Skip to Content

Schoolziek op basisschool; is je kind echt ziek of heeft het geen zin?

Schoolziek op basisschool; is je kind echt ziek of heeft het geen zin?

Tijdens de weg naar de badkamer klop ik links en rechts op de deuren van de kids. Wakker worden, tijd om op te staan roep ik zacht. Gekreun van alle kanten zoals elke keer weer. En soms hoor ik een kreuntje die ik (gelukkig) iets minder vaak hoor, maar inmiddels wel direct herken.

Het kreuntje van “nee, niet vandaag, ik ben ziek! Ik voel me niet zo lekker”; dan blijft natuurlijk de vraag is het echt ziek of schoolziek.

Hmm, oké hier kom ik nog op terug dus. Ik duik de badkamer in, voordat iemand anders mij voor is en ik uren kan wachten op mijn beurt en daarna keer ik weer terug naar de slaapkamer van het kreuntje.

Ik ga op de rand van het bed zitten en leg mijn hand (die net gewassen is met koud water!) op het hoofdje van het wakker wordende kind die nog heerlijk warm onder de deken verstopt ligt en dus hierdoor ook vele malen warmer aanvoelt dan mijn koude hand.

Wat is er? Vraag ik. Ik voel me niet zo lekker, ik heb hoofdpijn en buikpijn. Mag ik thuis blijven?

Vaak lokt mijn reactie dan meteen een soort moment-of-truth uit. Spreek kindlief de waarheid en is het écht ziek of heeft het gewoon geen zin? Ik begin een beetje spottend. Oh ja, je hoofdje voelt inderdaad wel heel erg warm aan en je ziet ook wel een beetje witjes.

Wil je dat ik naar school bel om te zeggen dat je vandaag thuis blijft en kom je dan straks gezellig bootje varen? Als er nu een grijns komt weet ik genoeg. Een kleine twinkeling in de ogen verhult al veel. En als het bij een zacht gekreun blijft of alleen maar een knikbeweging met het hoofd dan is het ernstig.

Geen zin

Soms heb je van die dagen dan voel je al zodra de wekker gaat “dit wordt een lange dag”, eigenlijk wil je niet eens dat de wekker dan gaat, je blijft het liefst de hele dag liggen onder de dekens, je hebt geen zin om op te staan

. Ondanks dat kinderen vaak bruisen van energie en meestal sprankelend uit bed springen, kunnen er ook bij hen van deze dagen aanwezig zijn dat ze even “niets” willen.

Iedereen heeft wel eens een moment dat je denkt, hmm daar heb ik geen zin in. Dat kan voor alles zijn, een drukke werkdag, een moeilijk gesprek, een lastige taak, een feestje, een schooldag. Je stelt het uit, schuift het voor je uit, denkt er liever niet aan in de hoop dat het dan vanzelf verdwijnt en oplost.

Maar helaas, ook dit weten we inmiddels ook allemaal, dat lost niet op. Er aan toegeven werkt vaak juist averechts want ooit komt er toch een moment dat je dat waar je voor wegloopt weer onder ogen moet zien. En dan? Loop je dan weer weg of ga je ervoor en pak je de draad weer op?

Wat zit hier achter?

Waarom heb je geen zin in het feest van komende vrijdag? Wat maakt die taak op je werk zo lastig? Waarom zie je tegen vandaag op? Wat maakt dat gesprek zo moeilijk dat je er tegenop ziet?

Soms weet je hiervoor niet één, twee, drie een passend antwoord op te geven. Het is je onderbuik die spreekt, je voelt aan alle kanten dat jij je er niet prettig bij voelt, zonder het verder te kunnen verklaren.

Pas als je er woorden aan geeft kun je er achterkomen wat er scheelt. Door er over te praten met iemand die je vertrouwt, die dicht bij je staat krijgt het ook een plekje in je hoofd en kun je er achter komen waarom je op dat moment blokkeert.

