Als kind heb ik eigenlijk maar één echte oma gehad. Beide opa’s waren helaas al overleden en een oma was al te oud en dement om echt goed mee te maken, zij overleed toen ik 4 jaar was dus ook daar heb ik weinig herinneringen aan.
Maar mijn andere oma heb ik wel heel bewust mee mogen maken, ik kwam er graag op visite en ik logeerde er ook graag, zeker als ik wist dat ik dan ook mijn nichtje zou zien waar ik heerlijk mee kon spelen, zo niet dan had ik heimwee en moest mijn vader mij ’s avonds toch maar weer op komen halen.
Dat ik nooit een opa heb gekend, vond ik ook best jammer. Er stonden in de kast een aantal mooie portretfoto’s en ik vroeg geregeld aan mijn moeder hoe ze waren. Dan zei ze ook dat ze het jammer vond dat ik ze nooit heb leren kennen, we zouden een goede klik gehad hebben. Toen ik verkering kreeg met mijn man kreeg ik er (eindelijk) een lieve opa bij.
Ik was ook helemaal weg van hem en vond het zelfs zo’n leukerd dat ik hem acuut aan mijn oma wilde koppelen (haha, de echte romanticus in mij kwam naar boven, op ons verlovingsfeestje had ik hen bewust naast elkaar gepland, maar helaas ze voelden zich “te oud” voor dit soort fratsen).
Oma kwam ook geregeld bij ons thuis, ze bleef dan een paar nachtjes slapen, vierde Kerstmis en oud & nieuw bijna elk jaar. Als oma er was, was het thuis een soort feestje.
Ik genoot van haar verhalen en ze kon als de beste appelpartjes schillen, echt 100% klokhuisvrij zonder scherpe schilletjes aan de partjes en die partjes noemde zij “bootjes”, ze vroeg ook altijd of de appel in ”bootjes” moest.
Magie
Het had iets magisch, alleen als oma er was at ik dus graag een appel. Mijn moeder snapte dat niet, vond het onzin (wat maakt het nu uit wie de appel voor je schilt?) Geen idee, maar als kind vond ik dat wel uitmaken (sorry mam). Deze magie hebben opa’s en oma’s nu eenmaal op hun kleinkinderen.
Zonder dat ze het doorhebben of dit bewust te doen, handelen ze met een soort magie waar niemand anders aan kan komen, en mag komen! Dat is “iets” tussen hen, tussen grootouders en kleinkinderen.
Er is ook een bepaalde (magische) band. Jouw kinderen lijken verdacht veel op jou, op hoe je vroeger was. Opa’s en oma’s zien dat, het wekt herinneringen bij ze op, het brengt hen ook weer even terug in de tijd. Dat wordt vaak als iets positiefs ervaren.
Mede hierdoor kunnen opa’s en oma’s ook zo enorm genieten van de momenten die ze samen met de kleinkinderen doorbrengen.
Leren van elkaar
Als (klein)kind hang je je op aan je ouders, je moet nog zo veel leren van en over de wereld en dat kan alleen geleerd worden van mensen die dicht bij je staan, je vrienden, familie, meesters en juffen op school en vooral je ouders. Die zie je het meest op een dag.
Zij helpen je op weg naar de volwassenheid met raad en daad. En als je eenmaal volwassen bent, dan weet je nog steeds niet alles. Bij elke nieuwe levensfase kun je voor verrassingen komen te staan.
Je blijft hoe dan ook nog graag terugvallen op de (wijze) raad van je ouders. Hier is geen ontkomen aan. Je ouders blijven zeer belangrijk.
Zeker als je zelf ouder wordt, zijn je ouders belangrijker dan ooit. En dan bedoel ik dus ouder in de zin van papa of mama, niet qua leeftijd. Als papa of mama ben je vooral bij je eerste kindje vaak onwennig en misschien wel wat onzeker.
Je vindt het dan extra fijn om zorgen te kunnen delen met mensen die al ervaring gehad hebben bij het opvoeden. Iemand die je gerust kan stellen, die zegt dat de dingen erbij horen en dat het allemaal wel weer goed komt.
En wie kunnen je dit nu beter vertellen dan je ouders? Zij kennen je door en door, weten precies hoe het (opvoeden) moet en hebben in ieder geval al bakken ervaring achter de rug (het is bij jou toch ook gelukt?!)
Rust, regelmaat en reinheid
De drie r’s zijn belangrijk voor iedereen en zeker ook voor pasgeboren baby’s. Met rust, regelmaat en reinheid gaat opvoeden als vanzelf.
Maar jij als kersverse ouder voelt misschien nog weinig rust en door je werk heb je ook niet echt de regelmaat die je misschien zou willen.
Reinheid? Ach morgen weer een dag hoor, maar van uitstel komt afstel. Lastig misschien om alles goed in banen te leiden zodat er een perfecte balans ontstaat tussen deze drie r’s.
Het klinkt zo eenvoudig, maar dat maakt het direct ook zo verdraaid lastig om goed vol te houden. In het begin lukt het je nog wel aardig. Je zit nog lekker thuis zonder de zorgen van het werk, je hebt nog een paar weken verlof en dan kun je de focus houden op jou en je kindje.
Tot zover een overzichtelijk bestaan. Maar dan moet je toch echt weer aan de bak. Je wil daarnaast ook nog met je vriend(inn)en afspreken en sporten, visites afleggen, het huishouden draaien, kortom genoeg ballen om in de lucht te houden.
Er is dan nauwelijks ruimte over voor een spontane actie of een belletje van je baas om in te vallen voor een zieke collega. Tenzij je de hulp in kan zetten van je ouders. Je ouders zijn misschien nog wel in staat om op te passen, om je kind op te vangen.
