Skip to Content

Ongeschreven regels op het schoolplein

Ongeschreven regels op het schoolplein

Ik denk dat ik de schoolpleinetiquette iets te serieus aan het nemen ben. Maanden geleden, vlak voordat mijn dochter voor het eerst naar school zou gaan, las ik ergens dat het belangrijk is om andere ouders te groeten op en rond het schoolplein.

Je weet maar nooit waar je deze mensen nog een keer voor nodig hebt. En wat is nou eigenlijk de moeite om iemand even te groeten? Nou niet, zou je denken. En dat is in zekere zin ook zo, maar wat nou als je bijna obsessief oogcontact zoekt om maar even ‘hallo’ te zeggen?

Dat je even door je knieën zakt om maar oogcontact te krijgen met die moeder die vaak naar beneden kijkt. Of dat je even om de boom heen loopt om die moeder die aan de andere kant van die boom staat ook nog even te kunnen groeten.

Ja, dat doe ik soms.. Dat kan vast niet de bedoeling zijn van de bedenker van de schoolpleinetiquette. Wie zou dat bedacht hebben? En belangrijker nog, waarom?

Keurslijf van moeders

Hoe dan ook; als ik op Google ‘schoolpleinetiquette’ intoets, dan is op dit moment de eerst hit ‘hoe gedraag je je op het schoolplein?’.

Waarna 12 tips volgen hoe je je het beste kan gedragen als je een geliefde moeder wilt zijn waarvan de hele school zegt: ‘Potversnikkie die moeder van R dat is me toch een vriendelijk, geordend, aangepast, correct, alleswetend en perfect mens’.

Even serieus; ik krijg er de kriebels van. Het keurslijf dat schoolpleinetiquette heet. En het gaat zelfs verder dan louter en alleen het schoolplein, er worden zelfs instructies gegeven voor de weg er naartoe. Daarover zo meer.

Wat is er mis met gewoon opvoeden met gezond verstand, af en toe op je bek gaan, weer opkrabbelen en met je imperfecte zelf weer door het leven te wandelen?

Natuurlijk is het fijn om te weten dat het zebrapad er is zodat je erover heen kunt lopen (staat serieus beschreven). Over het algemeen leer je dat al in de eerste wandelende jaren van je leven.

Maar is het echt nodig om in een artikel duidelijk te maken dat het ook echt belangrijk is dat je dit zebrapad gebruikt en aan je kind laat zien dat je dit dus gebruikt en meldt dat het dan dus ook echt heel belangrijk is dat je dit gebruikt. En dat je op z’n minst strafregels moet schrijven als je er niet over heen loopt? Dat laatste staat overigens niet in het artikel.

Begrijp me niet verkeerd, ik snap het nut van zebrapaden helemaal, ben ook absoluut voor. Echt. Maar mensen, mogen we ook zelf nog een beetje ontdekken? Af en toe zeg maar naast het zebrapad lopen?

Om dan misschien zelf te merken dat het niet handig is, want auto’s stoppen niet, gaan misschien zelfs wel toeteren. Waardoor je kind schrikt, door z’n hoefjes zakt en niet meer verder durft te lopen. Dan bedenk je daarna echt wel dat dat zebrapad toch een knap staaltje kunst is waar je de volgende keer graag gebruik van maakt.

Opvoeden met ouderwets gezond verstand

Maar laten we er vooral geen regels van maken hoe we met elkaar omgaan op en rond het schoolplein. Leer je kind dat het belangrijk is dat je elkaar met respect behandelt. Ik ben niet gelovig, maar ben wel van ‘wat u niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’. Leer je kind dat het altijd moet uitkijken in het verkeer.

Leer je kind datgene waarvan jij denkt dat het belangrijk is om te leren in het leven. En voor de één is dat met mes en vork een boterham opeten op school en voor de ander is dat zorg besteden aan je medemens. Maakt niet uit.

En tuurlijk, daar mag je met elkaar over van mening verschillen. Maar voordat we daar dan een regel van maken is het toch veel leuker om het gesprek met elkaar aan te gaan? Vraag de ander eens waarom hij doet wat hij doet, of laat wat hij laat.

Mogen we ook nog eens een foutje maken? Iemand op het schoolplein niet groeten. Niet omdat je je te goed voelt om ‘goedemorgen’ te zeggen.

Maar gewoon omdat je een rotnacht hebt gehad, er vanmorgen ook nog eens niet voldoende brood in de vriezer zat om je kinderen, je man en jezelf te voeden en er daarna ook nog achter kwam dat je kat de gordijnen de vernieling in heeft geholpen. Dan lukt het soms gewoon even niet om je hoofd omhoog te doen en ‘hallo’ te zeggen.

Mildheid en compassie

Mijn punt is: laten we het leven gewoon wat meer gaan leven. Zet niet alles vast in regels of in etiquette. Geef de ander het voordeel van de twijfel. Betreed jezelf en de ander met mildheid.

En gelukkig, zo makkelijk als dat je artikelen kunt vinden over schoolpleinetiquette, zo makkelijk vind je ook artikelen over mildheid en compassie naar jezelf toe (als moeder).

Ik neem me voor, de volgende keer op het schoolplein, mijn blik naar buiten te richten en te doen wat goed voelt. En als de ander dan toch de behoefte voelt om mij te veroordelen, dan moet diegene dat maar doen. Zolang het voor mezelf maar goed voelt.

En natuurlijk ben ik over het zebrapad naar school gewandeld.

Loes van 't Hooft