Opvoedmoe; De minder leuke kanten van het opvoeden van kinderen

Mijn dinsdag alias minder leuke opvoeddag, een dag waarop ik opvoedmoe was.

Inhoud toon

Dinsdagochtend 7:34; herhalen

“Oh, serieus? Dat is al de derde keer vandaag. Nou hup, haal die handdoek op”, zeg ik op een dwingende toon nadat de zoveelste beker melk is omgevallen door onze 7 jaar oude dochter.

Zeven jaar, dat bedoel ik nou. Dat is een leeftijd waar je toch mag verwachten dat ze haar beker niet meer omgooit. Als haar broertje van 2 jaar het doet, dan vind ik het nog een ander verhaal.

Onze dochter blijft recordhouder en ik vermoed dat niemand haar van die troon zal stoten.

Dinsdagmiddag 12:07; ondankbaar

“Mama, de mama van Elin heeft vandaag in mijn haren gekeken naar luisjes. Waarom help jij nou nooit eens op school?” vraagt mijn dochter.

“Dame, ik help zat bij jou op school. Ik help met schoonmaken, ik rijd je naar de voorstelling en ik ga mee op schoolreisje.

Kom nou niet aan met dat ik nooit help op je school. Ik word erg verdrietig van je opmerking.”

Ze raakt me omdat ze het woordje ‘nooit’ gebruikt. Ik vind dat ze dankbaar moet zijn voor de activiteiten waarbij ik wel help.

Dinsdagmiddag 15:56; Gevaar

“Jongedame, aan de eigen kant van je weg blijven. Kijk naar voren als je fietst!”, bries ik.

Onze dochter is net in mijn fiets gereden, omdat ze niet genoeg aan de rechterkant reed en ook nog eens naar haar trappers keek. We lagen bijna op de grond. Samen met haar broertje wat achterop zat.

Mijn uitbrander floept er zo uit. Dat komt doordat ik schrik en we bijna met z’n drieën waren gevallen.

Op dit moment vind ik dat ze goed moet weten dat wat ze doet gevaarlijk is voor zichzelf en anderen om haar heen.

Dinsdagavond 17:08; voeding

“Nee!” en onze zoon draait tegelijkertijd zijn hoofd de andere kant op. We zitten aan tafel en de grote pan met boerenkool staat te pronken.

Onze zoon vindt het prima dat deze pan daar mooi staat te zijn, alleen de inhoud hoeft hij niet.

We praten als Brugman, maar zijn lippen houdt hij stijf op elkaar. Je kent het vast wel.

Wij vinden dat hij in ieder geval wat moet proeven. En als hij een toetje wil, dan moet hij zijn bordje leeg eten. Dit is nogal lastig aan zijn verstand te krijgen, maar we blijven volhouden.

Op een gegeven moment geeft hij toe en neemt hij een hap. “Prrooeeestj”, hoor ik naast mij.

Op dat moment zie ik de boerenkool met speeksel over de tafel spetteren. Ik schuif hem van tafel en roep: “Ga daar maar eens nadenken over je gedrag, meneer.”

Na 30 seconden schuif ik hem aan tafel: “Je zat daar omdat je je eten uittuft. Zeg sorry mama”.

Hij verontschuldigt zich en geeft me een knuffel.

We laten zijn bordje staan en als hij wil eten, dan mag hij het doen. Wij schenken er geen aandacht meer aan.

Uiteindelijk komt het pak yoghurt op tafel staan en ligt het bordje van de kleine man nog vol met boerenkool. Geen toetje voor hem.

Hij huilt. Ik geef nogmaals aan dat wanneer hij zijn bord leeg eet, hij ook toetje mag. Hij trekt zijn hoofd weg. “Dat is ook goed, vent.”

Na een minuutje houdt hij op met zijn huilbui.

Onze kinderen mogen één gerecht op het lijstje zetten wat ze niet willen eten. Als dat gerecht op tafel komt dan mogen onze kinderen iets anders eten. Bijvoorbeeld een boterham met kaas.

Alle andere gerechten dienen gewoon gegeten te worden om daarna het toetje te nuttigen.

Onze dochters van 7 & 5 jaar eten nu altijd hun bord leeg en ik hoop dat onze peuter dit ook snel gaat doen. Scheelt mij weer wat boerenkoolspetters.

