Mama's kindje of papa's kindje; wat is het verschil?

“Mama! Ikke ben klaar.”
-“Oké, ik kom eraan”, zegt mijn man.
“Nee! Mama doen!”, zegt ons peutertje terwijl hij op het toilet zit.
– “Ja, maar papa kan ook je billen afvegen”, vertel ik hem vanuit de woonkamer.
“Nee, mama doen!” hoor ik galmend uit het toilet komen.

Je herkent het vast wel. Die periodes dat je kind een typisch papa of mama’s kindje is en er maar één ouder op een voetstuk wordt geplaatst en die alles mag doen. Nou ja, alles MOET doen in de ogen van jullie peuter. En die periodes zijn niet altijd makkelijk. Zowel praktisch als emotioneel.

Inhoud toon

Emotioneel

Een papa’s kindje

Onze dochter had een fase dat papa haar held was. Hij mocht haar veters strikken, ze wilde in de dierentuin alleen maar aan zijn hand lopen en hij mocht haar brood smeren. En ik als moeder had daar moeite mee.

Het hielp ook niet mee dat er allemaal zwangerschapshormonen door mijn lijf gierden op dat moment. Ik voelde me afgewezen en gefaald als moeder. Waarom mocht ik het niet doen?

Tip: Bij de Prenatal hebben ze leuke rompertjes en shirtjes met teksten als papa’s kleintje.

Het is een fase

Dat is wat je van alle andere gezinnen hoort. Maar als je middenin die fase zit, dan is dat zinnetje behoorlijk irritant. Want je weet niet wanneer er een einde komt aan deze vervelende fase. Maar ze hebben wel gelijk. Want het is wel een fase. Uiteindelijk mag jij ook haar veters weer strikken, geloof me.

Je zelfvertrouwen

Het kan je vertrouwen als moeder zijnde behoorlijk aantasten als je kind niets meer van je wil weten. Wat doe ik verkeerd? En als moeder word je al zo vaak aan het twijfelen gebracht door de samenleving. Dus laat je papa’s kindje je vertrouwen niet verkleinen. Het ligt niet aan jou.

Voordelen

Gelukkig hangen er ook voordelen aan een papa’s kindje. Want je hebt af en toe lekker je handen vrij. Zo kun jij rustig genieten van je broodje, terwijl je man nog wacht op de keuze of er kaas of appelstroop op het brood gesmeerd moet worden.

Een mama’s kindje

En dan zijn er natuurlijk ook de mama’s kindjes. Dat betekent dat jij als moeder aan de bak moet. Jij krijgt dus nu de spierballen van het smeren van de boterham.

Een voordeel bij deze kindjes is dat jij je af en toe wel bijzonder voelt dat alleen jij haar billen mag afvegen. Geniet daar nog maar even van, want over tien jaar heb je dat gevoel niet meer. Althans ik hoop dat je dan geen billen meer af hoeft te vegen.

En natuurlijk blijft de kleding met mama’s kleintje niet achter bij Prenatal.

Redenen

Er kunnen verschillende redenen zijn waarom een kindje vaker naar één ouder toe trekt. Maar het kan ook zijn dat er niet één specifieke reden aan te wijzen is.

Zwangerschap

Als je zwanger bent, dan moet jij als moeder je aandacht verdelen. En dat hebben kinderen al snel door.

Lichamelijk gebeurt er wat met je en dit zorgt er ook voor dat je vaker moe bent, spulletjes voor de baby koopt en jouw wereld nu ook al draait rondom de baby. Kinderen voelen dit aan en reageren er op hun manier op.

Bij hun vader is er niet veel veranderd. Los van het feit dat hij niet zwanger is, reageren mannen sowieso nuchterder op de komst van een baby. En dat maakt dat papa stabieler is, waardoor ze sneller naar hun vader zullen trekken.

Papa werkt meer

In veel gevallen werkt de vader vaker. En dus zien ze hun papa minder vaak. De reactie van kinderen kan twee kanten op gaan. Of hij wil de tijd dat zijn vader thuis is, alles met hem beleven. Maar aan de andere kant kan jullie zoon ook niets van hem willen weten, omdat hij zich al zo vertrouwd voelt bij zijn moeder.

Wisselend papa of mama!

Je hebt ook kinderen die wisselen. Onze zoon is vaak een mama’s kindje, omdat ik vaker thuis ben. Maar als hij op dinsdagmorgen wakker wordt en ik hem wil aankleden zegt hij steevast: “Nee papa doen. Papa boven is? Ikke zolder toe.” Want op maandag is mijn man de hele dag met hem thuis en ben ik aan het werk.

De resterende zes ochtenden in de week zijn van mij. En stiekem voelt dat toch wel bijzonder. Omdat onze dochter namelijk alleen een papa’s kindje is geweest.

Hoe ga je ermee om als je in het andere kamp zit?

Maar wat nou als jij in het andere kamp zit? Hoe ga je ermee om dat jouw kindje idolaat is van zijn vader?

Laat het los

Altijd maar weer dat loslaten, je wordt er gek van. Probeer het je niet persoonlijk aan te trekken. Het heeft vaak niets met jou als persoon te maken, maar meer met de omstandigheden.

Bovendien kan hij op dat moment in zijn leven meer nodig hebben van zijn vader.

Niet altijd meegaan in hun wens

Je hoeft niet altijd mee te gaan in hun wens. Soms smeer jij gewoon zijn boterham, punt uit. Dat heeft hij ook te leren. En is bovendien ook heel normaal. Je kunt tenslotte ook niet voor elke wissewasje papa van zijn werk laten komen om zijn veters te laten strikken.

Blijf dus ook af en toe zijn boterham smeren als papa aan tafel zit. (Behalve als je zelf wilt genieten van je handen vrij, neem het er dan vooral van 😉).

Choose your battles

Ga niet elke strijd aan. Het vergt heel veel energie. Kies daarom de strijd die je sowieso aan wil gaan. En als de boterham dan niet door jou gesmeerd mag worden, prima. Dan eet hij maar droog brood. Houd dan wel voet bij stuk.

Praat met je man

Spreek uit dat het wat met je doet. Want mogelijk heeft je man niet eens door dat jij het vervelend vindt dat hij niets van jou wil weten. Zoek samen naar een oplossing die voor jullie werkt. Bijvoorbeeld een codewoord, als jouw kind weer niets met jou te maken wil hebben.

Je bent samen aan het opvoeden. Dus laat je man jou ook steunen door te zeggen: “Nee, mama smeert vandaag jouw brood.”

Welke kindjes hebben jullie thuis?

Het gerucht gaat de rondte dat jongetjes vaak mamakindjes zijn en dochters vaak papakindjes.

Hoe is dit bij jullie thuis verdeeld? Wie smeert bij jullie de boterhammen?

Vaderschap

Author
Recent Posts

Anita Schokker

Blogger at Mama in de val

Anita is een trotse mama van drie fantastische kinderen, van 7, 4 en 1 jaar oud. Haar dagen zijn gevuld met avonturen en knuffels, en ze geniet van elke fase, wetende dat het over een jaar weer helemaal anders zal zijn.

In 2017 ontdekte Anita haar passie voor schrijven, een uitlaatklep die haar in staat stelt de vele facetten van haar leven als moeder met epilepsie te verkennen.

Met een mix van inspiratie, humor, eerlijkheid en een vleugje directheid deelt ze haar belevenissen op een manier die zowel herkenbaar als uniek is.

Latest posts by Anita Schokker (see all)