Rondreis Sumatra; Bezienswaardigheden & Activiteiten

Na zeer weinig geslapen te hebben tijdens ons korte verblijf in Kuala Lumpur ging om vijf uur de wekker. Gelukkig heeft Ruben weinig moeite gehad met slapen. We hadden gevraagd om een wake up call, maar het was goed dat we ook zelf een wekker hadden gezet. Na het aankleden kon Ruben bij de receptie een packed breakfest halen (luxe doos met minibroodjes, fles water en 2 appels), zodat ik alles kon gaan inpakken voor zover dat nog niet gedaan was.

Om half zes liepen we naar beneden om uit te checken. De conputer had er echter geen zin in, dus moesten we even wachten. Precies nadat we te horen hadden gekregen dat het akkoord was en we naar buiten wilden lopen kwam de taxichauffeur naar binnen en konden we meteen instappen. Deze man was erg gezellig en was erg trots op het voetbalstadion en vroeg naar onze bruiloft.

Hij had blijkbaar vaker Nederlandse honeymooners gehad want hij was zeer verbaasd met onze schatting van aantal gasten en wist dat het, normaal, 80 tot 100 gasten waren en vertelde vervolgens dat hij in december ging trouwen in het bijzijn van, slechts, 5000 gasten (nee, staat geen nul teveel!). 

De vlucht van Kuala Lumpur naar Medan (Sumatra)

Eenmaal op het vliegtuig wist hij precies te vertellen hoe of wat en konden we naar de vertrekhal op de vijfde verdieping. Hier waren een stuk minder balies aanwezig en werden we vrijwel direct geholpen. Na de incheck en drop off volgde de eerste paspoortcontrole, vervolgens de immigratie voor een stempel met vertrekdatum, bagagecontrole voordat we een kop koffie en iets van een ontbijt konden eten. De toast met gepocheerde eieren waren echter zo kort gekookt dat zelfs het eiwit niet gestold was en Ruben mocht zijn chicken currie met stokjes eten. Tegen acht uur liepen we het korte stukje naar de gate voor nog drie extra controles en mochten we in een hal wachten voor het boarden. We hadden plekken vrijwel voorin het vliegtuig zodat Ruben de motor kon zien.

Medan

Na een vlucht van nog geen drie kwartier waren we weer een uur tijdverschil teruggevlogen en kwamen we aan in Medan (hoofdstad van Sumatra). Hier stonden we tussen een hele groep Nederlanders in bij de twee loketten voordat je een visum kreeg. Loket 1 was betalen en kreeg je twee betaalbewijzen met drie stempels op ieder blad. Vervolgens werd bij loket 2 het visum in het paspoort geplakt en hield je er nog één over. Bij de immigratie mochten we vervolgens de visumaanvraag en declare formulier inleveren en werden onze vingerafdrukken gescand terwijl je in een camera moest kijken. De koffers stonden al klaar en nog voor we deze hadden kwam er al iemand naar ons toe om ons naar de gids te wijzen. De gids nam ons mee naar de parkeerplaats waar de chauffeur (ja, we hebben de komende 2,5 week 2 man begeleiding…) ons kwam oppikken.

We vertrokken vrijwel meteen richting het bergdorpje Berastagi. Onze gids deed zijn functie eer aan door ons in korte tijd heel veel te vertellen over de geschiedenis van het eiland en de diverse bevolkingsgroepen. Hij liet alles ook zien op de kaart die hij had, het was echt in korte tijd heel veel informatie, zodat ik op een gegeven moment maar met de camera foto’s ben gaan maken van het voorbijrazende verkeer in alle vormen, kleuren en maten. Van luxe personenauto’s tot een soort driespan, hele families op een motor, overvolle public transportbusjes, fietsen tot en met paard en wagen zagen we voorbij komen.

Berastagi

Over de 66 km deden we ruim anderhalf uur (wel wat anders dan vanochtend 75 km in drie kwartier). In het begin was het nog voornamelijk woonwijk, al snel zaten we op de 60 km lange weg naar Brestagi, waar echt van alles onderweg te zien was en het leven naast de weg plaats vond. Ruben had nu wel het idee dat hij aan de andere kant van de wereld zat en was ook zeer verbaasd over de hoeveelheid afval langs de weg. Onderweg zijn we ergens gestopt omdat ze daar fruitvleermuizen verkochten, deze dieren waren echt groot en het was afschuwelijk om te zien hoe er met een stok een gat gemaakt werd in de vleugels om hem transporteerbaar te maken. Ik hoefde hier dan ook geen foto’s van, en gelukkig hadden we nog geen tijd gehad om roepies te wisselen, want voor een foto moest je ook betalen. Hierna reden we al snel richting de bergketen. Vlak voor ons dorpje zag Ruben iets van scouting en bleek op deze plek in 1977 de Wereld Jamboree te hebben plaatsgevonden. Het scoutingterrein zag er nog precies hetzelfde uit, maar helaas geen stop.

