Skip to Content

Taal van het huilen; als je kind moet huilen

Taal van het huilen; als je kind moet huilen

We zitten aan de eettafel, het heeft even wat moeite gekost want oudste dochter had zogenaamd geen honger. Hier in huis is echter de regel dat we met zijn allen aan tafel zitten, ook als je geen honger hebt. Andere regel is namelijk ‘wij bepalen wat je eet, zelf mag je bepalen hoeveel’.

Nu was het een restjesdag waarbij er onder andere een pizza de oven inging. De kinderen vinden dat erg lekker dus mochten zij die delen. Er werd dus een hoop gejammerd. Op een gegeven moment was ik het huilen toch wel zat en vroeg ik of ze haar traantjes kon afdrogen. Waarop ik als antwoord kreeg ‘Mama, ik wil gewoon even huilen’. 

Huilen als communicatiemiddel

Als je kind huilt is dat een vorm van communicatie. Voor baby’s zelfs het enige communicatiemiddel. Misschien heb je weleens gehoord van de Dunstanmethode die ervan uitgaat dat ieder huiltje een eigen betekenis heeft.

De één is honger, de ander is een vieze luier, de derde is aandacht etc. Ook als je alles hebt uitgesloten en je niet weet waarom je kind op dat moment huilt probeert het toch iets duidelijk te maken. Het is duidelijk verdrietig en moet die emotie gewoon even kwijt. Huilen is dan een logische vorm.

Ook als kinderen ouder zijn en in de peuterfase zitten komt er een hoop nieuwigheid op ze af en kunnen ze zich niet altijd verbaal uitdrukken. Omdat ze gevallen zijn en dat pijn doet of ze geschrokken zijn en ze graag een kusje willen.

Omdat ze midden in de nacht zijn wakker geschrokken en even niet weten waar ze zijn. Dan is huilen instinct, omdat ze op dat moment de woorden niet kunnen vinden en ze overmand zijn door hun emotie. Emoties zijn bij peuters tenslotte enorm groot aanwezig. Het blijft dan niet bij een paar traantjes, maar er ontstaat een hele waterval.

Sterker nog, zelf ben ik ook weleens gewoon verdrietig maar vind het dan lastig om aan te geven waardoor dat komt. Vaak is er een opeenstapeling van factoren aan vooraf gegaan en ben ik ook nog eens moe of sta ik op het punt om ongesteld te worden dat de emoties gewoon iets hoger oplopen. Dan zit er gewoon niets anders op om je tranen gewoon even te laten gaan. Even die stress uit het lichaam.

Wat huilen met je doet

Nu gaf ik aan in het voorbeeld dat ik vroeg of ze haar traantjes wil drogen. Daarmee toon ik ook aan wat het met mij doet. Als moeder is het niet altijd fijn om je kind te zien huilen. Niemand ziet zijn kind graag ongelukkig. Ik ken geen enkele ouder die zijn kind graag laat huilen.

Zelfs als het gedaan wordt omdat alle andere trucjes zijn geprobeerd en het kind niet wil slapen en het vervolgens door middel van slaaptraining waarbij er na afloop van een vast ritueel afscheid genomen wordt en het kind even moet blijven huilen.

Dat doet best veel pijn als ouder zijnde, maar je doet het omdat je ervan uitgaat dat je kind er uiteindelijk beter van wordt. Niemand vindt het leuk als zijn kind huilt, dat doet gewoon pijn of brengt je aan het twijfelen of je het wel goed doet. Logisch dat je het liefste het huilen van je kind zo snel mogelijk wilt stoppen.

Daarnaast kan het ook overlast veroorzaken, bij de buren of in het openbaar. Je hebt tenslotte liever niet dat de hele coupé mee hoeft te genieten als je kindje huilt. Dan ben je toch sneller geneigd om toe te geven. Kinderen weten dat donders goed.

Huilen mag

Toch ben ik van mening dat huilen mag, het hoort er gewoon bij als peuter. Je mag het er niet mee eens zijn dat je aan tafel moet komen zitten, dat we graag willen dat je een hapje eet, dat je dan vervolgens niet meer van tafel mag. Best lastig. Daarom is het ook altijd belangrijk om het huilen serieus te nemen.

Natuurlijk mag je proberen te troosten of proberen af te leiden, soms is de enige oplossing gewoon even laten huilen. Als je je kind aanleert dat het niet mag huilen zal het andere manieren zoeken om die frustratie kwijt te raken. Je kind leert dan al op jonge leeftijd dat het niet mag huilen en zal op zoek gaan naar alternatieven die niet veel positiever zijn.

