Gisteravond was het zover; het nieuwe tv-programma; het geheime leven van een 4-jarige. Aangezien onze oudste vier is, en de ander eind dit jaar vier wordt, was ik wel erg nieuwsgierig. Is toch een beetje een kijkje in hoe het leven gaat op school als ze met leeftijdsgenootjes zijn en jij er niet bij bent.
Per aflevering (van de in totaal 6 afleveringen) komt er een groepje van 8 kinderen bij elkaar op een zonnige plek met grote binnen- en buitenruimte die volgehangen zijn met camera’s en de kinderen dragen een microfoontje. Voor de kinderen is het een dag heerlijk spelen en ontdekken.
Onder begeleiding van een ‘juf en meester’. Het is een pedagogisch en sociaal experiment met commentaar dat wordt verzorgd door Steven Pont, ontwikkelingspsycholoog en Minchenu Maduro?
Er is wel duidelijk iets geweest van een casting, het zijn allemaal ‘bijdehante’ kinderen die zich goed kunnen uitdrukken in taal en voor zichzelf weten op te komen. In de twee filmpjes over de thuissituatie blijkt ook dat dit de jongste kinderen zijn dus wel wat gewend zijn.
Bij de samenstelling van de groep is er rekening gehouden met de achtergrond zodat het een gemêleerd gezelschap is uit alle windrichtingen en economische achtergronden. Gedurende de dag zijn er momenten dat ze spelen onder begeleiding, zonder begeleiding en een tweetal ‘experimenten’.
Naast het spel onder begeleiding, zijn er ook momenten dat er geen begeleiding aanwezig is. Het is bijzonder om te zien welke rollen er dan in de groepsdynamiek optreden en welke ‘regels’ er dan gelden. Ze zien elkaar voor het eerst dus ze kunnen nog geen gezamenlijke afspraken hebben.
Het is bijzonder om te zien hoe ze elkaar helpen, speelgoed verdelen etc.
In het commentaar worden bepaalde gevoelens / vetes uitvergroot. Er worden dingen gezien waarvan ik me afvraag of ze nu dingen willen zien. Natuurlijk zien wij slechts fragmenten als kijkers en zien zij de gehele situatie en vanuit verschillende standpunten.
Een deel wordt ook wel heel erg geprojecteerd op volwassenen. De commentator weet het ook wel extra in perspectief te zetten.
Zo hebben ze het op een gegeven moment over dat een kind een ander negeert om haar zin te krijgen, terwijl het kind eerder niet goed weet hoe ze moet reageren. En daarom inderdaad kiest om zich op iets anders te richten.
Heel bijzonder vond ik het stukje wat volgde op een dood vogeltje dat ze vonden in de tuin. De kinderen doen de ontdekking, halen er de juf en meester bij. Ze kiezen er samen voor om het vogeltje te begraven waarbij het abstracte van het doodgaan centraal staat.
De dood is natuurlijk nog erg lastig om te beseffen, ze verwachten dat het vogeltje zuurstof nodig heeft en dan weer tot leven kan komen. Alsof het een sprookje is.
Tijdens het kringgesprek is het opvallend wat ze allemaal ‘weten’, zo hebben ze het een stukje over de hemel. Kinderen krijgen toch meer mee dan je zou verwachten van bepaalde situaties en kunnen je daarmee positief verrassen.
Bij het eerste experiment doen de kinderen een wedstrijdje waarbij er door samen te werken een emmer gevuld moet worden. Bij een wedstrijdje zijn er natuurlijk winnaars en verliezers. Stiekem wel gemeen om de winnaars te belonen met chocolade en de verliezers niets krijgen.
Gelukkig is er wel iemand die zich opwerpt om te delen zodat iedereen iets heeft. Dit zou veelbelovend zijn voor diens toekomst; deze vaardigheid door op de lange termijn te denken zou hij later succesvoller zijn.
Halverwege het programma wordt er een test gedaan waarbij er cadeautjes verdeeld mogen worden. Je mag iets pakken en aan een ander geven. Opvallend dat er meteen geroepen wordt wat iemand wil en hij als eerste ook zijn zin krijgt.
Of dat er cadeautjes niet geaccepteerd worden omdat ze liever iets anders willen hebben. Zoals jongens absoluut geen meisjeskroon willen. Na afloop mag er zonder begeleiding geruild worden zodat iedereen een leuk speelgoedje heeft. Dat is stiekem toch wel erg lastig.
Toch is het wel enorm schattig om te zien. Er zijn zo van die herkenbare momenten. Zoals ‘Ik ga het zeggen hoor…’ Of hoe belangrijk vriendschap is op die leeftijd. Het ergens bij willen horen en het ontwikkelen van zelfvertrouwen.
Het hoeft nog niet eens echt samen spelen te zijn, maar naast elkaar met hetzelfde. Aan het einde wordt er afscheid genomen van de nieuwe vriendschappen die zijn ontstaan. Dat is toch wel het opmerkelijkste van die leeftijd; de behoefte aan vrienden en hoe makkelijk die gemaakt kunnen worden. Echte ‘vijanden’ hebben ze nog niet.
Uitzending gemist?
Heb je de aflevering gemist, of wil je hem nog een keer kijken? Via NLZiet kan je dit programma terug kijken.
Hebben jullie ook gekeken?
Met een achtergrond als pedagoge is Linda goed thuis in de theoretische aspecten van het ouderschap. Toch erkent ze dat in de praktijk, als moeder, de dingen soms net iets anders uitpakken. Daarnaast heeft ze een zwak voor kwalitatief speelgoed.
Linda heeft een passie voor reizen en ontdekt graag nieuwe plekken en probeert de vele werkuren te balanceren door kostbare quality time door te brengen met haar gezin.
Het zijn deze persoonlijke ervaringen die haar inspireren om te schrijven, en daarom behoren gezinsgerelateerde onderwerpen tot haar favorieten. Spontane acties schuwt ze niet; Linda staat altijd open voor een beetje avontuur.
- 15 Candy kebab traktatie ideeën; snoep op een stokje - 19 April 2024
- Ontspanningsoefeningen voor kinderen - 18 April 2024
- Waarom het goed is om samen aan tafel te eten als gezin - 15 April 2024
Ik heb het ook gezien. Leuk programma en ook erg bijzonder inderdaad om te zien hoe kinderen bepaalde situaties zelf oplossen en afhandelen. Zo vond ik het bijzonder om te zien hoe Boris als leider werd gezien en hij er vervolgens bij conflicten bij werd gehaald om die op te lossen. En hij deed dat ook nog eens zonder er zijn hand voor om te draaien. Dat belooft wat voor de toekomst :) Ik kijk al uit naar volgende week.