In Brestagi maakten we eerst een stop bij de ATM zodat we dubbelvoudig miljonair (181 euro) konden worden. Vervolgens toch even een stop bij de fruit en bloemenmarkt omdat deze op zondag groter is dan normaal. Het was hier dan ook zeer druk met dagjesmensen. Vooral de ponierides waren erg populair. Na een kort rondje over de markt waar we een zeer zoete fruit kregen te proeven, werden we naar ons hotel gebracht. Ruben nam echter wel een gebraden maïskolf mee.

Het hotel

Het hotel was opgebouwd met allerlei cottages en een heel groot leisure centrum met biljard, zwembad, fitness, voetbal, karaokebar, tennisvelden nog veel meer. Het inchecken werd voor ons gedaan zodat we achter de portier aan mochten lopen naar onze zeer nabijgelegen cottage. Wel even wennen hoor de verzorging en dat je echt helemaal niets hoeft / mag doen. De badkamer was wel redelijk slecht onderhouden, het water was lauw en je kon de buren, die vrijwel de hele middag de tv aan hadden staan, goed horen. Na de lunch met saté ajam en patat voor ons kamertje met een uitzicht op de mistige wolken om ons heen, zijn we een rondje gaan lopen om het hotel te verkennen en een poging iets te zien van de omgeving. We waren echter best wel opgesloten in het, mag ik wel zeggen, resort, met een groot hek. Dit vonden we allebei niets dus liepen we al snel naar de straat om deze heuvelafwaarts te lopen. Hier kwamen we al snel weer bij de markt en hebben nu een rustiger rondje gelopen, we hadden nu ook heel veel aanspraak van lokale bewoners die ons kwamen begroeten. Na de markt hebben we het monument gevonden ter nagedachtenis van de plek waar de Nederlanders met de lokale Batakbewoners hebben gevochten. Hier vonden we een groep scouts die net terug waren van een trekking, natuurlijk wilden ze ook op de foto! Hierna zijn we teruggelopen, maar hebben nog eerst een ijsje gegeten waarbij Ruben bijna een kind in zijn armen kreeg geduwd met de vraag foto? Zoveel Europeanen komen hier blijkbaar toch niet… Na een heerlijk softijsje liepen we terug naar het hotel.

Terwijl Ruben ging douchen ben ik toch maar even gaan liggen om een uur later wakker gemaakt te worden en er achter te komen dat Ruben niet het verschil weet tussen 17.00 uur en 19.00 uur. De tijd die we hebben afgesproken met onze gids voor het welkomstdiner. Dus ben ik maar begonnen aan deze blog in de hoop vanavond eindelijk door te kunnen slapen en is Ruben naast me in slaap gevallen.

Om kwart voor zeven had ik de wekker gezet zodat we ons nog even konden opfrissen. We waren toch ruim op tijd en mochten aan een tafel voor 2 zitten. Speciaal voor ons werd ook de muziek aangezet. We kregen al meteen wat te drinken en een maïskipsoep, zodat we al aan het eten waren toen onze gids binnen kwam. Dit was even ongemakkelijk, vooral ook omdat we de enige gasten in het hotelrestaurant waren. Onze gids vond het echter niet erg om aan een andere tafel te zitten. Er zou nog een groep komen, maar die waren nog onderweg. Was best ongemakkelijk ook omdat er circa vijf man / vrouw aan het kijken zijn of ze iets voor je kunnen betekenen. De tweede gang was een bord rijst met een uitgebreide rijsttafel; bami goreng, kip masala, kroepoek, tjap tjoy, foe yong hai, garnalen, beef en nog meer. De hele tafel werd volgezet en het ene was nog lekkerder dan het andere. Ruben kreeg zijn bord helemaal op en de vraag of hij nog meer wilde (leermoment cultuurverschillen voor ons). Hierna volgde nog een bananenblad met vers fruit waarna de gids er toch bij kwam zitten. Tot slot kregen we gebakken banaan met kaas en koffie of thee. Aangezien Ruben hier niet van hield kreeg ik er zelfs twee. In het kort kregen we ook uitleg over het programma van de volgende dag, de vertrektijd, hoe het was geregeld met ontbijt aangezien we de enige gasten waren etc.

Tegen acht uur waren we uitgegeten en hebben we nog even voor de kamer buiten gezeten om te genieten van de rust.

Vanochtend ging om zeven uur de wekker, na een kwartier toch nog omdraaien en drie keer snoozen moesten we toch echt opstaan, laatste dingen inpakken en gaan ontbijten. We hadden de keus uit american breakfast of american breakfast… De jus d’orange, thee / koffie, vers fruit, toast met fried egg, worstjes, kaas en jam bevielen erg goed. Vervolgens was het toch vlug naar de receptie lopen om uit te checken en zaten onze gids (Ekko; geen idee of ik het goed spel ;-)) en chauffeur al op ons te wachten. Na de laatste rekening betaald te hebben bleek dat de wolken waren weggetrokken en we vlak naast de top van de vulkaan zaten en heel mooi uitzicht hadden op de rook die hier uitkwam.