Daarna is er waarschijnlijk ook ruimte om je knelpunt te overzien en te bedenken wat er zou kunnen gebeuren als het fout gaat….zul je hierom worden ontslagen? Is na die actie dan de vriendschap op zijn einde?

Ben je een enorme afknapper waar niemand meer iets mee te maken zal willen hebben? Meestal maak je het probleem in gedachte groter dan dan het is en is je antwoord op al deze vragen ronduit NEE!

Toegeven of wegkijken?

Tuurlijk is het heerlijk om gewoon even af en toe pas op de plaats te kunnen en mogen maken. Even op een pauzeknop mogen drukken. Even wat tijd voor jezelf kunnen nemen, om op te laden zodat je daarna weer 100% terug kunt naar je werk of school.

Dit geldt zeker niet alleen voor de grotemensenwereld. Ook kinderen kunnen deze behoefte hebben. Er komen vaak genoeg ontelbare momenten voor dat kinderen ook graag het liefst de dekens ’s morgensvroeg nog over zich heen trekken en geen zin hebben om aan de dag te beginnen.

Maar ja, waar doe je goed aan? Soms voel je een strijd van binnen opborrelen. Agenda’s schieten door je hoofd, planningen van jezelf die in de soep dreigen te vallen.

Ben je zelf vandaag flexibel genoeg om een ziek kind op te vangen of kun je zo snel wel aan een oppas komen? En wat nou als je de hele wereld op zijn kop zet…..voor niks?

Voor aanstelleritus? Ga je hier echt al die moeite voor doen? Je twijfelt en ga nog een keer kijken om het hoekje en ziet het bleke gezichtje, je hebt de telefoon al in je handen en regelt het een en ander wat geregeld moet worden.

Thuis werken

Mede door Corona hebben we leren thuiswerken. Tijdens de lockdown zaten we verplicht thuis en dit bleek in veel gevallen nog best goed te werken ook. Veel bedrijven hebben deze trend nog langer aangehouden en zo zijn er dus veel ouders die vanuit huis werken.

Ik ben zelf creatief ondernemer, ik maak verschillende producten en verkoop dit online. Dit kan ik prima vanuit huis regelen, dus ik ben voor de kinderen altijd wel flexibel genoeg als er iets scheelt.

Bij een studiedag, of uitval van school door een zieke leerkracht, tijdens een schoolvakantie, ben ik er altijd. Dit geeft ons thuis een enorme rust. Wat er ook is, het kan vaak genoeg geregeld worden zonder in alle agenda’s te moeten schuiven.

Voor de kinderen is dit een soort luxe, dat ervaren ze ook echt zo. Het is genieten van “hun momentje”.

Want als jij je echt niet lekker voelt, al ben je ook maar een piepklein beetje ziekjes of grieperig dan ben je toch als kind zijnde het allerliefst gewoon dichtbij je papa of mama. Dan hang je liever niet tegen een oppas aan.

Tijd voor elkaar maken

Toen ik vroeger als kind ziek thuis was, maakte mijn moeder het altijd extra gezellig. Ze ging dan extra vroeg het huis schoonmaken met alle ramen en deuren even flink wijd open en als ze klaar was riep ze dat ik beneden kon komen.

Met dekbed, kussen en knuffels klom ik de trap af en nestelde mij op de bank. Dat was mijn boot voor de komende dagen. En soms kwam er dan ook een lieve tante op visite. Ik weet nog goed hoe een tante altijd een opruimwoede kreeg als mijn moeder haar opbelde en vertelde dat ik ziek thuis zat.

Diezelfde dag kwam ze dan op de koffie met een grote doos oude spullen van mijn neef. Misschien heb je hier iets aan? Vaak veel oude leesboekjes en kleine spelletjes die hij niet meer nodig had.

was eigenlijk een soort feestje. En uren kletsen en koffie drinken met mijn moeder en tantes was natuurlijk ook al een feest op zich. Die aandacht maakte je helemaal weer beter, als vanzelf.

