Soms lijkt het alsof kinderen steeds meer verwend worden, dat het allemaal kleine prinsjes en prinsesjes zijn die het beste van het beste moeten hebben. Ik vraag me echter af of er niet meer aan de hand is en hier achter steekt.
Soms wordt het ook wel gegooid op de ouders; dat die hard werken en weinig tijd hebben en daarom maar hun kind verwennen in de spaarzame tijd die er wel over is. En dat ze, omdat ze zich schuldig voelen dat ze werken en zo weinig tijd hebben daarom maar alles voor hun kind willen kopen.
Er niet bij horen
Er niet bij horen, is wat anders dan het gevoel om buitengesloten te worden. Je wil natuurlijk dat je kind zoveel mogelijk mee komt op school, en niet buiten de boot valt. Want dat is toch dat moeder- (of vader)gevoel in je; je wilt je kind zoveel mogelijk beschermen.
Ook als je er zelf niet bij bent, dus doe je er alles voor om ervoor te zorgen dat je kind niet buiten de boot valt.
Want iedereen weet; kinderen kunnen heel eerlijk en soms ook best gemeen zijn, zelfs als ze dat zo niet bedoelen. En dat geldt niet alleen voor kinderen, sommige ouders kunnen er ook wat van.
Zo ben ik erg blij dat ik niet in Amsterdam-Zuid woon waar de kinderen bepaalde kleding aan moeten of je als ouder in een bepaalde auto moet rijden omdat ze er anders buiten vallen.
Maar ook dan krijg je ermee te maken; zo kreeg ik zelf te horen dat een andere moeder het raar vond dat mijn kind nog geen eigen telefoon had (8 jaar), want haar dochter had er ‘allang’ een.
Meegaan met rages
Dus als iedereen met een nieuwe Huggy Wuggy knuffel rondloopt, koop jij er natuurlijk ook een voor je kind. Ook al vind je ze verschrikkelijk, stel je voor dat je kind de enige is die er geen heeft.
Dat is natuurlijk ook de manier waarop rages ontstaan; een begint er mee, een ander ziet het, wil het ook hebben, krijgt het, en voor je het weet heeft de halve klas het.
Vaak zijn die speelgoedtrends, zoals de fidget spinners of de octoknuffels, of daarvoor de regenboogtouwtjes, ook niet heel duur en vind je ze op een gegeven moment overal zodat je er niet meer omheen kan.
Gelukkig maar, want de Tamagotchi, of de Furby die iedereen leek te hebben toen ik op de middelbare school zat, waren een stuk duurder. En daar moest ik ook zelf voor sparen.
Maar het gaat verder
Maar het gaat verder dan alleen maar meegaan met de laatste rages; soms krijg je ook te maken met dat andere kinderen iets mogen wat jij nog niet zo ziet zitten.
Denk bijvoorbeeld over na schooltijd op het schoolplein spelen en dan alleen naar huis fietsen. Misschien woon je wel wat verder weg, of moet je een straat oversteken.
Maar als je kind begint met “die mag na schooltijd ook alleen spelen en naar huis” moet je wel heel stevig in je schoenen staan als je daar niet in mee wilt gaan.
Want je wilt natuurlijk wel dat je kind vriendjes heeft op school, en wie weet wat er gebeurt als je kind niet mag spelen.
Wanneer eigen telefoon?
En dan heb je natuurlijk nog de telefoon; tegenwoordig zijn er kinderen die 7/8 jaar jaar zijn als ze een telefoon krijgen en daar trots over vertellen op school. Iets waar jij nog lang niet aan toe bent voor je eigen kind. Of wie weet heb je wel andere afspraken gemaakt.
Bijvoorbeeld als het naar de middelbare school gaat, naar groep 8, of een bepaalde leeftijd heeft bereikt.
Echter zodra er appgroepjes ontstaan en kinderen dus ook buiten school met elkaar contact hebben of op TikTok / Instagram zitten, gaat het verder dan wel of geen telefoon hebben.
Zelfs al heeft Instagram een minimumleeftijd van 13 jaar. Je wilt niet dat je kind er buiten valt.
Dus waar leg jij de grens? In hoeverre ga jij mee om te voorkomen dat je kind er buiten valt?
- 25 Gezonde gerechten voor tieners en pubers - 7 October 2024
- Ontspanning voor moeders; tips om even bij te komen - 7 October 2024
- Sweetest Day: Een dag van romantiek en vriendelijkheid - 6 October 2024