Sipiso-Piso waterval

Vanaf hier was het ruim een uur rijden naar de eerste stop; de Sipiso-Piso waterval in het noorden van het Toba-kratermeer. Onderweg zagen we een hoop boerderijen en kleinere plantages voor planten en bloemen. Hij heeft ons ook heel veel verteld over de geschiedenis en herkomst van de lokale Batakbevolking en de verschillende planten. Ook wist hij ons te vertellen over de dubbele begrafenis van de mensen; eerst een christelijke op de begraafplaats, tot na tien tot vijftien jaar later de botten werden opgegraven en in een tweede graf (vlakbij de bergen of midden op de rijstvelden) die vaak duurder was dan het huis waar ze in leefden, voor eeuwig werden bewaard.

Na de tol te hebben betaald mochten we naar het uitkijkpunt. De watervallen waren erg hoog en smal, vanaf verschillende plateau’s had je ook een heel verschillend uitzicht. Van het laagste plateau kon je ook goed naar het meer kijken. Het eiland Samosir waar we vanavond zullen overnachten was echter nog niet te zien. Dit meer schijnt het op drie na grootste meer ter wereld te zijn en op bijna een km hoogte.

Sillagan; voormalig Batak koningsdorp

We maakten onderweg een stop bij de originele huizen van een koningsdorp. Dit dorp werd gescheiden van een aarden wal van de buitenwereld en had nog vele gebouwen die bewaard waren gebleven. Bijna iedereen had hier zijn eigen huis; de koning, zijn vrouwen, voor overdag een vermaakplaats, de graven van de koningen (de laatste heeft in Leiden gestudeerd!) en nog een aantal huizen voor de bezoekers. Het meest opvallendste vond ik dat de koning zijn eigen kamer had met een gat eronder waar zijn assistent mocht slapen, hij ook een eigen stoofplaats had om eten te maken en zijn vrouwen in de achterkamer ook allemaal sliepen op een rijstmatje met een eigen stookplaats om hun eigen eten te maken. De eerste vrouw had echter een minikamertje zodat ze nog enigzins privacy had. Kinderen mochten tot hun tiende verjaardag bij hun ouders wonen en werden daarna verhuisd naar het meisjes- of jongenshuis… We waren hier precies op tijd klaar voor er een groep Nederlanders en Duitsers aan kwamen.

Koffieplantage & Randek thee

De volgende tussenstop was bij een koffieplantage, waar we natuurlijk een foto moesten maken van Ruben tussen de koffiebonen! We reden nu door heel veel koffieplantages langs de oostkant van het meer richting één van de hoogste punten van de bergketen op 1500 meter hoogte. Hier konden we de beroemde Randek-thee proberen, deze was op smaak gebracht met witte peper, steranijs, gingseng, citroengras, kaneel, kruidnagel en zwarte suiker. Dit was mij iets te heet, maar gelukkig kregen we er ook een gebakken banaan bij 😉

Tobak Kratermeer

Vervolgens was het ruim een uur rijden (ditmaal vlak langs het meer, met onderweg supermooie uitzichten, waardoor we regelmatig een tussenstop hebben gemaakt) naar het dorp Parapat in het midden van de oostkant van het meer. Hier was de lunch gereserveerd in het oudste hotel dat dit badoord had. Er was hier een hoop recreatie mogelijk en de rijsttafel was wederom zeer aangenaam. Halverwege kwam een ander echtpaar aan de tafel achter ons zitten, zij hadden ongeveer dezelfde reis geboekt en we zouden dan ook de rest van de middag met hen een boot delen.

Het was even wachten tot zij ook klaar waren voor we naar de boot konden, ondertussen waren de wolken helemaal weggetrokken en was het lekker warm geworden zodat een kledingwissel wel fijn was.

Tomok; op eiland Samosir

Met de boot voeren we in ongeveer een uur naar Tomok; hier liepen we door een straat van souvenirwinkeltjes naar de ceremoniële begraafplaats van de lokale koningen. In totaal heeft dit koninkrijk drie koningen gehad; de eerste 460 jaar geleden, vervolgens de kleinzoon en vervolgens nog een kleinzoon die christelijk begraven is, waarna de onafhankelijkheid een feit was en alle koningshuizen afgeschaft werden. Na een zeer uitgebreid verhaal over deze graven en de geschiedenis van dit koningshuis liepen we door dezelfde straat terug richting een pleintje waar nog steeds de lokale behuizing staat. Het schijnt dat de lokale mensen hier nog steeds in wonen!