Dat stukje heb ik ook overgenomen dus van mijn moeder. Als je hier ziek bent, maken we er samen ook een soort feestje van. We maken een boot van de bank met je favoriete knuffels een lekker kussen en genoeg dekens om iedereen op die boot warm te houden.

Je mag drinken wat je wilt, koffie, thee, warme chocomelk, maak niet uit, waar jij trek in hebt. En je eet natuurlijk een beschuitje, lekker licht verteerbaar met een kopje warme bouillon.

De televisie mag aanblijven. De hele ochtend komen er programma’s voorbij die je vroeger als kleine peuter ook wel eens keek, bumba, de teletubbies, het zandkasteel, en overal mag je commentaar op geven, hoe je dit programma vroeger vond en hoe raar je die figuren nu eigenlijk vindt en welke programma’s je nog meer weet op te noemen.

Af en toe vraag ik dan hoe het met je gaat en als de hoofdpijn aan blijft houden dan mag de tv uit en ga je even proberen te slapen. Rust voor je hoofd is dan belangrijk om beter te worden.

Na het tukkie gaan we weer even wat drinken en vraag ik hoe het met je gaat. Hoe het met je vrienden gaat, of het nog gezellig is onder elkaar en hoe je het op school vindt gaan. Dan komen er meestal wel wat punten naar voren waar je tegenaan loopt.

De klas is zo druk, ik krijg er hoofdpijn van. Er wordt gepest in de klas, ik krijg dan buikpijn en voel me helemaal naar worden als ik zie wat ze doen bij die jongen.

De juf maakt te veel grappen en legt maar weinig uit, ik begrijp helemaal niet wat ik moet doen op school. Alles waar een kind mee zit of kan zitten floept er op zo’n moment uit. Laat je kind praten, geef het hier de ruimte voor. En luister, meer niet. Geen oordeel, niet onderbreken, alleen maar luisteren.

Daarna is er ruimte om samen een oplossing te zoeken. Misschien durft je kind er nu ook wel met de juf over te praten, alleen of eventueel samen met jou.

Misschien kan er tijdens het werken een extra hulpmiddel komen zoals een hoofdtelefoon of oordempers om het geluid te dempen van de klas, misschien kun je op je tafel wel schotten krijgen om je werkplek af te schermen van prikkels zodat je rustiger kunt werken.

Laat je klasgenoot die gepest wordt weten dat jij niet achter die pesters staat maar achter hem! Vraag af en toe hoe het met hem gaat, zeg gedag, laat weten dat je hem wel ziet en maak dit bespreekbaar met de juf.

Meestal is er na dit gesprek een heel ander kind naast je op de bank. De knoop is nu letterlijk uit zijn of haar maag en er is ruimte voor opluchting. Vaak gaat het dan wel weer en kan het de volgende dag weer met frisse zin naar school.

Uitzieken

Maar soms is een kind terecht ziek thuis en heeft het griep. Dan is uitzieken de beste remedie. Een paar dagen flink bijslapen is dan geen overbodige luxe.

Zeker als een kind koorts of verhoging heeft, dan moet het thuis blijven en mag het niet naar school. Zodra je kind weer aan de betere hand is en koortsvrij dan mag het nog één dagje uitzieken.

Want als je echt ziek thuis ligt, is het geen genieten, dan voel je je zo brak en ellendig. Dan is juist dat ene extra dagje een welverdiend moment om extra op te laden om daarna de draad weer op te pakken. Want zeg nou zelf, je bent toch ook het liefst bij je vrienden en vriendinnen als kind.

Lekker onder elkaar lol maken en kletsen en spelen. Want ook al ben je “schoolziek” de club of vereniging kun je dan natuurlijk ook wel op je buik schrijven, als je te ziek bent om naar school te gaan dan kun je ook niet naar je leuke hobby.

En daar schrikken ze soms ook wel van dat ze misschien zelfs wel al roepen “oké ik ga wel naar school”, en dan weet je als ouder zijnde ook meteen hoe de vork in de steel zit.

