Skip to Content

Curling ouders generatie; betekenis & wat zijn dit voor ouders

Curling ouders generatie; betekenis & wat zijn dit voor ouders

Moeders; je hebt ze in alle soorten en maten. En met enige regelmaat wordt er een nieuw ‘soort’ moeder bij bedacht. Van ‘laat maar waaien’-moeders, tot ontaarde moeders, van de perfecte moeders tot de geitenwollenmoeders en helikoptermoeders en ga zo maar door.

En daar komt er nu weer één bij; namelijk de curling ouders. Misschien denk je nu wel, wat? De curlingmoeders; je kent misschien de sport curling wel van de Olympische Spelen.

Waarbij er teams hun best doen om een zware steen over het ijs te verplaatsen en te eindigen in het midden van een roos. Door middel van een bezem kunnen ze het ijs gladboenen zodat de steen verder komt.

Dat schoonpoetsen is dan ook precies de overeenkomst met dit type moeders. Zij maken namelijk de weg vrij voor hun kroost en daarmee lijken ze wel het tegenovergestelde van de loedermoeder.

Curlingouders

De term ‘curlingouder’ is een metafoor, bedacht door de Deense psycholoog Bent Hougaard. Ze kunnen er niets aan doen, de curlingouders. Ze zijn zich er vaak niet van bewust en doen het het uit liefde voor hun kind. Ze willen graag dat het gelukkig is en beschermd wordt tegen al het leed in de buitenwereld.

Ze willen het zoveel mogelijk tegenslag en teleurstelling besparen, want ze worden al snel genoeg volwassen. Ouders zijn bezorgder dan ooit, puur vanuit toewijding aan hun kind. Ouders worden assertiever, geloven meer in maakbaarheid van geluk en kiezen bewust voor kinderen en willen ze dan ook alles geven.

Waar en sich niets mis mee is. De vraag is alleen; hoe ver ga je daarin? Er wordt veel geklaagd dat ouders hun kinderen teveel verwennen. Dat ze niets meer gewend zijn en niet weerbaar zijn. Niet alleen de huidige generatie, maar stiekem ook al een beetje bij de millennials.

De generatie die nu zelf kinderen aan het opvoeden is. Zij zouden niet meer gewend zijn om ‘hard’ te werken en er zijn meer depressies en burn-outs dan ooit tevoren.

Dat komt omdat ouders steeds meer geld tot hun beschikking hebben en er alles voor doen om de jeugd van kinderen zo leuk mogelijk te maken. Er is bewust gekozen voor kinderen, en daarom staat het gezinsleven centraal.

En ohwee als je dan vijf dagen per week gaat werken of voor een carrière kiest. Want kinderen zijn tenslotte maar één keer kind en die tijd is zo voorbij, dus daar moet je zo positief mogelijk op terug kunnen kijken. Streng zijn is geen optie, terwijl structuur voor kinderen juist zo belangrijk is.

„Bovendien moet alles leuk zijn”, zegt pedagoog Marina van der Wal. „Ouders willen vooral leuke opvoeders zijn.”

Huiswerk

Jaja, als je kind ouder wordt krijg je hier vanzelf een keer mee te maken; huiswerk. Je kind krijgt opdrachten mee van huis. In het begin nog vrij onschuldig, meer voor de vorm om te leren om te gaan met huiswerk en zodra je kind naar de middelbare school gaat, komen daar stapels huiswerk bij.

Ook al is de vorm waarin huiswerk wordt gegeven de afgelopen jaren enorm veranderd; van puur stampen tot en met meer het projectmatige werk, is het een goede vaardigheid om te beheersen.

Zeker als je kind ooit gaat studeren. Dan zal er toch veel zelfstandigheid van je kind verwacht worden. Al gaat het maar om schoenen met klittenband zodat ze niet zelf hun schoenen hoeven te strikken of broeken met elastiek in plaats van een sluiting zodat ze makkelijk naar de wc kunnen gaan. Feitjes waar ik mezelf ook nog wel eens schuldig aan maak ;-)

Curlingouders zitten er dan ook bovenop. Zij zijn het type ouders dat het liefste nog het huiswerk maken van hun kind, of dicteren hoe het gemaakt moet worden. Zij maken de surprises voor Sinterklaas, schrijven de teksten voor de spreekbeurt, helpen met de sommen om het maar vooral makkelijk te maken voor het kind.