Ambarita (Samosir)

Na teruggelopen te hebben naar de boot voeren we een stukje naar het noorden naar het dorp Ambarita waar een ander koninkrijk lag. Ook hier was een tweede begraafplaats, maar dit keer met zes graven in een monument. Met daar tegenover een plein met lokale huizen waar nog steeds de koninklijke familie woont. Eén van de huizen was een museum zodat we binnen een kijkje konden nemen hoe de mensen hebben gewoond. Ook kregen we uitleg over de stenen tafel en stoelen waar recht werd gesproken en later waar de executies plaatsvonden. Natuurlijk ook even de toerist uitgehangen om in de lokale kleding op de foto te gaan! We hebben ons ook nog even laten verleiden om toch wat souvenirwinkeltjes in te gaan; hoezo handgemaakte shawls door je moeder die in alle dorpjes in de omgeving met precies dezelfde print worden verkocht… Daarna was het snel teruglopen, omdat het andere stel (weer…) aan het wachten was op ons en we naar ons hotel werden gebracht.

Samosir

In het hotel was het inchecken en hebben we een mooie kamer met uitzicht op het eiland, na even gerust te hebben en uitgerekend te hebben hoeveel foto’s we hebben gemaakt en nog kunnen maken (circa 250 foto’s per dag) met de huidige capaciteit… en we zitten ‘ pas’ op een kleine 900 foto’s!). Daarna even omkleden omdat het toch was afgekoeld en het lokale dorpje Tuk Tuk ingewandeld (vernoemd naar de Nederlandse missionaris Van der Toek die hier het Christendom kwam verspreiden); dit is echt een toeristendorp met veel hotels en diverse restaurantjes. Ook kon je hier overal een motor huren voor 5 euro per dag!, dus drie keer raden wat we morgen gaan doen in plaats van de optionele excursie naar een museum en dansfestijn…

Vandaag hadden we een dagje ‘vrij’. Na redelijk uitgeslapen te hebben kegen we ook hier een american breakfast voorgeschoteld met vers fruit (Ruben kan geen vers fruit meer zien), toast en gebakken ei. Tegen negen uur zijn we het dorpje ingelopen om een motor te huren zodat we op eigen gelegenheid wat van de omgeving konden zien. We hadden gisteren al wat prijzen opgevraagd en ondanks het extra geld voor de brandstof was dit nog steeds goedkoop en de motoren zagen er goed onderhouden uit. De helmen kregen we wel zo mee, maar zaten niet echt goed.

Batakdans

Nadat Ruben een kort proefritje had gedaan op de motor vertrokken we naar het noordpunt van het eiland voor het beroemde museum en Batakdans. Dit was circa 15 km en hebben we bijna een uur over gedaan, vanwege de vele bochten in de weg. We kwamen tegelijk aan met een grote groep Nederlanders en konden meteen plaats nemen in de omwalde binnenplaats op één van de bankjes in de schaduw. Na een kwartier begon de dans met live trommel- en fluitmuziek en ongeveer tien dansers en danseressen. Op papier hadden we de verschillende scènes gekregen zodat we het verhaal konden volgen. De dans was wel leuk om te zien maar behoorlijk toeristisch met een dans waarbij de toeschouwers mee konden doen en een fooiendans. Na een klein uurtje hebben we nog rondgekeken in een huis dat in gebruik was als museum met verschillende gebruiksvoorwerpen en daarnaast een traditionele kano.

Lunch

Aangezien Ekko voor ons de lunch had geregeld in het hotel en het niet begreep dat we wel voor onszelf wilden zorgen zodat we een rondje eiland konden maken gingen we terug met een kleine omweg dwars door de rijstvelden. Dit keer kregen we een tomatensoep die heel goed vulde zodat we niet veel trek meer hadden in de rijsttafel maar toch een beetje geprobeerd hebben. In vergelijking met eerdere rijsttafels was dit toch wel één van de mindere, maar de maaltijd werd afgesloten met een fruitcocktail.

Trouwfoto’s maken

De laatste Nederlanders in het hotel vertrokken nu ook zodat we helemaal alleen waren en ik me heb omgekleed om foto’s te maken in de trouwjurk met een schitterende blauwe lucht als achtergrond en een aqaublauw water. De diverse bloemen creëerden een mooi contrast. Ruben had geen zin om zich om te kleden want hij vond dat daar geen tijd voor was. Dit uurtje heeft best mooie foto’s opgeleverd. Na het terug omkleden gingen we weer op pad met de motor.