Mag ik morgen weer thuis blijven?

Hoe heerlijk en fijn dit moment dan ook kan zijn, het is natuurlijk niet de bedoeling dat dit maandelijks voorkomt. Vanaf het moment dat je kind 5 jaar wordt, is het leerplichtig en moet het naar school elke dag.

De overheid heeft binnen deze leerplicht ook een vast aantal schooluren voor basisschool- en voortgezet onderwijs wettelijk vastgelegd die terug te lezen zijn op de site van de rijksoverheid.

Als je dus te vaak van school verzuimd heb je kans dat je deze aantal uren niet gaat halen en in het ergste geval kun je hiervoor nog een flinke boete krijgen. Met dit in je achterhoofd zul je iets minder makkelijk toegeven aan je pruillip-kijkende kind.

Het kan ook een verkeerd signaal afgeven aan je kind om hier te vaak en te makkelijk aan toe te geven. Je zegt dan eigenlijk dat het oké is om voor problemen of moeilijke momenten weg te lopen. Dit is niet goed voor het zelfvertrouwen van je kind.

Het zal je kind juist helpen en sterken om dit wel meteen aan te gaan. Dit aangaan zal ook de zelfredzaamheid bevorderen. Je kind zal hierin groeien op een goede manier.

Maar aan de andere kant is het wel goed om te luisteren naar de signalen die je kind geeft. Als je kind inderdaad last heeft van te veel druk of prikkels in de klas en het moet met hoofdpijn toch maar naar school, zal er weinig uitleg van de juf blijven hangen in dit koppie.

Eigenlijk een verloren dag dan! Dus om je kind nu koste wat kost naar school te sturen daar ben ik ook niet van overtuigd.

Misschien kun je in dit geval wel in overleg met de groepsleerkracht afspreken om je kind dan thuis te laten werken. Dan weet de leerkracht in ieder geval waarom je kind regelmatig thuis is en wat er scheelt, op die manier zal er ook eerder sprake zijn van begrip voor jullie situatie en krijgt het kind geen melding van onterecht schoolverzuim.

Er zijn helaas vaak genoeg redenen te bedenken waarom je kind het niet 5 dagen in de week volhoudt in de klas. Misschien is je kind wel overgevoelig en heeft het HSP, misschien heeft je kind wel een vorm van autisme en is het daarom zo snel overprikkeld.

Of is de klas te rommelig en zijn 30 medeleerlingen in eenzelfde ruimte gewoon net iets te veel van het goede.

Soms kunnen kleine aanpassingen dan al een flink stuk verlichten en de situatie beter maken, bijvoorbeeld als een kind overprikkeld wordt door te fel licht kun je de plaatsing van de tafel aanpassen naar een donkere plek in het lokaal.

Of als een kind te snel wordt afgeleid door alles wat er buiten gebeurd, kun je het beter niet bij het raam laten zitten. Maar hier kom je alleen achter als je open bent naar het kind, door te luisteren naar wat er gezegd wordt.

De juiste oplossing

Als er echt een griepje onder de leden zit dan is je kind waarschijnlijk al een aantal dagen daarvoor wat hangerig geweest. Meestal begint een griepje met een verkoudheid, of keelpijn en een kuchje. Of de spieren worden wat stijf, je hoort je kind klagen over spierpijn in de benen, nek of armen.

De eetlust vermindert, het kind is moe en lamlendig. Dit zijn typische signalen die horen bij een griep. Dus mocht je kind zich ziek melden ’s morgens, bedenk dan of je hier iets van hebt kunnen merken de afgelopen dagen.

Mocht het echt als een volslagen verrassing komen en heb je helemaal niks gemerkt, dan is er misschien iets anders aan de hand en is er wat spanning wat “schoolziek” maakt.

Wat er ook aan de hand is bij je kind, voor beide gevallen geldt:

Liefde is het beste medicijn!

Isabell
Latest posts by Isabell (see all)