Skip to Content

Hellp syndroom ervaringen & klachten na bevalling prematuur baby 32 weken

Hellp syndroom ervaringen & klachten na bevalling prematuur baby 32 weken

 Hellp; Ik besloot pas vrij laat in mijn leven dat ik toch eigenlijk wel heel graag moeder wilde worden. Hoewel het vroeger, voordat ik mijn man leerde kennen, nooit een vraag was. Ik wilde moeder worden en het liefst zo rond m’n 30ste. Dat vond ik een mooie leeftijd. Ik leerde mijn man kennen toen ik net geen 26 was en omdat hij al 2 kinderen had uit een eerder huwelijk stond hij niet heel erg te springen om nogmaals vader te worden.

Maar, zei hij, als jij het heel zeker weet, dan wil ik jou hierin niets in de weg leggen. Het krijgen van een kind is een fundamenteel iets. Zeker voor een vrouw. Helemaal als er ook nog complicaties ontstaan zoals prematuur bevallen of als er sprake is van Hellp syndroom.

Kinderwens

Pas toen ik 37 zou worden, wist ik het zeker. Ik wilde moeder worden. Ik wilde zo’n belangrijke ervaring in een vrouwenleven niet missen. Of ik een goede zou worden, daar had ik geen idee van. Vast wel, of misschien ook niet.

Maar de keuze voor een kind maakte ik uit puur egoïstische redenen. Ik wilde zwanger zijn, een kind krijgen, borstvoeding geven, moeder worden. Alleen die bevalling…daar zag ik, al vanaf het moment dat de beslissing genomen was, als een berg tegenop. En toen was ik nog niet eens zwanger, kun je nagaan.

Zwanger zonder problemen

Nog geen 6 maanden later was ik inderdaad zwanger. Ik was in de zevende hemel. Mijn zwangerschap verliep uitstekend. Ik voelde me bijzonder, had geen noemenswaardige kwaaltjes en had een prachtige buik. Maar rond de 25 weken begon ik vocht vast te houden.

Nou ja, hoort erbij, denk je dan. Voeteneinde van je bed een beetje omhoog en dat hielp eerlijk gezegd ook wel. Maar die enkels werden na een paar weken alleen maar dikker. Laarzen kon ik niet meer aan, gympen nog wel.

Eerste signalen bij 29 weken

Bij 29 weken zwangerschap kreeg ik aanvallen van pijn tussen en onder mijn schouderbladen. Dat was alleen ’s nachts. Overgeven kwam daar ook bij. Vreemd dacht ik. Maar ja, de baby lag nog steeds erg hoog en logisch dat je daar last van krijgt…toch???

En na zo’n nachtje in bad liggen en overgeven, ging het vaak de dag erna weer goed. Ik had het wel tegen wat mensen verteld, maar er gingen geen alarmbellen rinkelen. Ook niet bij de verloskundige toen ik vertelde dat ik die pijnen had en nachtenlang in bad lag en moest overgeven. Bloeddruk was goed, urine ook, dus ja vervelend, maar hoort erbij.

De aanvallen werden steeds frequenter. Niet zo één keer in de week, maar bijna om de 2 dagen. Het weekend voor mijn 38e verjaardag (ik zou woensdag 2 april jarig zijn) vierde ik mijn verjaardag. Het was een drukke zaterdag geweest.

Boodschappen doen, huis opruimen, hapjes maken. Gewoon teveel gedaan, dacht ik, toen ik weer pijn kreeg die avond. De pijn werd dusdanig erg, dat ik er krom van liep. Een vriendin van ons heeft mijn man laten beloven dat als het op zondag nog altijd zo erg was dat we dan naar de dokter zouden gaan.

Pre-eclampsie; zwangerschapsvergiftiging

Het werd alleen maar erger. Ik kon amper nog ademhalen. Mijn man lag nog te slapen en ik besloot die ochtend na een nacht van afzien toch maar de huisartsenpost te bellen. “Ik ben bijna 32 weken zwanger en ik heb heel erg pijn in mijn rug, ik denk mijn longen of zo”, zei ik tegen de assistente. Ik kon meteen komen.