Richting het zuiden

Na een poging om de tank bij te vullen wat niet is gelukt door het taalgebrek, zijn we dit keer de weg gaan volgen richting het zuiden. Het idee was dat we de weg over de bergheuvel wilden vinden naar de warmwaterbronen aan de voet van een volgens een Australische wetenschapper actieve vulkaan. Gelukkig bleek dit ook de geasfalteerde weg te zijn en volgden we een heel bochtige weg door rijstvelden, plantages en regenwoud heen. De dorpjes werden hier steeds kleiner en bestonden uit een paar huisjes. We hadden natuurlijk ook heel mooie panorama’s al begon het wel fris en bewolkt te worden. Bijna boven begon de brandstof bijna op te raken en konden we net op tijd stoppen bij een doorsmeer om de tank te laten bijvullen met twee literflessen door een sneltrechter… Natuurlijk moesten we hier ook even hoi zeggen. Een paar honderd meter verder was er een kruispunt, de geasfalteerde weg ging door naar het zuiden maar de weg die wij wilden hebben naar de westkust was een zeer hobbelige weg. We hebben dit wel geprobeerd maar twee kruispunten later zonder borden of aangegeven op de kaart zijn we teruggegaan. De weg werd steeds slechter met grotere kuilen met plassen en losse keien. Wel hebben we een klein meertje gezien, de bossen en een paar kuddes ‘wilde’ koeien. Het was best wel een spannend avontuur vlak langs de randen van de berg zodat we blij waren toen we weer op het kruispunt met de geasfalteerde weg waren. Hier was ook een drinkstalletje en een paar kinderen die we een ballon hebben gegeven. Nadat Ruben een flesje cola op had zijn we teruggereden naar het hotel via dezelfde weg.

Ambrosita

Het laatste stuk zijn we doorgereden naar Ambrosita. Hier had Ruben een aantal ‘magic sticks’ (toverstaf van de sjamanen) gezien die hij toch wel graag wilde hebben. Wel gingen we op zoek naar iemand waarvan we zeker wisten dat ze zelf gemaakt zijn en niet met schoenverf gesmeerd zodat Ruben hem zelf kan lakken. We hadden echer niet genoeg geld bij ons, dus waren ze zo lief om na het onderhandelen mee te rijden naar het hotel waar ons reservegeld lag.

In het hotel kwamen we Ekko weer tegen om ons op de hoogte te brengen van de gang van zaken voor morgen. Verder hebben we ons wat warmer aangekleed voor we op zoek gingen naar een massage voor mij om de spanning weg te halen en een plek om te eten. Nadat de massage was afgesproken (ze kwam zelfs naar de hotelkamer), konden we gaan eten, dit keer kozen we voor een restaurant wat ook in de lonely planet stond. Het duurde erg lang voor we eten hadden, maar was vele malen beter dan in het hotel. Aan het tafetje naast ons kwam een ander jong Nederlands stel zitten zodat we er ervaringen konden uitwisselen. Uiteindelijk bleek dat we elkaar weer op de terugvlucht zouden zien. We waren ruim op tijd terug in het hotel (maar te laat voor het warme water) zodat we konden inpakken en nog wat konden lezen / bloggen voor de hotelkamer met uitzicht over het onweer. Iets na negen kwam de masseuse en heb ik kunnen genieten van een heel stevige massage die zorgde voor een goede doorbloeding. Daarna zijn we op tijd gaan slapen aangezien we weer vroeg vertrekken.

Parapat

Vandaag ging de wekker erg vroeg, de boot terug naar Parapat zou namelijk om half acht vertrekken en we wilden graag nog allebei douchen met warm water. Voor het ontbijt hebben we meteen al de koffers meegenomen. Ruim op tijd waren we bij de boot, die pas op het laatste moment kwam. Samen met een hoop andere individuele reizigers vertrokken we vlak voor acht uur naar Parapat. Hier was het gelukkig al droog en de auto stond al te wachten. Nadat de bagage ingeladen was vervolgden we de weg over de trans sumatra road.

Ananasplantage

De eerste stop was bij een plantage waar ze voornamelijk ananas verbouwen. De gids kon ons echter ook vele andere fruitsoorten aanwijzen zoals bijvoorbeeld de mango, passiefruit, snakeskinnfruit en nog veel meer waar ik de namen alweer van vergeten ben. Na deze korte stop reden we door naar Sibolga aan het zuidpuntje van het grote meer.

Voordat we hier echter aankwamen had de weg een omleiding door een dorp. Hierdoor reden we een stukje over de lokale markt heen die volop in bedrijf was. Hier bezochten we de lokale markt met een grote afdeling vis. Natuurlijk moest Ruben hier uitgebreid foto’s maken om dit te documenteren. Daarna dronken we nog een kopje thee bij een lokale koffieshop, waar we net op tijd weggingen voor er twee bussen van de buslijn Medan – Jakarta arriveerden voor de lunchstop.

Zwavelbronnen van Sipoholon.

De volgende korte stop was bij de zwavelbronnen van Sipoholon. Het was even zoeken naar het juiste pad tussen de huizen door en vervolgens een korte klim naar een eerste bron met mooi blauw meertje. De geur van rotte eieren was erg sterk aanwezig. Een klimpartij verder kwamen we bij een heel landschap met meerdere bronnen, watervallen die wit uitgeslagen zijn door de sulfietaanslag, een aantal rotspartijen waar geultjes waren gegraven om het water naar beneden te geleiden. Alle huizen in dit dorp hadden dan ook toegang tot warmwater. Langs de rand waren een aantal douchehokjes gebouwd waar mensen zichzelf konden baden in dit water waarvan men geloofde dat het de dode huidcellen verwijderde.