Dinsdagavond 19:14; bonken

Bonk, bonk, bonk, bonk! Het is het geluid wat onze zoon maakt terwijl hij met zijn hoofd tegen zijn bed aan bonkt. Het is om kriegel van te worden.

Eerst was de zijkant van zijn bed de klos, omdat hij er met zijn tanden schuurde. En nu is het hoofdbord van zijn bedje de sjaak.

Elke dag lopen we zo’n acht keer naar boven om hem weer neer te leggen. We lopen zijn kamer in en leggen hem weer op zijn rug. Na een minuut klinkt het gebonk weer.

En nogmaals leggen we hem neer zonder iets tegen hem te zeggen. Onze irritatie groeit met elke bonk. Vaak kijk ik het Jeugdjournaal met onze dochter en dan wordt het weer onderbroken doordat meneer weer bonkt.

Op een gegeven moment sta ik onder aan de trap: “En nou is het genoeg, liggen jongeman!” En ik gok dat het hard genoeg is dat ik boven de TV van de buren uitkom.

Na nog tweemaal naar boven zijn geweest is het zo rond 19:45 afgelopen.

Het is vervelend voor ons, maar zeker ook voor hem. Want ik kan me niet voorstellen dat het geen pijn doet. Ik hoop maar dat het gauw stopt.

Dinsdagavond 19:54; kleding

Op het moment van schrijven heb ik op mijn internet tabblad de website van een kledingwinkel online staan.

Onze dochter is enorm gegroeid en heeft nieuwe jurkjes en korte broeken nodig. We hebben samen gespeurd en een mooie collectie samengesteld.

Onze 7-jarige dame is dol op dolfijnen en uiteraard zijn we op kledingstukken van dolfijnen gestuit. Zo hebben we een jurk en korte broek met dolfijntjes in ons digitale winkelwagentje gestopt.

En nu komt het: we kwamen ook een dolfijnen T-shirt tegen. Niet zomaar een dolfijnen T-shirt, maar een pailletten T-shirt. Ze is er verliefd op geworden.

En ik twijfel. Ga ik haar dit T-shirt ook geven? Want ze heeft genoeg T-shirts en op haar jurkje en korte broek heeft ze ook al dolfijnen. Ik twijfel nog even door, want dit blog is nog niet af.

Aan het einde lees je mijn besluit. Ga ik minder leuk opvoeden of zwicht ik voor haar vlinders in de buik van dit T-shirt.

Dinsdagavond 20:01; slapen

“Mam, ik kan niet snel in slaap vallen. Al twee dagen niet”, komt mijn dochter mij vertellen. “Ja, dame. Je bent net vijf minuten aan het proberen om de slaap te vatten.

Daarvoor heb je tot 19:55 mogen lezen.” Ze kijkt me enigszins teleurgesteld aan. “Nou, hop naar boven meisje.” Ik krijg nog een warme knuffel en ze gaat naar boven.

Grenzen

Soms is ook mijn kookpunt bereikt. Ik schiet weleens uit mijn slof zonder dat ik dat wil, zoals je hebt kunnen lezen.

Als ik vind dat ik onterecht uit mijn slof ben geschoten dan ben ik de eerste die mijn excuses aanbied. Zo leer ik ze dat iedereen fouten kan maken en dit ook mag.

Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat kinderen grenzen nodig hebben. En vaak probeer ik dat op een vriendelijke manier door het bijvoorbeeld uit te leggen. En soms zijn er ook momenten dat ik duidelijker moet zijn en mijn stem verhef.

Ook opvoedmoe?

Laat me eens weten hoe jouw dinsdag eruit ziet? Voed jij dan ook weleens minder leuk op? Ps. Het dolfijnenshirtje is nog steeds te koop. Hij zit niet in ons winkelmandje.

Moederschap

Author
Recent Posts

Anita Schokker

Blogger at Mama in de val

Anita is een trotse mama van drie fantastische kinderen, van 7, 4 en 1 jaar oud. Haar dagen zijn gevuld met avonturen en knuffels, en ze geniet van elke fase, wetende dat het over een jaar weer helemaal anders zal zijn.

In 2017 ontdekte Anita haar passie voor schrijven, een uitlaatklep die haar in staat stelt de vele facetten van haar leven als moeder met epilepsie te verkennen.

Met een mix van inspiratie, humor, eerlijkheid en een vleugje directheid deelt ze haar belevenissen op een manier die zowel herkenbaar als uniek is.

Latest posts by Anita Schokker (see all)