Bloeddruk werd gemeten, urinetest gedaan en ik moest linea recta door naar het ziekenhuis. Ik had pre-eclampsie ofwel zwangerschapsvergiftiging. We schrokken ons uiteraard te pletter. Een nachtje in het ziekenhuis had de weekenddokter gezegd.

Bah, dat was echt balen. Maar al snel werd duidelijk dat het geen nachtje zou worden. Ik zou de rest van mijn zwangerschap uit moeten liggen in het ziekenhuis en als ik geluk had, dan zou dat 7 weken zijn, zo vertelde de gynaecoloog. 7 weken!?! De paniek sloeg bij mij toe.

HELLP-syndroom; bevallen bij 32 weken

Maar die 7 weken heb ik nooit gered. Nog geen 3 dagen hield ik het vol. Dinsdag op woensdagnacht was het weer raak. Helse pijn en overgeven. Trut die ik was… ik heb niets gezegd tegen de nachtverpleging.

Maar na het bloedprikken ’s ochtends en het opmeten van de bloeddruk werd al snel duidelijk dat mijn pre-eclampsie was veranderd in HELLP-syndroom. Ik zou die dag via een keizersnede bevallen van mijn dochter. Op mijn 38e verjaardag!

Nu kan ik haar geboorte als een mooi verjaardagscadeau zien, maar op dat moment was ik alleen maar heel erg bang. Ik wist ook wel dat 8 weken te vroeg bevallen niet goed zou zijn voor mijn baby. Dat het ontzettend spannend zou worden. Dat ik haar zelfs zou kunnen verliezen.

Toen ik haar 3 dagen na de bevalling eindelijk voor het eerst vast mocht houden, wist ik het zeker. Ik ben moeder en ik zou een verdomd goede worden ook. Dit mooie meisje, mijn dochter, zouden ze me niet meer afpakken.

Hellp syndroom

HELLP-syndroom is een zeldzame, maar ernstige complicatie die soms optreedt tijdens de zwangerschap. Het acroniem “HELLP” staat voor Hemolyse (afbraak van rode bloedcellen), Elevated Liver enzymes (verhoogde leverenzymen) en Low Platelet count (verlaagd aantal bloedplaatjes). Het syndroom treedt meestal op in de derde trimester van de zwangerschap, maar kan ook vóór de bevalling voorkomen. Het wordt beschouwd als een ernstige vorm van pre-eclampsie, een aandoening die gekenmerkt wordt door hoge bloeddruk en schade aan organen zoals de lever en nieren.

Hoe ik het HELLP syndroom, mijn bevalling en de tijd dat mijn baby in het ziekenhuis moest verblijven, heb ervaren, kun je lezen op mijn eigen blog. Esmée heeft een platform voor moeders met jonge kinderen met de leukste webshops. Ze blogt op Website 4 Mama met 7 andere vrouwen over uiteenlopende onderwerpen.

Omschrijving van de afbeelding

Floortje
  1. Laura says:

    Heftig verhaal. Mijn tante heeft ook het HELLP syndroom gehad maar beviel zo vroeg dat haar dochtertje het niet overleefd heeft. Ik ben zelf ook te vroeg bevallen, niet zo vroeg als jij en ook niet omdat ik HELLP had. Mijn vliezen waren gebroken met 35 weken en toen moest mijn dochter geboren worden.

  2. marjon says:

    Wat naar dat je zo ziek was en in het begin geen alarm bellen gingen rinkelen. Maar vaak weet je bij een 1e kindje ook niet wat je ervan moet verwachten. Je denkt vaak ” het hoort zo”. Ik ben ook bevallen met 30w6d. Iets anders verhaal dan bij jou, maar ook onverwachts eigenlijk omdat er in eerste instantie niks aan de hand leek. En nu een gezonde 5 jarige dochter alweer ;)

  3. Esmée says:

    Wat leuk om mijn verhaal zo bij een ander op haar blog te zien. En dan die foto…ik krijg er altijd weer een heel warm gevoel van en tranen in mijn ogen. Heftig moment was dat. Alvast bedankt voor jullie reacties. Die doen mij altijd goed.
    XX
    Esmée

  4. Miranda says:

    Jeetje wat een heftig verhaal! Wat naar dat de symptomen zo over het hoofd zijn gezien.

Comments are closed.