Het houdt ze jong
Op latere leeftijd is het fijn om nog jong van geest te zijn, het houdt je fris en levendig. Zodra oudere mensen in contact komen met (jonge) kinderen gebeurt er altijd iets wonderlijks.
Heb je wel eens gezien hoe ouderen reageren op een groepje peuters die op bezoek komen in het verzorgingstehuis? Als een bloem die open bloeit bij het voelen van de zon op hun blaadjes zo bloeien ouderen weer op bij het zien van kinderen.
Er prikkelt iets van binnen, het brengt herinneringen naar boven, het stimuleert om te bewegen en te reageren en het maakt blij! Er komt een stralende lach op het gezicht, ogen die weer gaan fonkelen en handen die in elkaar geknepen worden van blijdschap. Hoe dankbaar dit bezoek kan zijn, is onbetaalbaar.
Dit jong houden geldt niet alleen voor bejaarden, maar ook voor ouderen die nog fit en vitaal thuis wonen.
Neem nu bijvoorbeeld mijn buurman. Een stoere 50-plusser, harde werker, ruige man met lang haar en flink wat tattoos op zijn lijf. Niet bepaald het type “ik zit lekker op een bankje in het park” zeg maar.
Maar inmiddels is hij trotse opa, en kleinzoon komt geregeld op bezoek bij opa en oma. Het speeltuintje tussen ons in is dan 2 keer per week zijn domein. Hier leert hij zijn kleinzoon veel wijze lessen.
Hoe je het beste kunt klimmen, waar je op moet letten als je aan de rekken hangt, dat je niet hoger mag klimmen dan opa lang is (en hij is best lang dus het kind mag behoorlijk ver), wat je moet doen als je gevallen bent (kussie erop en klaar, niet piepen hè, das niet nodig hoor) en hoe je het veiligst van een glijbaan af kan glijden.
Trots wil kleinzoon zijn glijkunsten aan oma laten zien en roept haar naar buiten. Oma snelt naar buiten om het tafereel te aanschouwen.
Kleinzoon zegt dat oma ook moet glijden, nee joh dat kan oma toch niet roept ze verschrikt. Wel joh, ik leer het je zegt kleinzoon kordaat. Oma is om en klimt op het rek, bovenaan staat het mannetje haar op te wachten en als ze de reling pakt om te gaan glijden roept hij ineens heel hard “op je kont oma!”
En gierend van het lachen roetsjt oma op haar bips naar beneden.
Ze hebben nog de hele middag de grootste lol samen……en ik ook. Ik zit in de tuin en hoor het allemaal aan. Geweldig, wie had dit nu verwacht dat onze buren nog eens zo fijn zouden spelen in ons speeltuintje!
Mijn ouders waren idem dito. Iedere maandag waren ze vaste prik oppassers voor mijn neefje, nichtje en zoonlief! En iedere maandag werden de kids meegenomen naar de kinderboerderij en de speeltuin.
Als ik mijn zoon dan kwam halen moest ik altijd eerst een hele reeks video’s en foto’s bekijken van de avonturen van die ochtend voordat we naar huis konden en ik had altijd een stralend kind mee naar huis. Hij was dol op zijn opa en oma. Zo enorm dat hij altijd riep “als ik later 10 jaar ben, ga ik met je trouwen hoor oma!”
Nu zijn mijn kinderen inmiddels pubers, maar ze gaan nog steeds graag mee op visite. Want daar krijgen ze altijd lekker veel te eten.
Altijd is er iets lekkers bij de koffie en altijd drinken we daarna nog een borrel met wat chips en zoutjes en toevallig wonen ze ook nog boven een winkelcentrum met een luxe ijssalon. Altijd krijgen ze wat kleingeld om daar beneden iets te kunnen kopen. Altijd een grote verwennerij.
Ach die ene keer mag toch wel, zeggen ze dan (keer op keer haha).
Versje
Om jullie even in het zonnetje te zetten, jullie te bedanken voor alles wat jullie doen, wie jullie zijn en hoe belangrijk jullie voor ons zijn.
En onze dankbaarheid verwoord ik graag met dit kleuterversje (hier):
Bij mijn opa en mijn oma ben ik altijd heel erg blij,
Want we bakken lekkere koekjes, twee voor hen, de rest voor mij.
En mijn opa of mijn oma leest vaak verhaaltjes voor,
Of we zingen leuke liedjes en dat klinkt dan zo in koor:
Lieve opa, lieve oma, luister nu eens even gauw,
Want ik wil u wel vertellen dat ik heel veel van u hou.
Een heel dikke smakkerd van ons allemaal xxx
Isabell brengt haar dagen door met het haken en creëren van diverse items, van kleine unieke geschenken tot grotere stukken die een plek in en rondom het huis verdienen. Al haar prachtige creaties zijn te bewonderen in haar ETSY shop.
Naast haar liefde voor creativiteit staat Isabell graag in de keuken, waar ze experimeert met gezonde recepten, bij voorkeur zonder suiker en andere ongezonde toevoegingen.
En dan is er nog die andere passie die haar hier heeft gebracht: schrijven. Isabell deelt graag haar avonturen als moeder, doordrenkt met humor en oprechtheid. Het dagelijkse leven met haar kinderen is een constante bron van inspiratie, en ze koestert het delen van deze ervaringen met anderen.
- 16 Sweet sixteen cadeau ideeën - 21 February 2024
- Sweet sixteen taarten - 7 February 2024
- Touw knutselen - 24 January 2024
