Ik ben 2 en ik zeg nee; terrible two fase bij dreumes

Het is een fase (en soms echt verschrikkelijk vermoeiend en irritant, maar het is een fase).

Ik heb nooit geweten dat ‘nee’ op zoveel verschillende manieren kan worden uitgestoten. Het kan boos, woedend, furieus, giftig, kwaad, gefrustreerd, geïrriteerd, krijsend, gillend, huilend, schreeuwend worden uitgesproken. En dan ben ik er vast nog een paar vergeten… Het komt allemaal door de peuterfase waarin zoonlief zich bevindt.

Bij die fase past veel ontkenning, veel driftbuien en veel ontdekken van de wereld en mams daarbij zo hard treiteren totdat ze op de kop in de container hangt omdat dat de enige plek nog is waar ze stilte kan ervaren. ‘Hij doet het niet expres, hij weet even niks anders’ is mijn nieuwe mantra geworden.

Het voordeel van een fase is ook dat het voorbij gaat. Dat weet ik uit ervaring van de nee-fase van mijn oudste kind.

Van die periode kan ik me echter ook nog heel goed herinneren dat wanneer je middenin die fase zit, je heel graag wil weten wanneer die fase dan precies ophoudt. Zeg maar op de dag en tijdstip nauwkeurig. En dat weet helaas niemand.

Inhoud toon

Het peuterbrein

Er is een reden dat mijn kind zich zo gedraagt (goddank het ligt niet aan mij). Hij is zijn wereld aan het ontdekken en grenzen aan het verkennen. Het punt is dat zijn wereld nog vrij klein is, kleiner dan hij eigenlijk zou willen.

Hij denkt dat hij daar invloed op heeft, maar dat is niet zo. En accepteren dat er grenzen zitten aan zijn kunnen, dat is best lastig.

Als ik me bedenk hoeveel ik tegenwoordig graag zou willen en wat ik ook daadwerkelijk kan, dan zit daar best een contrast tussen. Nu ben ik in staat dat te bedenken en kan ik mijn teleurstelling goed kanaliseren.

Dat zorgt ervoor dat ik niet hoofdbonkend en schoppend op de grond ga liggen. Daar heb ik dan ook wel 33 jaar over gedaan. Hoe kan ik dan van zoonlief verwachten dat hij dat op zijn bijna 2 ook al kan?

Daarnaast werkt zijn linkerhersenhelft nog niet goed samen met zijn rechterhersenhelft. En laat het nou net zo zijn dat de linkerkant verantwoordelijk is voor het logisch nadenken en de rechterkant voor de emoties.

Rechts overheerst nog op die leeftijd, dus de emotie regeert. En het enige medicijn is tijd, want na verloop van tijd gaan bij de meesten de hersenhelften samenwerken en is er beter te communiceren met je kleine.

Tot die tijd is het vooral wat begrip tonen voor het feit dat de rechterhersenhelft regeert. Het echte communiceren komt heus!

Zelluf doen!

Ik heb ooit gelezen dat zelfs de meeste bekwame ouder een driftbui niet kan voorkomen. Dat geeft de burger moed.

Je kind tegemoet komen in zijn wens naar zelfstandigheid en controle kan de driftbui wellicht wat verzachten. Het is aan jou om te bepalen wat jij denkt wat je kind aankan. Dat betekent dat je soms gewoon moet uitproberen of hij iets aankan of niet.

Natuurlijk gaat dat soms mis. En dan moet je puinruimen. Maar, het moment dat het dan wel lukt, mag de vlag uit. Kind trots, jij trots, daar proosten we op.

Ik ben 2 en ik zeg nee; terrible two fase bij dreumes - Mamaliefde

Tips terrible two fase

Stel grenzen en wees consequent

En vooral dat laatste is verschrikkelijk wanneer hij een kwartier lang huilt (of in elk geval zo’n soort geluid produceert wat daarvoor door kan gaan).

Als ik namelijk weet dat hij stil wordt van autokijken (wat hij intussen vanaf 7 uur vanochtend roept), dan mag hij van mijn toch voor de wettelijke tv-tijd (16.30) autokijken.

Ik ben ook maar een mens, die soms stilte om zich heen wil. In de kern ben ik het wel eens met de stelling, dat wel. Het is belangrijk dat hij weet wat mag en wat niet mag, zodat hij zelf later ook goed grenzen kan stellen. Maar man o man.

Verdragen, accepteren en weer door

Ze verkopen tegenwoordig best heel goede oordoppen die het geluid goed kunnen dempen. Aan de buitenkant zijn ze vrijwel onzichtbaar, dus niemand die het opvalt dat jij het draaglijk probeert te houden op die manier.

We hebben ook wel eens overwogen om de kelder op te knappen en geluiddicht te maken. Maar ja zul je zien, zijn we klaar met klussen, is hij intussen vier geworden en is de ‘nee-fase’ alweer over.

Geef hem keuzes

De peuter ontdekt dat hij een wil heeft en dat wanneer hij protesteert er een klankbord is. Reuze interessant natuurlijk. Want als A kan, zou B dan ook kunnen? Zo werkt het peuterbrein nou eenmaal.

Dat betekent dus ook wanneer je graag wil dat hij zijn schoenen aantrekt de kans heel reëel is dat hij, je raadt het misschien al, nee zegt.

Probeer eens hem te laten kiezen tussen twee paar schoenen. Dan is het best mogelijk dat het ineens veel minder een strijd wordt omdat hij zelf mag kiezen. Te gek! Er zijn natuurlijk altijd van die uitzonderingen waarbij het een keiharde nee blijft. Blijven ademen is dan de enige remedie.

Afleiden

‘Kijk eens daar, dat is een mooie auto. Dat lijkt wel de auto van papa’. En weg is de driftbui van mijn zoon. Nou ja, soms dan. Het klopt dat afleiden af en toe helpt, het ligt er wel aan in welke fase van de driftbui mijn zoon zich bevindt.

Als hij er eenmaal echt lekker in zit, met een rood aangelopen gezicht en krijsend van woede, dan kan ik in een olifantenkostuum met een tamboerijn door de kamer paraderen, hooguit wordt hij er nog bozer van.

Dan ligt het óf aan mijn kostuum, óf aan zijn bui. Daar ben ik nog niet helemaal achter. Echter in het beginstadium van de driftbui wil hij zich inderdaad nog wel eens laten afleiden.

Zeg iets vaker ja

Dit staat een beetje haaks op punt 1, maar werkt wel. Soms heb ik al ‘nee’ gezegd en ben ik in een strijd verwikkeld geraakt terwijl het eigenlijk niet echt een issue is. Iets met ‘pick your battles’.

Of verbiedt niet meteen iets, maar geef aan dat je snapt dat hij het leuk vindt om te doen, maar dat jij nog iets veel leukers weet. Want heb je al gezien dat deze auto een mooi geluidje maakt?

Tot slot; reken overal wat extra tijd voor. Gemiddeld zo’n 10 minuten per kind. Dan zit je niet zo op hete kolen als er een strijd wordt opgestart. Desnoods kun je er zelfs even bij gaan zitten. Jij minder stress, je kind voelt dat aan, dimt sneller in en jullie zijn in een mum van tijd weer de beste vrienden.

Peuterpubertijd

Author
Recent Posts

Loes van 't Hooft

Ik ben moeder (35)van 2 kinderen in de leeftijd van heel ondeugend en een beetje ondeugend.
Daarnaast werk ik als verpleegkundige in de psychiatrie.
Ik neem het moederschap met een vette knipoog, dikke glimlach en een flinke korrel zout.

Latest posts by Loes van 't Hooft (see all)