Een paar kilomerter verderop kregen we in een lokaal Chinees restaurantje een eenvoudige maar lekkere lunch voorgeschoteld die het even wachten meer dan waard was. Ook mochten we een foto maken in de keuken. Na de lunch zaten we ongeveer op de helft en was het op een stop midden in de rijstvelden met een mooi panorama-uitzicht nog een kleine vier uur aan een stuk doorrijden. De weg werd hier een stuk erg slecht en was eigenlijk niet meer dan een zandweg. Halverwege kwamen we bij een punt waar 8 maanden geleden een bus achteruit was gegleden omdat er iets het niet deed en zo een waterpoel in was gereden en vele dodelijke slachtoffers heeft gemaakt. We zijn ook de grens gepasseerd waar de christelijke bevolking niet meer de meerderheid vormden en overal kerken staan maar de islam heerst.

Padang Sidemouan

Tegen half vijf waren we het eigenlijk wel zat en bleek het nog een drie kwartier naar het hotel in Padang Sidemouan (drie na grootste stad van het eiland) en eigenlijk niet meer dan een veel bredere hoofdweg met meer verkeer en een aantal zijwegen. Na het inchecken hebben we even uitgerust op de kamer voordat we een korte wandeling gemaakt hebben langs de hoofdweg. Iets wat er degelijk uitzag om te eten zagen we echter niet dus gingen we terug naar het hotel. Tegenover het hotel zat er nog een supermarktje waar we eten voor morgen (nog langer dan vandaag) hebben gehaald. In het hotelrestaurant was het even uitzoeken wat er van de kaart aanwezig was en wat het betekent (nadeel als er altijd voor je besteld wordt). De soep kwam redelijk snel evenals de beste saté totnogtoe. De rest was even wachten zodat Ruben zelfs wat te lezen heeft gehaald. De tomatensoep was erg lekker en pittig, echter dreef er bij Ruben nog een peperkorrels, bamboescheut en steranijs in. Tijdens het eten werd duidelijk dat het regenseizoen begonnen was en werden alle sluizen tegelijk opengezet waardoor de temperatuur zelfs binnen een stuk aangenamer werd.

In de ochtend hadden we voor het eerst de keus uit een bescheiden ontbijtbuffet inclusief hagelslag! Tegen acht uur gingen we verder op weg naar het zuiden. Ook vandaag staan er weer een flink aantal korte stops op de agenda. We zijn nu al een week onderweg.

Aek Sijorni Cascade watervallen

De eerste stop was bij een lokale toeristentrekker. Namelijk een enorme cascade van watervallen uitmondend in diverse zwembaden, inclusief de bijbehorende badhuisjes, beelden en marktkraampjes. Om hier te komen moesten we over een snelstromende rivier met een hangbrug. Gelukkig waren we hier niet op een zondag zodat we rustig konden rondlopen om van de watervallen te genieten terwijl er werknemers aan het werk zijn om een gigantisch bad aan te leggen.

Kruidenplantage

De volgende stop was een lokale kruidenplantage. Het was nu kwart over negen en al zo warm dat ik blij was dat ik afritsbroek had aangetrokken. Hier werd voornamelijk zwarte peper verbouwd (als je dit twee weken in het water laat liggen krijg je witte peper). Verder kregen we citroengras, gember, nootmuskaat, laurier, kaneel en vanille te zien. De korte tour eindigde met een demonstratie van een witte aap die getraind wordt om kokosnoten uit de boom te halen zodat de lokale bevolking dit niet zelf hoeft te doen en zo ongelukken kan voorkomen. In eerste instantie hoefde ik dit niet te zien, maar op de kokosplantage ernaast werd dezelfde methode toegepast zodat ik zeker wist dat dit niet alleen een trucje was voor toeristen. Die aap kon zelfs 10.000 kokosnoten per dag oogsten… Voor iedere tien kokosnoten betaalt de eigenaar van de boom de eigenaar van de aap drie kokosnoten.

Noord-West Sumatra

Na een uur en een andere omleiding verder, waarbij we door een dorpje kwamen waar ze bezig waren met de voorbereidingen van een bruiloft. Daarna hadden we een stop bij een gigantische 350 jaar oude boom voor een foto, zonder uit de auto met airco te stappen. Ook passeerden we de provinciegrens van Noord- naar West-Sumatra, wat meteen zichtbaar was door het betere wegdek compleet met gele buitenlijnen en doorgetrokken witte streep. Op sommige stukken was deze onderbroken en het viel Ruben meteen op dat hier zowaar aan werd gehouden. Voor de chauffeur en gids was dit een aanleiding tot een discussie over de lokale corruptie.

Islamitische kostschool

De echte stop was bij een internationaal bekende islamitische kostschool waar ouders van alle sociale klasses hun kinderen heen sturen vanaf zes jaar en ze volledig voor zichzelf kunnen zorgen (incl. kleding wassen en koken) om zo goed voorbereid te worden op een academische studie zoals aan de universiteit van Caïro. Het gigantische schoolgebouw werd omgeven door vele honderden houten kamertjes in allerlei vormen waar vier of vijf kinderen uit dezelfde klas samen slapen. Naast een houten plank als bureau en rieten matten om op te slapen is er niets. Deuren hadden deze kamers ook niet. Na een paar meters langs de weg reden we weer verder.

