Skip to Content

10 stiekeme mamamomenten

10 stiekeme mamamomenten

Zojuist hebben wij het geheim der geheimen onthuld aan onze dochter van 7 jaar. Sinterklaas bestaat niet. Als er iets stiekems is, dan zijn het wel de Sinterklaasgeheimpjes.

Stiekem ’s avonds de schoen vullen, cadeautjes kopen, de boel op z’n kop zetten als “Rommelpiet”. Ik zag erg op tegen dit moment.

En het gezegde van mijn moeder bleek weer waar te zijn: “Hetgeen waar je het meeste tegenop ziet, valt altijd mee.” En ja hoor, ze had weer gelijk. “Oh mama, dat is geen stom geheim hoor.”

Ze vindt het reuze interessant dat ze in november mee mag om cadeautjes uit te zoeken voor haar zusje en broertje. Om af en toe naar ons te knipogen als wij het Sinterklaasjournaal kijken. Ze wordt groot. En welke stiekeme momenten hebben wij nog meer?

Stiekem koekje uit de trommel

Het welbekende koekje uit de koekjestrommel. Wie is er niet schuldig aan? Ik loop voordat ik de kinderen uit school ga halen, stiekem al even langs de trommel om daar al mijn eerste chocoladekoekje te eten.

Als we dan met z’n allen thuis zijn, dan schenk ik drinken in en pak de trommel. Met mijn pokerface grabbel ik er een koekje uit, zonder dat zij ook maar iets argwaan krijgen dat ik al eerder deze dag in de trommel graaide.

En alsof ik niet al genoeg koekjes heb gegeten, pak ik er ook nog weleens één als zij in de kamer spelen en ik zogenaamd de drinkbekers op het aanrecht zet. Ik maak extra hard geluid, zodat hun oortjes niet horen dat de trommel opengaat.

Helaas lukt het me niet altijd. Vind je het ook niet bijzonder dat ze een zacht geluid als het openen van een trommel direct horen. Maar als je aan tafel zegt: “Ga eens recht zitten.”

Dan moet je dit altijd een tweede keer zeggen, omdat ze het niet gehoord hebben. Of doen alsof ze het niet gehoord hebben. Dat laat ik maar in het midden.

Een half uur beeldschermtijd is voldoende

Onze kinderen mogen niet eindeloos televisie kijken. Ze mogen per dag een half uur televisie kijken. En natuurlijk mogen ze ook weleens iets langer televisie kijken. Maar een half uur is de richtlijn.

Nu heb ik tegenwoordig een app die bijhoudt hoeveel uur ik op mijn mobiel zit. Schrikbarend veel langer dan een half uur. Het voelt gek. Ik predik dat een half uur beeldscherm meer dan genoeg is.

En zelf houd ik mij er niet aan. Een tegenvaller. Ja, echt. Ik wil minderen in mijn beeldschermtijd. Het is een verslaving. Vandaar ook de eerste stap door deze app te installeren. Zo krijg ik inzicht in mijn beeldschermgebruik.

De televisie gebruiken

Kleien, puzzelen, voorlezen, dansen, kopjes thee met wortelsoep drinken. Na anderhalf uur samen spelen, heb ik het wel even gezien en wil ik graag even iets doen als volwassene.

En dan heb ik het niet over stofzuigen, want dat lukt me nog wel zonder dat mijn aandacht wordt gevraagd.

Ik bedoel ongestoord zelf een tijdschrift of boek lezen, Facebooken, speuren op Marktplaats. Dus dan gaat die televisie weleens aan, zodat zij ook blijven zitten en ik even mijn rust kan pakken. Televisiemisbruik. Ik weet het.

Prachtige tekeningen zo de papierbak in gooien

Ze komt uit school rennen met een pak papier in haar handen. Tekeningen, kleurplaten, knutselwerkjes, schriften. Noem maar op.

Ik vind het leuk om te bekijken en de vorderingen te zien. Maar om die tekening van een poppetje met een hoofd en benen nou voor altijd aan de muur te laten hangen. Dat gaat me te ver.

Af en toe pik ik er een tekening tussenuit en stop deze in hun map. De rest wordt naar de papierbak gebracht.

De smarties opeten die zij van opa en oma hebben gehad

Na elk bezoek krijgen onze kinderen een snoepje mee van opa en oma. En gelukkig voor hen, komen we daar ongeveer eens in de twee weken.