Als er iets niet gaat naar hun zin stappen ze op de juf af, want stel je voor… Of wat denk je van de ouders die vinden dat uitnodigingen niet meer in de klas uitgedeeld mogen worden zodat er geen kinderen zijn die buitengesloten worden.

Zij zijn de ouders die ervoor zorgen dat steeds meer scholen worden aangeklaagd. Niet alleen in Amerika, maar ook hier in Nederland. Als er iets anders gaat dan zoals zij het graag zien. Al is het maar dat er andere indeling gemaakt wordt van de klas en iemand niet bij haar vriendinnetjes in de klas zit.

Exact het tegenovergestelde van de loedermoeders. Die weten niet eens of hun kind wel huiswerk krijgt. Als ze met een andere moeder in gesprek raken horen ze dat er spreekbeurten gehouden zijn.

En is het dan zo verkeerd om een curlingouder te zijn? Absoluut niet. Want je kan het ook van de andere kant bekijken, naast het vegen glijdt de steen vanzelf door. De steen krijgt de vrijheid om zijn weg te zoeken, en waar ze denken dat het nodig is worden ze bijgestaan door de ouders. Die op dat moment het pad effenen.

Taximoeders

Op woensdagmiddag, of zaterdagochtend staan de curlingouders langs de lijn van het veld. Om daar hun kinderen aan te moedigen, bij voorkeur zo hard mogelijk. En ohwee als de coach ze op de reservebank plaats laat nemen, of de scheidsrechter anders oordeelt. De kinderen worden overal heen gereden, en als het regent hoeven ze niet op de fiets maar worden ze met de auto gebracht.

Of het nu gaat om de zwemles, vriendjes of vriendinnetjes aan de andere kant van de stad, muziekles, hobby’s en sportclubs. Maar ook in het weekend gaan ze overal naar toe; van pretpark tot museum. Zolang de kinderen maar genieten van hun jeugd.

Ouders weten ook waar hun kind is, de kinderen hebben mobieltjes om altijd bereikbaar te zijn. Gezellig met leeftijdsgenootjes buiten spelen zonder het direct toezicht van een volwassene wordt steeds minder, ook op oudere leeftijd hangen ze steeds minder rond. Al komt dat voor een deel ook omdat het contact steeds meer online verloopt in plaats van face to face.

Loedermoeders daarentegen ‘dumpen’ hun kind het liefste bij de sport om vervolgens even wat bij te komen met wat me-time. Of gaan in het weekend naar de binnenspeeltuin. Niet zozeer omdat de kinderen dat zo leuk vinden, maar vooral omdat er ook wijn te krijgen is en de kinderen lekker hun eigen gang kunnen gaan en niet het huis afbreken.

Sociale interactie

Wanneer kinderen onenigheid hebben met leeftijdsgenootjes zijn het de curlingouders die zich er al snel mee bemoeien. Of het nu in de speeltuin is dat het ene kind een ander kind duwt, of als ze ouder zijn en iemand een onaardige opmerking over een ander kind plaatst.

Natuurlijk, schoppen, slaan en duwen is gedrag dat niet geaccepteerd mag worden en niemand is voorstander van kinderen die gepest worden. Maar het is goed dat kinderen weerbaar worden, dat ze leren dat als ze geduwd worden ze daar zelf iets van mogen zeggen en niet direct huilend naar hun moeder moeten gaan.

Op de school van onze dochter leren ze dit door middel van de kanjertraining. Waarbij ze niet zomaar alles hoeven te incasseren, maar leren hoe ze op zo’n situatie kunnen reageren.

Hun mening geven, en als daar niets mee gedaan wordt dan boven de situatie staan en afstand nemen. Zodat de situatie niet escaleert. En dan zijn het de curling ouders die ‘s avonds de leerkracht bellen hoe het komt dat zoontje Piet een schrammetje heeft.

Dat zorgt ervoor dat er eindeloos gepraat en bemiddeld wordt, er geen winnaars of verliezers zijn en iedereen aan het einde van het verhaal moe en ongelukkig is. Het echte onderliggende probleem blijft en de situatie zal zich alleen maar vaker voordoen. 