Een stuk verderop herkende Ruben de rubberboom dus maakten we hier een tussenstop voor een korte uitleg en om een foto te maken. Mij waren hier echter teveel insecten dus ging ik weer snel terug naar de weg. De auto was echter verder gereden naar een veiliger punt. Dit was echter wel een paar bochten verder zodat we veel aangesproken werden door voorbijgangers. Bij de auto groeiden er in de berm plantjes die als je ze aanraakt zichzelf dichtvouwen.

Goudzoekers

Voor de lunch kwamen we langs een andere rivier waar normaliter goudzoekers het zand filteren. Echter had het de afgelopen dagen zoveel geregend dat het water te hoog stond en te snel ging waardoor dit onmogelijk werd. De lunch kregen we bij een restaurant speciaal gebouwd voor buitenlandse toeristen. Hier troffen we ook het andere Nederlandse en Duitse koppel wat we al sinds Samosir regelmatig tegenkomen. Dit keer hoorden loempia’s ook tot het menu, de soep stond echter al even te wachten en zat vol met fruitvliegjes.

Zwarte suiker

Na een uur maakten we weer een korte stop bij een familie waar je kon zien hoe zwarte suiker gewonnen werd. De suiker wordt met water losgeweekt en naar beneden getransporteerd, vervolgens ingekookt totdat er een blok overblijft. Heel eenvoudig dus. Interessanter waren de twee kleine kinderen die met de houtblokken aan het spelen waren en de bijzondere rode bloemen.

Ringi Panti natuurreservaat en heetwaterbronnen Ciater

De stop waar we zeer naar uitkeken was het Ringi Panti natuurreservaat waar we een jungletocht zouden maken en heetwaterbronnen zouden zien. In dit natuurreservaat leeft nog de enige echte Sumatraanse tijger. Gelukkig was het hier net droog. Na goed voorbereid te zijn met dichte schoenen, lange broek, camera en water, vertrokken we vlak voor drie uur uit de auto. De mangrovebomen voorspelden een bijzondere vegetatie. De waterbron waar het water kokend omhoog kwam en de dampen zorgden voor een natuurlijk stoombad en was zeer dichtbij de weg. Vanaf hier was er een pad van een paar honderd meter uitgezet van betonnen boomstronken naar de parkeerplaats met speeltuin, vogelshop en restaurantjes. Dit viel dus erg tegen, zeker omdat we hadden begrepen een hike te maken van 50 minuten. Hier waren we dan al snel weer weg.

Bonjol (Evenaar)

De laatste en leukste stop tegen vijf uur van vandaag was bij Bonjol waar we de evenaar passeerden. Op dit moment was het echter weer hard aan het regenen. Na een foto van onze gezamenlijke eerste stap en een filmpje van het passeren met de auto kregen we van Ecco een mooi certificaat als bewijs.

Bukkitingi (Parijs van Sumatra)

Vanaf hier was het nog een kleine twee uur naar ons hotel in Bukkitingi, weer dwars door de bergen met vele mooie uitzichten. Zeker nu de zon onder was en de lucht rood kleurde. In het donker kwamen we aan bij deze zeer drukke stad. Het was nog een behoorlijk stuk naar ons hotel bovenop de berg, dit in verhouding oude (1992) hotel zag er zeer luxeus uit en bleek na het inchecken en omkleden ook twee keer zo duur te zijn als waar we begonnen. We waren echter allebei te vermoeid om de stad in te gaan. Het eten was hier erg goed, alleen waren we wederom alleen wat best zielig was voor het live muziek, ondanks de grote groep die tegelijk met ons aan was gekomen. Tijdens het eten konden we ook meegenieten van het gebed van de imams en de vele muggen. Na een paar keer te zijn gestoken ben ik toch eerst teruggegaan om me in te smeren met Deet. Gelukkig hielp dit en was Ruben de pineut. Na het eten waren we van plan om de eerste foto’s van Sumatra te uploaden. Echter bleek er geen internet te zijn en lagen we een stuk buiten het centrum dus hebben we op National Geograpic gekeken naar hoe wetenschappers een vulkaan nabouwen en zijn we tegen tien uur gaan slapen.

Na het opstaan bleek dat we de sleutel in de kamer hadden laten liggen, dus nadat iemand voor ons had kunnen opendoen, konden we ontbijten. Ze hadden een uitgebreid ontbijtbuffet met american pancakes en allerlei Indische gerechten. Twintig minuten vertraagd vertrokken we naar het centrum voor het eerste deel van de tour.