Taal van het huilen

Volgens Aletha Solter is huilen een taal waarmee ze zich duidelijk maken. In haar boek ‘Taal van het huilen’ lees je daar meer over. In het kort is huilen is voor kinderen het enige communicatiemiddel. Zij kunnen dus niet anders. Aan jou de taak om onderscheid te maken tussen huilen vanwege honger, pijn, schone luier of aandacht.

Als een baby blijft huilen terwijl je alle bovenstaande voorbeelden hebt uitgesloten dan wil het gewoon even huilen. Huilen is dan nodig om te ontladen. Babys en peuters ervaren heel veel omdat alles nieuw is. Ze moeten nog leren filteren en zullen dus snel “vol” zitten. Huilen helpt om weer leeg te worden en klaar te zijn voor nieuwe ervaringen.

Naast het ontladen is mogen huilen hier ook heel belangrijk bij. Als een kind mag huilen zal het zich begrepen voelen en wordt het huilen korter en gebeurd dan alleen als het nut heeft.  Voelt een kindje zich niet begrepen/ gehoord dan zal het blijven huilen.

Of stoppen met huilen en dit omzetten in negatief gedrag. Aan jou de taak om je kind te helpen bij het ontladen en het huilen te ondersteunen door het serieus te nemen in zijn verdriet.

Serieus nemen

Hoe je je kind serieus neemt als het huilt? Allereerst door de emotie te benoemen; geef aan dat je ziet dat je kindje verdrietig is en dat dat niet altijd even leuk is. Als het aanspreekbaar is kan je vragen waarom het huilt.

Daarnaast neem je het serieus door je kind aandacht te geven; even op schoot nemen en over de bol te aaien. Dat is in dit soort situaties absoluut geen vorm van negatief belonen. Je laat je kind op dit moment zien dat het goed is zoals ze is en het even verdrietig mag zijn. Grote kans dat het dan vrij snel over is.

Zelfs als je kindje huilt omdat het zijn zin niet krijgt, huilen is tenslotte door peuters een vaak gebruikt ‘machtsmiddel’ om toch de zin te krijgen. Moet je dat serieus nemen, wat echter niet wil zeggen dat je moet toegeven!

Ja, het is vervelend dat je niet dat snoepje krijgt waar je zo zin in hebt. Ja, je mag daar even verdrietig over zijn. Nee, je krijgt toch geen snoepje. De volgende keer zal het zich dan wel twee keer bedenken om dan huilen als middel in te zetten.

Mag jouw kind huilen?

Linda van Aken
  1. simpel, met een snufje liefde says:

    Bij ons mogen ze huilen. Ik ben nu wel bezig om vooral mijn oudste wat minder te laten huilen want die begon bij het kleinste al met zijn tranen. Ik doe dit vooral voor hemzelf om wat weerbaarder te worden. Het gaat de goede kant op.

  2. MetMirjam says:

    Fiene huilt soms ook ‘om het huilen’. Dan zit ze er echt helemaal in. Ik probeer haar dan een beetje te troosten en aan haar te vertellen dat ze gerust even mag huilen. Ik vind het belangrijk dat ze weet dat ze ook verdrietig mag zijn!

  3. Fleur says:

    Mijn jongste dochter zegt ook heel vaak dat ze gewoon wil huilen, als ik vraag wat er aan de hand is. Ik zeg haar dan ook dat dat prima is. Mijn oudste heb ik dat nooit horen zeggen en was in het begin dus ook erg verrast door het antwoord. Je artikel trok daarom ook meteen de aandacht. Heel goed om je kind inderdaad af en toe verdrietig te laten zijn en de ruimte er voor te geven.

  4. Lilian says:

    Hier wordt ook heel wat af gehuild. Alhoewel, eigenlijk valt het bij Anna best mee. ze huilt alleen als ze moe is, honger heeft of is geschrokken. Ik huil ook regelmatig als ze er bij is, zodat ze ook kan zien dat het heel normaal is en dat het ook altijd weer over gaat.

  5. Heel fijn artikel. Ik ben het er ook helemaal mee eens. Een kindje mag boos, verdrietig of iets anders zijn. Wat je zegt, die emoties heeft hij/zij nou eenmaal onderdrukte emoties zijn nooit goed!

Comments are closed.