Weerbaar word je door zelf ervaring op te doen. Hierdoor krijg je zelfvertrouwen en weet je wat je waard bent. Helaas doen vooral de kinderen die niet weerbaar zijn veel ervaring op hoe ze kunnen wegkruipen en hoe ze voordeel krijgen van een slachtofferrol. En zo komen ze steeds meer in een vicieuze cirkel terecht.

Van fouten kan je leren

Het is goed voor kinderen om leren om te gaan met allerlei soorten gevoelens. Niet alleen maar blijdschap en vreugde, maar ook boosheid en verdriet als er iets tegenzit. Als er een vriendje niet met ze wil spelen, als een kalverliefde eindigt of als ze een onvoldoende hebben.

Ook deze ‘negatieve’ ervaringen zijn nodig voor een stukje zelfreflectie, waarbij ze bij zichzelf ten rade kunnen gaan hoe of wat.

Dit leidt tot zelfinzicht, voor zelfregulatie en voor empathie met anderen wat heel waardevol is als volwassene. Als kinderen leren om moeilijke situaties zelf op te lossen, levert dat een gevoel van competentie op en zelfvertrouwen in de eigen mogelijkheden.

Want of het nu gaat om een nederlaag op het sportveld, een tegenvallend Cito-resultaat, of ruzie met vriendjes. „Als ouders taken weghouden bij hun kind, ontnemen ze het de mogelijkheid om te leren”, zegt neuropsycholoog en hersenwetenschapper Jelle Jolles, auteur van Het tienerbrein.

„Voor de ontwikkeling van kinderen en tieners is het essentieel dat ze veel ervaringen en kennis opdoen. Als een ouder de problemen oplost, kan de jongere de situatie niet zelf aanpassen, en die oplossingen niet in de hersenen opslaan. En die zich op een later moment dus ook niet herinneren.”

Volgens Jolles is feedback van ouders immens belangrijk voor kinderen, zeker voor tieners. Niet het soort gesprek waarin ouders de oplossingen voorschotelen, maar open vragen stellen over hoe het kind iets heeft aangepakt of wil gaan aanpakken.

Bijvoorbeeld: ‘Lastige situatie, wat zijn jouw gedachten daar nou over? Of: ‘wat maak je hieruit op?’

Die feedback zorgt er volgens Jolles voor dat de tiener eerdere ervaringen kan bijslijpen. „En die kleine aanpassingen worden steeds in de hersenen opgeslagen in de vorm van veranderingen in complexe hersennetwerken, net als met fietsen vroeger.

Daardoor blijven de ervaringen beschikbaar voor gebruik op een later moment. Ouders moeten de route van hun kinderen niet willen lopen, maar ze kunnen wel helpen de weg te wijzen.”

Als je kinderen teveel wil beschermen en behoeden van fouten sta je de ontwikkeling van zelfredzaamheid van kinderen in de weg. Iedereen leert het beste van fouten maken, natuurlijk mag je ze helpen. Maar het is ook heel goed om het zelf te proberen, en af en toe gewoon tegen de lamp te lopen.

Natuurlijk mag dat in een beschermde omgeving, met liefdevolle ouders die er zijn om te luisteren en een spiegel voor te houden. Want je hoeft je kind echt niet helemaal los te laten. Zie het als leren fietsen; je begint met rollen, kruipen, lopen, loopfietsje, zijwieltjes, dan met hulp en uiteindelijk fiets je zelfstandig.

Linda van Aken
  1. Jules Vismale schreef:

    Gelukkig heb je ook nog kinderen of jongvolwassenen die wel hebben geleerd om met tegenslagen om te gaan of zelfs eens op een komische wijze “straf” kregen! In de Duitse plaats Musberg liepen er tijdens carnaval in 2017 een heel stel “heksen” mee waarvan er eentje een blond meisje met een blauwe jeans aan over de schouder nam waarna een andere “heks” de jongedame een portie billenkoek gaf met een bezem!
    Gelukkig was dit allemaal komisch bedoeld, vond dat meisje het zelfs reuze grappig en blijkbaar was zij gelukkig niet oververwend.

  2. Jules Vismale schreef:

    De desbetreffende oververwende kinderen worden daarentegen ‘Snowflakes’ genoemd.

  3. leon schreef:

    Wat een helder artikel! Deze term gebruik ik regelmatig in mijn werk als kindercoach en opvoedcoach.

Comments are closed.