Aan de rand van het centrum (ook wel bekend als het Parijs van Sumatra) bovenop de bergtop lag het fort de Kock in 1825 gebouwd door de Nederlanders. In het midden een wit gebouw dat nu in gebruik is als watertoren. Enkel de stervormige basis met acht kannonnen was authentiek. Hier en daar stonden kooien met verschillende bruggen. Via de wandelbrug kon je naar de dierentuin wat voor ons niet zo hoefde. Een klein stukje verder was er een panorama uitzicht over een canyon. Op de hoek van de promenade stond er een uitkijktoren. Hier waren ook een aantal lokale toeristen die graag met ons op de foto wilden. We hebben bij een straatartiest ook nog een schilderijtje gekocht.

Halverwege was het gelukkig droog dus besloten we toch nog de klokkentoren in het centrum van Bukkigitingi te bezoeken. Deze toren was een cadeau van koningin Wilhelmina aan de lokale commandeur. Het was echter weer vrij hard gaan regenen dus ging Ruben alleen een foto te maken. Naast dit marktplein was een enorme overdekte plaza gebouwd. Het centrum was echter een wirwar van eenrichtingsverkeerswegen waardoor we een aantal rondjes hebben gereden. Ondertussen was het steeds harder gaan regenen en stonden binnen een kwartier alle straten blank en was het riool overvol. Gelukkig werden we tot voor de voordeur gereden en konden we droog naar binnen.

Artiestendorpje

Na het bevestigen van de vlucht voor de volgende dag verlieten we de stad. De eerste stop was buiten de stad bij een artiestendorpje dat bekend zou staan om het zilver en stoffen. De stop was echter bij een winkeltje waar een vrouw speciaal voor een foto achter het weefgetouw plaatsnam. Aangezien de gids en chauffeur thee aan het drinken waren liepen we een klein stukje verder het dorpje in. Hier vonden we een winkel waar ze hout aan het bewerken waren, zonder een show op te voeren.

Slinkerak meer

Tegen elf uur, na een paar keer de weg gevraagd te hebben, een lang stuk het enige spoor van Sumatra gevolgd te hebben (was nu volgebouwd met huizen en planten, maar hier en daar nog zichtbaar) en een flink aantal bruiloften verder kwamen we bij het meer Slinkerak. Een gigantisch meer omzoomd door bergen. Na een paar mooie foto’s reden we de bergen in.

Minangkabau paleis

Ook hier was het even zoeken naar het koninklijk paleis van de lokale Mingkauabau bevolking. Deze stam had een andere hiërarchie waar een man aan het hoofd stond. Zelfs in deze matriarchale islamitische bevolking. Het oorspronkelijke paleis was al twee keer afgebrand, maar sinds drie jaar waren ze bezig een derde versie te bouwen (dit keer met een basis van beton) dat kon dienen als museum. Naast het paleis stonden twee drums die gebruikt werden bij gevaar, een moskee waar de zonen van de koning sliepen en twee rijstopslaghuizen. Vroeger had dit paleis uitzicht over de vallei. Verderop in deze vallei was het restaurant met uitzicht over de uitgestrekte rijstvelden. Tijdens het maken van een panoramafoto werd ik zowaar aangevallen door een aapje.

Harauvallei

De laatste bezienswaardigheid van vandaag was de Harauvallei. Dit was het begin van een zeer brede canyon. Na het bezoeken van een homestay die helaas gesloten was, dus geen koffie konden krijgen, liepen we naar het echopunt. Vlak voor de regen waren we weer weg.

In het hotel hebben we even uitgerust, tassen alvast ingepakt voor de vlucht van morgen en nog wat gelezen. Eigenlijk was het plan om terug te gaan naar het centrum, echter regende het nog steeds hard dus bleven we hier en hebben we heel honeymoonerig de avond doorgebracht op de hotelkamer en gebruik gemaakt van de roomservice.

Padang

Vandaag stond weer in het teken van een echte reisdag. Tegen acht uur (in verhouding uitslapen dus) stonden we op om te ontbijten, de koffers waren gelukkig al ingepakt zodat we na het ontbijt direct konden vertrekken. De heftige regenbuien van gisteravond hadden plaatsgemaakt voor een waterig zonnetje.

Onderweg naar het vliegveld in Padang voor onze vlucht naar Java maakten we drie fotostops. De eerste was bij een vallei; hier was ook iemand een film aan het maken en natuurlijk werden wij hier ook even op meegenomen. Vanaf hier kon je ook goed de spoorbrug zien van de spoorlijn die hier vroeger had gelegen. De tweede stop was bij een waterval; hier waren we opeens onze gids kwijt dus hebben we zelf maar even entree betaald. Overal moet je namelijk geld betalen om überhaupt een foto te mogen maken. Gelukkig heeft onze gids dit tot op heden allemaal voor ons betaald. De derde en laatste stop was weer bij een vallei; dit keer met heel veel palmbomen en een beetje rijstvelden. Onze gids en chauffeur waren duidelijk aan koffie toe, dus hebben we hier even een koffiepauze van gemaakt. We hadden toch tijd zat.

De beste hotels op Sumatra vind je hier.