Skip to Content

Schoolrapport of portfolio basisschool; wanneer en uitleg

Schoolrapport of portfolio basisschool; wanneer en uitleg

Voor de voorjaarsvakantie was het zo ver; de schoolrapporten werden uitgedeeld op de basisschool. Via de app en op Facebook zag ik posts voorbij komen van moeders die trots de resultaten van hun kind deelden. Los van de vraag of ik dat zomaar openbaar zou doen, oké familie-app waarschijnlijk wel.

Vroeger liet je het rapport ook aan de hele familie zien om geld te vangen. Hoef ik daar gelukkig niet over na te denken. Onze dochter heeft namelijk geen rapport gekregen. En eigenlijk vind ik dat wel zo prettig.

Het beste voor je kind

Ouders hebben namelijk altijd een andere kijk op hun kind dan de leerkracht.

Het liefste wil je natuurlijk dat je kind erg slim en sociaal is zodat het goed meekomt in de klas, later hopelijk een mooie carrière heeft en een rijk sociaal leven. En als daarover getwijfeld wordt zijn er altijd wel excuses te bedenken.

Iedereen kent het plaatje wel van de ouders die twintig jaar geleden met het rapport naar hun kind zwaaiden voor uitleg vanwege de slechte cijfers en nu voor het bureau van de leerkracht staan voor uitleg. Omdat ze het niet eens zijn met de beoordelingen.

Sterker nog; Zoals Miriam in haar werk ervaart zijn er zelfs ouders die een rechtszaak aanspannen tegen de school omdat ouders het niet eens zijn met het cito-resultaat en willen dat de school het advies aanpast..

Ik vraag me ook af of je als kind wel gelukkig wordt van een goed rapport? Op de middelbare school had ik een klasgenootje die perse negens en tienen moest halen. Hij mocht ook niets behalve leren. En toen hij een keer een acht had durfde hij dat niet te vertellen.

Persoonlijk denk ik dan dat je als ouder te ver gaat. Zelfs als je kind heel slim is en ik van mening ben dat je je best moet doen, als je een gave hebt gekregen moet je daar zeker gebruik van maken.

Volgsystemen, rapporten, cito-toetsen …

Die beoordelingen worden gegeven op basis van testen die worden gemaakt. Een eigen volgsysteem, een cito-toets, entreetoetsen of wat voor toets dan ook. Merel schreef hier een uitgebreid verslag over op basis van haar zoektocht naar een middelbare school. Om maar vooral te zien hoe goed een kind presteert.

Bij de school van onze dochter werken ze er liever niet mee. Daarom dus ook geen rapporten (voor de kleuters) maar wel voortgangsgesprekken zodat je wel op de hoogte blijft van het wel en wee in de klas. Waarbij het voornamelijk gaat om het welzijn van het kind.

Helemaal eronderuit komen kunnen ze ook niet. Vanuit de wet en inspectie moet je observeren hoe je kind het doet. Dat geldt voor alle scholen in Nederland (al mogen privé-scholen daar volgens mij vanaf wijken, omdat zij geen subsidie ontvangen, maar daar hangt een pittig prijskaartje aan).

Je moet namelijk ‘bewijzen’ dat het kind vooruit gegaan is. Het wat heeft geleerd. Anders krijg je als school geen subsidie meer. Overal worden bedragen op geplakt. Bijkomend voordeel is wel dat door het kind te monitoren je mogelijke problemen sneller kan achterhalen.

Niet alleen op taalachterstand, maar ook bijvoorbeeld dyslexie en kunnen daar maatregelen voor worden genomen.

Het kan ook anders, bewijst het Finse schoolsysteem

Als de wetgeving zou veranderen kan het toch ook anders. Van mij zouden ze dan ook rustig het voorbeeld mogen volgen van het Finse schoolsysteem. Dit staat als één van de beste ter wereld bekend!

En dat begint al op de kinderopvang. Deze is vooral gericht op spelen en niet op cognitieve ontwikkeling. Het idee daarachter is dat het voor een harmonische ontwikkeling van een kind belangrijk is dat er niet te jong een beroep op het intellect moet worden gedaan.

In Finland doen leerlingen onder 16 jaar geen gestandaardiseerde toetsen en examens. In plaats daarvan leren ze in een angstvrije omgeving waarin creativiteit en eigen initiatief worden aangemoedigd. De kinderen krijgen ook kortere lessen van 45 minuten.

