Skip to Content

Bevallingsverhaal tweede kind; van gebroken vliezen tot zoon

Bevallingsverhaal tweede kind; van gebroken vliezen tot zoon

Bijna anderhalf jaar nadat we papa en mama waren geworden mochten een tweede in ons gezin verwelkomen. Bij de eerste wordt je mama en papa, nu voelt het anders, je krijgt een kindje. Maar je voelt je nu ook echt een gezin, een gemiddeld gezin met twee kinderen.

Dit keer geen verrassing, we wisten al dat het een zoon zou zijn. Bij de eerste werd ons verteld dat je vader en moeder werd, bij de tweede keer krijg je een kind en is het toch anders. Mijn bevallingsverhaal van onze zoon.

Bevallingsverhaal

Gebroken vliezen

Hier volgt mijn verhaal. Het was woensdagmiddag, ik was die dag precies 39 weken zwanger en ja, het rommelde al wel, maar niet serieus. Geen reden dus om niet mee te gaan naar de babyfotograaf om foto’s te maken van dreumes dochter.

Voor de zekerheid ging oma mee, want je weet maar nooit. Alles ging goed en ik mocht de foto’s bekijken, want hoe lief en schattig alle foto’s zijn als baby, dreumesen hebben een eigen wil en staan dus niet altijd lachend op de foto.

Opeens voel ik iets langs mijn benen, oh nee, het zal toch niet zo zijn dat wat er in de films altijd gebeurd, mij nu overkomt. Maar ja, het voelt toch echt vochtig, gelukkig had ik een lange trui aan tot bijna op mijn knieën en stond ik niet midden in een plas water.

Ik deed mijn best om oma duidelijk te maken dat ik nu, per direct, toch echt naar huis moest. Daar eerst droge kleding aangetrokken en de verloskundige gebeld, omdat er nog geen weeën activiteit was deed ze het rustig aan en kwam ze drie!!! uur later aanzetten.

Ondertussen had ik manlief gebeld met de mededeling dat de vliezen waarschijnlijk waren gebroken, maar er geen aanleiding was om halfoverkop naar huis te komen. Hij heeft het een uurtje volgehouden en kwam binnen toen ik het gesprek met de verloskundige aan het afronden was. Bleek dat eerder die ochtend al de vliezen waren gebroken…

Het was nu wachten op de komst van de eerste wee, en omdat me dit bij baby girl erg was meegevallen ging ik er met goed vertrouwen in. Dreumes dochter ging voor de zekerheid met oma mee om daar te logeren en de andere oma werd ingelicht.

Het lange wachten

Die avond was het wachten, en nog langer wachten, en nog langer wachten. Vanwege de arbo-wet mocht ik wel thuis bevallen, maar dan moest er een bed in de woonkamer staan omdat bij complicaties de hulpdiensten mij niet vanuit de slaapkamer naar buiten mochten tillen en er dan raampjes uit getikt moeten worden etc.

Het bed stond al even opgeklapt achter de bank, dus dat werd opgezet en er werd ruimte gemaakt, de kleertjes klaargelegd, kraampakket klaargezet etc.

Dit keer zouden we goed voorbereid beginnen! Tegen twaalf uur was er echter nog steeds geen wee te bekennen dus gingen we, toch een beetje teleurgesteld naar bed.

Als de baby er de volgende ochtend namelijk niet was, zouden we naar het ziekenhuis moeten voor controle en kon het een poliklinische bevalling worden, wat absoluut niet mijn voorkeur had. De vluchtkoffer stond echter al wel klaar. Boven in bed wel even voor de zekerheid een matje op het matras gedaan, en dat was maar goed ook.

Toch weeën

Nog geen uur later, manlief was net in slaap gevallen begonnen de weeën, en gelijk goed ook. Ik hield het een uurtje vol, goed getimed met de contraction calculator app.

Toen toch maar manlief wakker gemaakt, de verloskundige gebeld, omdat het de vorige keer erg snel ging, moesten we eerder bellen en weer naar beneden verhuisd. Zou het nu dan toch komen. De weeën waren dit keer een stuk zwaarder, maar de verloskundige kwam en constateerde 6 cm ontsluiting. Niet verkeerd dus…

De kraamverzorgster mocht gebeld worden en kwam er midden in de nacht (het was ondertussen drie uur) aan. En toen begon het wachten, de weeën zetten niet door, ik heb een uur lang onder de warme douche gestaan, gezucht en gepufd, er werd gemasseerd en druivensuiker (bah, wat is dat zoet) gegeten. Maar mijn lichaam had er geen zin in.

Daar is hij

En toen… opeens… terwijl ik lag te zuchten werd er geroepen dat ik rustig moest blijven, per direct op mijn rug moest gaan liggen, want het hoofdje was er al! Zo, zonder persweeën waar ik toch wel tegen op zag na de eerste bevalling, was hij er!

Uiteindelijk toch zonder pijnbestrijding tijdens de bevalling. Ik mocht hem gelijk aanpakken en vasthouden, helemaal overdonderd was ik. En wat was het een mooi kindje!

Ik bleef dat maar herhalen, zelfs toen er gehecht moest worden en tijdens het hechten de buurman voor de deur stond omdat de auto van de verloskundige hun auto blokkeerde en zij dus niet weg konden (het was ondertussen half acht), en niet door had wat er gaande was.

Dit keer dus geen ziekenhuisbezoek, de nodige controles werden gedaan waarna de verloskundige naar een volgende bevalling werd geroepen en de kraamverzorgster naar een ander gezin moest en wij een vervangster zouden krijgen tot ze klaar was bij dat gezin! Konden wij even lekker na een warme douche, bijkomen in ons eigen bedje.

Hoe ging bij jullie de (tweede) bevalling?

Omschrijving van de afbeelding

Linda van Aken
  1. wolferien says:

    kippenvel! wat een verhaal! mijn mannetje kwam in het ziekenhuis ter wereld dmv keizersnede. Ik zou de volgende zo weer op deze manier willen! grote angst tegen het in huis bevallen maar zoals jij het hebt beleefd lijkt me wel heel bijzonder !!

Comments are closed.