De snoeptrommel wordt dus vanzelf gevuld door opa en oma zonder dat ik er een cent voor neer moet leggen. En er zitten soms lekkere snoepjes bij, waar ik heerlijke herinneringen aan heb van de tijd toen ik nog een kind was.

En ja, ik kan er dan niets aan doen. Want het lijkt alsof die smarties mij roepen vanuit de trommel. Sorry dochterlief, ik beroep mij op mijn zwijgrecht.

Cadeau van Sinterklaas wegnemen om het vervolgens een half jaar later weer te geven

De hele kamer ligt vol met cadeaupapier en cadeaus. De kinderen weten van gekkigheid niet waar ze mee moeten spelen. De oogleden beginnen al wat zwaarder te worden.

Het is tijd om naar bed te gaan. Hun mooiste cadeau mogen ze mee naar bed nemen en de rest blijft beneden staan.

Althans, dat denken ze. Stiekem haalt moeders wat cadeautjes weg. Ik stop ze op zolder in een doos om het ergens in april tevoorschijn te halen, zodat ze dan ook weer wat nieuws hebben.

Een actie waar ze in eerste instantie niet blij mee zullen zijn als ze erachter komen. Maar waar ze in april blij door de kamer springen met ‘nieuw’ speelgoed waar ze nog niet eerder mee gespeeld hebben.

Ruiken aan hun bed

Elke avond loop ik de slaapkamers van de kinderen binnen voordat ik naar bed ga. De vlinders in mijn buik worden weer even wakker. Wat ben ik toch gezegend met deze dotjes.

Ik beken: ik loop ook de slaapkamers in wanneer ze uit logeren zijn. Ik loop dan naar hun bed en ruik aan hun kussen en dekbed.

Ik ruik hun eigen geurtje en weer dartelen de vlindertjes in mijn buik.

De wekker terugzetten

De wekker van onze dochter loopt vijf minuten voor op de daadwerkelijke tijd.

Zo komt zij vijf minuten later uit bed. En heb ik even een paar minuten langer de tijd om op te starten. Ik ben niet zo’n ochtendmens. Dat is natuurlijk een smoesje van niets.

Alleen scheelt het me weleens een ochtendhumeur. En als dat al met vijf minuten te verhelpen is, dan moet ik daar gewoon voor gaan.

En ik weet ook dat ik mijn wekker vijf minuten voor kan laten lopen, maar dan is de lol er een beetje van af natuurlijk.

Groente verstoppertje spelen

Onze kinderen zijn niet dol op alle groenten die we hen aanbieden. Ze mogen beiden één gerecht kiezen wat ze niet hoeven te eten. Beiden hebben ze ‘boerenkool’ opgeschreven. Jammer, want dat vind ik wel lekker.

Maar niet getreurd, ik eet het nog regelmatig. Onze dochters krijgen dan de kliekjes van de vorige dag of een snee brood met beleg.

Dit betekent dus ook dat ze van al het andere eten hun bordje moeten leegeten. En lang niet alles wat wij maken vinden de meiden lekker.

Dus af en toe spelen er een paar groenten verstoppertje. Zoals champignons gepureerd door de spaghettisaus. Of gepureerde spinazie verpakt in een heerlijke quiche.

Zo leren ze de smaak op een milde manier kennen om vervolgens op te bouwen naar de pure smaak.

Snotneus

En de laatste is misschien wel het meest beschamende geheim. Want wanneer ik net warm geïnstalleerd ben op de bank, komt onze dreumes aanlopen met twee Duploblokjes en een snottebel.

Je weet wel, zo’n één die groter en kleiner wordt op het ritme van zijn adem. Ik heb werkelijk waar geen zin om op te staan. Dus ik besluit om de snottebel weg te vegen met mijn mouw.

Echt ontzettend smerig, maar ik maak mij er soms wel schuldig aan. Die trui gooi ik overigens die avond wel in de was. Om nog een beetje te laten overkomen dat ik een tikkeltje hygiënisch ben.

En nu ga ik stiekempjes Netflixen en genieten van de smarties. Nee, dat streep ik door. Voor hetzelfde geldt lezen mijn dochters het tijdens hun beeldschermtijd.

Moederschap
Anita Schokker