Er wordt weliswaar veel tijd besteed aan basisvakken als taal en rekenen, maar dat gaat niet ten koste van vakken als handvaardigheid, kunst, muziek en sport. Leraren ontwikkelen zelf opdrachten voor de leerlingen.

Daarvoor hebben ze ook een universitaire studie moeten volgen. Ze geven geen cijfers, maar beschrijvende feedback. De Finnen vinden het niet reëel om alle kinderen dezelfde testen te laten doen omdat zij allemaal verschillende kwaliteiten hebben.

Maar mijn kind…

Als ik naar mijn eigen dochter kijk denk ik dat ze daar veel baat bij zal hebben. Ook ik ben zo’n moeder die van mening is dat onze dochter meer kan dan ze laat zien. Maar dat niet durft omdat ze heel erg verlegen is en wel wat meer zelfvertrouwen kan gebruiken.

Ze is snel bang als ze ‘moet’ presteren en laat dan helemaal niets meer zien. Terwijl als je haar een opdracht geeft en feedback zoals in het Finse schoolysteem ze helemaal opfleurt.

Een voorbeeld is als je haar zelf laat kleuren dan gaat ze enorm krassen omdat ze denkt dat ze het niet kan. Zit je ernaast en vraag je wat ze gaat tekenen (alleen vragen, zelf laten bepalen en verder ook geen aanwijzingen geven) dan tekent ze poppetjes, zonnetjes, bloemen, huizen en nog veel meer.

Oké, niet heel erg verfijnd maar ze kan het wel. Daarom heb ik liever dat ze extra ondersteuning krijgt zodat haar zelfvertrouwen groeit dan een cijfer op basis van wat ze laat zien.

Nu is het natuurlijk wel een heel lastig onderwerp, want er zijn gewoon kinderen die daadwerkelijk ook meer kunnen dan ze laten zien. Mijn broertje is er één van, hij werd in het begin ervaren als ‘lastpost’ omdat hij de rest van zijn klasgenootjes aan het vervelen was.

Na onderzoek bleek echter dat hij hoogbegaafd was, de herhalingssommen vreselijk vond en daarom om zich ging afzetten en anderen van het werk ging houden. Leuk als er dan geroepen wordt; extra werk. Maar in zijn situatie werkte dat juist averechts.

Mag een kind gewoon kind zijn?

Als het aan mij ligt moet een kind ook gewoon kind zijn. Het heeft er niets aan als het later een mooi rapport heeft maar niet geleerd heeft hoe het zich in een sociale omgeving moet gedragen.

Alleen op basis van een studie vind je echt geen werk, dat vond ik zo herkenbaar aan het stuk van Lisette. Om een baan te bemachtigen heb je veel meer capaciteiten nodig. En dat leer je al op jonge leeftijd.

Daarom vond ik het ook zo belangrijk dat ze naar de peuterspeelzaal gingen. Dan leer je omgaan met andere kinderen, maar ook voor jezelf op te komen.

Al werken ze daar vanwege de VVE-wetgeving ook met een kindvolgsysteem, met twee keer per jaar een oudergesprekje waarin het hele ‘rapport’ wordt nagelopen en je kind al met een ‘rapportje’ naar school gaat.

Daarom zou ik pleiten voor onderwijs waarin wordt gekeken naar wat een kind aankan. Natuurlijk met basisbeginselen die een kind moet weten als ze de school verlaten. Maar wel op eigen niveau.

Daarom ook dat wij niet voor puur klassikaal onderwijs hebben gekozen maar Daltononderwijs. Waar de lesprogramma’s op het individuele kind worden afgestemd, maar er ook plenaire uitleg gegeven wordt, zodat ze niet een cultuurschok krijgen zodra ze op de middelbare school belanden.

De Dalton middelbare school is namelijk niet echt in de buurt.

Geven ze bij jouw kind op school een rapport?

Linda van Aken
  1. Helemaal mee eens . Er wordt te veel naar cijfers gekeken en niet naar het kind. Verlegen kinderen, dyslectische kinderen, creatiever kinderen (en zo zijn er nog meer voorbeelden) zullen daardoor sneller onzeker worden van een slecht cijfer. daardoor zullen ze nog eerder onder presteren.

Comments are closed.