Skip to Content

Mary Poppins returns film review

Mary Poppins returns film review

Mary Poppins; de film uit 1964 rondom deze Nanny van de familie Banks is nog steeds populair. Eén van de weinige films die de tand der tijd heeft doorstaan en nog steeds graag bekeken wordt.

Het was daarom wachten tot Disney ook met een vervolg kwam op deze succesvolle film. Een film waarin je wordt meegenomen naar het Londen aan het begin van de 20e eeuw in 1935. Waar Mary Poppins zich op Cherry Tree Lane ontfermt over de kinderen van de Banks familie, maar dan de kinderen van Michael uit de eerste film.

Verhaal van de film

Het verhaal van Mary Poppins returns is los gebaseerd op het tweede van de acht delen van Mary Poppins die zijn geschreven door Pamela Travers.

Het verhaal en de events zijn ongeveer hetzelfde zoals de ondersteboven teaparty en het vertrek op het lentefestival. Maar dan 25 jaar later als Jane en Michael volwassen zijn geworden, en Michael zelf kinderen heeft.

De vrouw van Michael is overleden en het is chaos als de leiding springt, en er advocaten voor de deur staan omdat hij een paar maanden achterloopt met het betalen van de hypotheek en hij over een paar dagen uit het huis gezet wordt.

Hij stuurt zijn kinderen; twee zonen en een dochter naar het park waar de jongste ervandoor gaat met een kitevlieger en dan ‘Mary Poppins’ vangt en meeneemt naar huis. Michael en Jane herkennen haar, maar twijfelen of hun herinneringen wel ‘echt’ zijn.

De kinderen willen in eerste instantie helemaal geen nanny, maar Mary Poppins weet ze al snel te overtuigen. Iedereen probeert op zijn eigen manier te voorkomen dat het huis verkocht gaat worden.

Gelijkenissen

Nog voordat de film echt begint krijg je een intro met bekende melodieën uit de eerste film waarbij je meteen al de neiging krijgt om niet meer stil te kunnen zitten, al is het maar door met je hand mee te tikken of in je hoofd mee te zingen.

Wat opvalt zijn de vele gelijkenissen tussen de films, maar dan nét iets anders. Zo willen de kinderen eerst geen Nanny, maar ze weet hen te overtuigen.

Werkt Michael net zoals zijn vader bij de bank, waar de ‘slechterik’ de baas is en is hij bang dat Mary Poppins ze teveel in een fantasiewereld mee neemt terwijl het in de werkelijkheid er anders aan toegaat.

Is de schoorsteenveger vervangen door iemand die de gaslichten aansteekt en dooft en zich op de fiets verplaatst en in plaats van op het dak zingen ze nu onder de vloer.

De buurman op het dak die ieder uur een kanonsschot afschiet. Dat ze in een porseleinen vaas verdwijnen in plaats van een tekening. Of dat ze in een spiegel kijkt en het spiegelbeeld haar eigen leven gaat leiden.

Naast deze gelijkenissen met de eerdere Mary Poppins film zijn er veel herkenbare elementen terug uit andere films; zowel van Disney als anderen.

Van het kapsel met korte haar en de jazz dans in Chicago tot de ganzen uit een tekenfilm waar ik even niet op kan komen of fragmenten bij de Big Ben die ook in Peter Pan terugkomen en nog veel meer. Een groot feest der herkenning. Deze gelijkenissen vond ik wel grappig om te zien.

Muziek

Natuurlijk wordt er in deze film ook gezongen, Mary Poppins is tenslotte een soort musicalachtige film. In de eerste Mary Poppins film zijn er liedjes die nog steeds door je hoofd spoken zoals Supercalifragilisticexpialidocious of ‘A spoon full of sugar makes the medicin goes down’.

In deze film zaten er zeker wel opzwepende liedjes met catchy melodieën, maar teksten die blijven hangen… Misschien moet ik hem daarvoor toch iets vaker zien.

Wat ik er van vond & vanaf welke leeftijd?

Om eerlijk te zijn ben ik een beetje gemengd over deze film. Het is zeker een mooie film vol magie zoals die alleen mogelijk is in Mary Poppins en draait om hoop, maar ook om verwondering en verbeelding.

Met een mooie boodschap voor volwassenen dat ze niet het kind in zichzelf moeten verliezen, ook niet nadat ze zijn opgegroeid. Maar in plaats daarvan open moeten blijven staan voor wat misschien onmogelijk lijkt.

De film is zeker de moeite waard is om te gaan bekijken in de bioscoop met de feestdagen. Vooral in de bioscoop komt de muziek optimaal tot zijn recht, vooral omdat er net zoals in het eerste deel volop in wordt gezongen.

In de film zitten er een paar liedjes die ook zeer emotioneel zijn en het moeilijk is om niet even een traantje te laten. Zoals als de kinderen zingen voor hun vader als hij hun moeder mist en ze net daarvoor van Mary Poppins hebben geleerd dat het helemaal niet erg is en dat ze hun moeder in de kleinste dingen terug kunnen vinden.

Toch waren er ook een paar dingen waardoor ik niet helemaal wist wat ik van deze film vond. Zo vond ik het verhaal op sommige momenten een beetje ‘traag’ en had er iets meer tempo in gemogen.

Ook was het mij iets te veel hetzelfde als in de eerste film maar dan toch net iets anders. Alsof je naar een soort namaakversie van de eerste film zat te kijken. In het begin had het wel wat die ‘flashbacks’ om er weer even in te komen en is het nog grappig.

Later wordt het al snel teveel van hetzelfde. Ondanks dat de film een generatie later afspeelt in hetzelfde decor (wat ook best bijzonder is dat die huizen er nog steeds staan en trouwens ook voorbij komen in de film van Paddington die eerder dit jaar uitkwam).

De actrice die Mary Poppins speelde probeerde aan de ene kant het beeld dat Julie Andrews had neergezet te imiteren, maar was gewoon anders.

Een stuk spontaner en minder streng, terwijl Julie echt heel ‘streng’ was en je als kind een beetje bang kon worden van haar. Ik had het extra bijzonder gevonden als Julie Andrews, de originele Mary Poppins hier ook een rol in had gespeeld. Bijvoorbeeld als de dame die ballonnen verkoopt in de finale.

Bijzonder is wel dat Dick van Dyke terugkomt in deze film als de redder in nood, nadat hij in de eerste film schoorsteenveger Jack speelde. En ik ben ook absoluut fan van Meryl Streep, al had zij maar een heel klein rolletje in de film.

Ben je fan van Mary Poppins en heb je zin in een mooie film; dan is deze film echt een aanrader! Zelf keken we hem Engelstalig, zonder ondertiteling. Wil je niets missen, doordat er soms bijvoorbeeld plat Engels wordt gesproken of gezongen of met accenten, is het beter om hem met ondertiteling te bekijken.

Linda van Aken