pen danst op het papier, gedreven door passie, en het favoriete onderwerp van deze woordkunstenaar? Ongetwijfeld: kinderen!

Volg me via: